04.05
Yazamadıklarımdan çalıp da yazıyorum bir kaç katre. İçimden gelen bu istemsiz hareket, içimden hiç gitmeyen için. Bir şair yazıyorsa, yanıyordur. Yazamıyorsa, kül olmuştur. Ve ben artık yazmakta güçlük çekiyorum. Ateşlere üşüyecek bir vaziyetteyim. Lakin, hâlâ yazıyorum. Kül olmuşum da, söndürememişler gibi.
Birbirimize ısınmak isterken, yakmışız hayalleri. İçimiz ölmüş bizim. Artık yazamıyorum. Sönüyorum sanırım.
İçimde sönmemiş bir kül bulursan, bil ki hâlâ seni seviyordur. Ama şu vakit bırakıyorum kalemi kağıdı. Bir de şiir bırakıyorum, okudukça beni hatırlarsın.
Şimdi sen:
Hayatın meze olmuş paçavralarında;
umutsuzluğa kapılmış bir rüzgarsın.
Çaresizce esen.
Nice yangınları söndürmeye çalışırken,
ölümsüzleştiren.
Şimdi ben:
Onca yangın içinde,
"Belki" diye umut eden.
Hayal ederken, hayatın gerçeklerin de ezilen.
Gerçeklerine gücenen.
Hayata küsen:
Hayallerle de güce gelen.
Şimdi umut:
Umutsuzluğun ilacı.
Bekleyenlerin inancı.
Gerçeklerle de acı.
Umut ettim ben, seni beklerken.
Şimdi umut, bana yorgun.
Sana mesken.
Hâlâ bir umut beklersen:
Bir rüzgar ol, es gel.
