Yoruluyorsun.
Her defasında yeniden sevmekten.
Ağız dolusu "belki"lerle beklemekten.
Kendi enkazının altında kalmış iken, insanların senin üstünden geçmesinden.
Fiziki özelliklerine göre seçilip, sevilmekten.
Tükeniyorsun.
Tekrar tekrar duygularını diriltmekten.
Benzer anıları farklı zatlarla, tekrar kez yaşamaktan.
Gelecek için çabalarken, geçmişe takılmaktan.
bırakılmaktan,
unutulmaktan,
kül edilmiş "ben"liğinin enkazıyla yaşamaktan.
Sonra anlıyorsun.
ama kaybedince,
ama düştükçe,
ama yenildikçe.
Sonra kopup uzaklaşıyorsun herşeyden,
olabildiğince.
Kalabalıklardan kaçıyorsun.
Yaşamaya alışıyorsun zamanla, kimsesizce.
Ama geç.
Ama erken.
Ama elbet,
elbet alışıyorsun.
Ve sonra kimsenin bir sen etmediğini,
seni senden eden ve bir "sen" etmeyen herşeyi silip atmak gerektiğini.
Hayat hikayelerimiz böyle geçiyor ve biz ölünceye dek yaşama umuduyla yaşıyoruz.
