Ytherna

Part #3

De adem die ze uitblies werd in kleine wolkjes gecondenseerd. Zachte sneeuw probeerde het wolkje te verdelen, probeerde al zijn delen uit elkaar te trekken, zodat het wolkje zou veranderen in iets miniems en hulpeloos. Het deed Ivy denken aan de Slachting. En ze was niet echt in de stemming om te denken aan mensen die vermoord werden omdat hun ogen niet blauw genoeg waren.

Ze schrok op uit haar gedachtegang zodra ze het fletse uithangbord met de afwisselende blauw-roze neonletters van de bibliotheek opmerkte. Het was duidelijk dat ze de voorbije week wat tijd in dat uithangbord hadden gestoken, omdat er daarvoor nog maar 2 letters van hadden gewerkt, 2 blauwe, herinnerde Ivy zich.

'Wil jij me een boek helpen uitzoeken dat ten eerste niet saai is en waar ik ten tweede niet veel tijd in hoef te steken? Ja, ik ben veeleisend.' Marigy grijnsde, dat was gebruikelijk voor haar wanneer ze zo'n opmerking maakte. Ivy duwde de glazen, roodomrande deuren van de bibliotheek open, en liet Marigy eerst voorbijlopen voordat ze zelf naar binnen stapte.

De bibliotheek was opgedeeld in 3 delen: de kindersectie in het rechterdeel, de young-adultsectie in het linkerdeel en dan kon je ten slotte nog in de volwassenensectie terechtkomen als je de trap opliep. Naast de trap bevond zich de balie, waar een vrouw achter zat van rond middelbare leeftijd met een fijne bril op haar klein wipneusje, waar ze nog makkelijker boven dan door kon kijken. Ze was aan het lezen, maar in de plaats van er ontspannen uit te zien, fronste ze haar wenkbrauwen en zette ze een streng gezicht op. Het leek er bijna op dat ze het boek berispte, en, met elke pagina die ze omsloeg, er harder aan trok, als een martelwerktuig.

Ivy liep uit pure gewoonte naar de young-adultsectie; ze bracht wel eens vaker een bezoekje aan de bib, in tegenstelling tot Marigy, die onwennig voor zich uit keek. Haar blik verraadde dat ze had verwacht dat er overal hologrammen zouden zijn die de secties, of tenminste de genres, zouden aanduiden. Integendeel, de plaatselijke bibliotheek was een warboel van boekenplanken, die niet eens logisch geplaatst waren. Het ene moment leken  ze zigzag te gaan, het volgende moment kreeg je boekenplanken die in een cirkel van elkaar weggeplaatst waren. Alsof je een peuter raad had gevraagd voor de inrichting.

Ivy merkte pas na een tijdje dat Marigy niet meeliep en nog steeds verdwaald bij de ingang stond rond te draaien. Ivy zuchtte, liep op Marigy af, kneep even in haar arm en trok haar toen mee aan haar polsen. Ze was net een lappenpop; toen ze haar met zich meesleurde, voelde ze haar amper tegenstribbelen. Zelfs haar armen waren slap, bijna alsof ze geen botten meer had en haar huid nergens omheen zat, als een soort aanhangsel.

'Mar? Mary? Alles oké? Je ziet er nogal... bleek uit. Lijkbleek, om precies te zijn.'

En  op dat moment zag Ivy dat Marigy al de hele tijd met grote ogen naar een plek over Ivy's schouder staarde. Ze keek alsof ze een spook had gezien. Of een zombie. Ivy draaide zich als een lenige slang om en keek neer op een groot hologram, een aantal meters van haar verwijderd.

Marigy, die nog niet doorhad dat Ivy al met haar rug naar haar toestond en duidelijk traag van begrip was, mompelde zwakjes: 'Ja. Best. Alles oké, hoor.'

Ivy negeerde haar en liep nieuwsgierig op het hologram af. Het was blauw en doorzichtig, het soort dat je gebruikte als je ergens reclame voor wou maken zonder daarbij al te veel uit te geven. Ivy herinnerde zich van haar geschiedenislessen dat er voor de verwoestingen een oudere variant van de reclame-hologrammen was geweest: een primitief blad papier dat je aan een muur kleefde: - hoe noemde het ook al weer - de affiche. Ivy  begreep maar niet waarom je dat vast zou plakken aan een muur: ten eerste kreeg je het er nooit meer van zonder het compleet kapot te scheuren en ten tweede hing de muur dan altijd vol lijm. Of gebruikten ze daarvoor geen lijm?

Terwijl ze dichterbij liep, merkte Ivy op dat het hoofden waren die op het hologram waren afgebeeld. De hoofden draaiden zich allemaal synchroon naar haar om, waardoor ze geschrokken achteruit deinsde. Terwijl ze de doorzichtige hoofden bekeek, bedacht ze dat het hologram misschien uitgerust was met een bewegingssensor. Ze zette een grote pas naar links en de hoofden volgden haar met hun moedeloze blik. De programmeurs hadden duidelijk een bewegingssensor op het hologram ingesteld om het meer echtheid te geven, alhoewel de beelden op het hologram duidelijk gemaakt waren van echte gezichten, echte personen. Ze merkte het aan de manier hoe ieder hoofd zich draaide op zijn eigen manier. Sommigen waren duidelijk wat vertraagd, dat zag ze aan de manier waarop een meisjeshoofd zich langzaam, maar geschrokken omdraaide. Die combinatie bestond gewoon niet. Ze zou even goed een slechte actrice kunnen zijn, maar door de tranen in haar ogen - ze zagen er allemaal verschrikkelijk triestig uit, maar zij was de enige die daadwerkelijk huilde - wist Ivy dat dat niet zo was.