Evet normal değilim , evet bileklerimi kesiyorum , evet sürekli kriz geçiriyorum , evet soğuk birisiyim. Ama şunu bilin ki böyle olmak benim suçum değil. Bu hale beni siz getirdiniz. Şimdi yaptığınız eserinize bakın ! Mutlu musunuz peki?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MİN YOONGİ'DEN
''AÇ KAPIYI KYUNG !'' Diye boğazımı yırtıyordum. Kyung bir anda ağlayarak kendini banyoya kilitlemişti. Bu hallerine dayanamıyordum. ''KYUNG !'' Dedim ve kapıya bir tekme attım. Birşeyin düşme sesi gelince Jungkook ''Hyung yedek anahtar yok ! Ne yapacağız ?!'' dedi sinirle bağırdım ve kapıyı kırmaya çalıştım. 3. denemede açılmıştı. Kyung kollarını kesmişti. Ağlayarak bana bakıyordu. ''Özür dilerim. '' dedim ve koşarak ona sarıldım. O ise ağlıyordu. ''Özür dilerim daha erken gelmem lazımdı. '' dedim o ise kollarım arasında sadece ağlıyordu. Diğerleri bizi yanlız bırakmıştı.
''Canımı yakıyor Yoongi. Geçmişim geçmiyor. Bir karadelik gibi beni içine çekiyor. Ve ben yavaşça ölüyorum.. ''
Dediği sözler adeta kalbime işlemişti. Kollarına baktım onu yavaşça kaldırdım ve kollarındaki temizlemeye çalıştım su ile. ''Bunu bir daha sakın yapma. Kriz geçireceğin zaman beni çağıracaksın anladın mı ?!'' dediğimde kollarını çekti ve kuruladı. ''Sanmıyorum. Bir anda olan birşey. En ufak birşeyde bile kriz geçirir hale geldim. Eskiden böyle değildim aslında. Ama artık kendime engel olamıyorum. '' dedi onu yatağın üstüne oturttum ve gerekli bazı kremleri alıp yanına oturdum.
''Olacaksın Kyung. Hiç kimseyi düşünmüyor musun ?! Arkadaşlarını ? Seni sevenleri ?''
''Arkadaşlarım yok. Sadece Hani vardı o da unuttu beni. ''
''Seni sevenler ?''
''Beni seven kimse yok. ''
''Ben seviyorum Kyung. Ve şunu unutma... Ben seni asla unutmam. Unutamam. ''
Yalan değildi. Onu arkadaşım gibi seviyordum. Gerçek bir dost gibi. Ve ben kimseyi unutmazdım. (beklemiyodunuz dimii) Ona zarar gelmesini , kendine zarar vermesini , ağlamasını istemiyordum.
O mutlu olmayı hak eden nadir kişilerdendi.
Birşey demeden yutkundu. ''Gitmem diyenler , unutmam diyenler hep gittiler. Kimse kalmadı etrafımda. '' dedi.
''Ben kimseye benzemem. Ben diğerleri gibi değilim. Unutmam dedim bir kere değil mi ? Unutmam. Şimdi bana bir söz ver. '' dedim vee yüzüne baktım.
''Bir daha ölümden bahsetmeyeceksin. ''
''Ben kendimi öldürmezsem zaten öleceğim Yoongi. Benim kalbime doğru ilerleyen bir enfeksiyonum var. İlaçlarımı almazsam ilerleyeceğini söylemişlerdi. '' dedi
Kendini öldürmeye çalışmasına izin veremezdim.
''İlaçlarını hemen alıyorsun Kyung. Hemen !'' dediğimde bana baktı ve ayağa kalkıp
''Anlamıyorsun değil mi Yoongi ?! BEN ZATEN ÖLMEK İSTİYORUM ! YAŞAMAK ANLAMSIZ GELİYOR ANLIYOR MUSUN ?!'' Diye bağırdığında birşey demedim.
Diyemedim.
Onu anlıyordum çünkü. Dediğim gibi eski bana benziyordu.
''Bana alışmamalısın. '' dedi
Ama ben ona zaten alışmıştım. Ve ona zarar vermelerine izin vermeyecektim.
