Zamana yenilecek, unutmak denen şey.
Uyurken seni düşüneceğim, uyandığımda unutacağım.
Acıkacağım.
Yumurta kıracağım mesela, tuz koyup koymadığımı unutacağım.
Çay demleyip, bir bardak çay koyacağım kendime.
Ve sonra "yarım" kaşık şeker atacağım içine, aslında şeker kullanmadığımı unutacağım.
Başımda unutmanın sersemliği ile, dışarı çıkmak isteyeceğim.
Hazırlanıp, dışarı çıkacağım.
İçeride anahtarlarım kalacak.
Evimin anahtarlarını, evimde unutacak kadar unutacağım her şeyi.
Çilingir çağırıp, eve gireceğim.
Ve çilingir bana seslenecek.
"Paramı vermeyi unuttun!"
Yüzüme yüzüme vuracak her şeyi unuttuğumu.
İçim de unutmanın acizliği,
kafamsa biraz sersem gibi.
Duş almak isteyeceğim.
Çıktığımda havluyu almadığımı unutacağım.
Zaman geçecek, akşam olacak.
Televizyonu açıp bir dizi izleyeceğim.
Dizi bittiğinde, aslında benim dizi izlemediğimi hatırlayacağım.
Yavaş yavaş delirdiğimi düşünerekten, balkona çıkacağım.
Birisi geçecek evin önünden.
Kısık gözlerle, bakacağım ona.
Sana benzeteceğim onu.
Sonrasında senin bu şehirde olmadığını hatırlayacağım.
Tam o an bir sessizlik olacak.
Unuttuğum her şey içimde savaş edecek acımasızca.
Savaş bitecek.
Herkes zamanın galip geldiğini düşünecek.
Kimse bilmeyecek unutmanın zamana değil de, zamanın unutmaya yenildiğini.
Aslında "unutmak" diye nitelendirdiğimiz şeyin, o şeyi hatırlayana kadar geçen bir süreçten ibaret olduğunu.
İnsanların ise bu sürece "Onu unuttum!" Diyerek, kendini avuttuğunu.
Şimdi herkes bu cümlelerden sonra kendini avutsun.
Belki bir gün, bende kendimi avuturum.
Ve belki sende, hatırlanmamak üzere unutulursun.
