Ytherna

Part #7

Het meisje kon hooguit een jaar ouder dan Prone geweest zijn. Haar dikke zwarte haardos hing in ongekamde slierten rond haar hoofd en haar donkerbruine ogen straalden als duistere sterren. Haar gezicht leek op te lichten door een harde, koppige vastberadenheid. Terwijl ze rechtstond, torende ze boven Prone uit. Ze verschoof haar gewicht van haar ene naar haar andere voet, zoals iemand die nerveus is voor een spreekoefening. Hoe langer Prone haar bekeek, hoe meer ze het gevoel kreeg dat zijzelf  net degene was die gestoord was. Wat wilde je ook, na 4 dagen wegrotten in een cel met als enige gezelschap 3 muren en de tralies.

De Oculi hadden het die ochtend waarschijnlijk over een andere gestoorde gehad, en misschien - en die gedachte maakte haar zo misselijk dat haar bijna lege maaginhoud naar boven kwam - hadden ze June wel gevangen genomen. June, haar nicht die zomaar haar eigen familie met aardappelmesjes zou bedreigen. June, die zonder haar beperking een doodnormale, hoogbegaafde tiener kon geweest zijn. Prone voelde een zwak verdriet in zich opwellen, dat ze snel weer verdrong wanneer ze het medelijdend gezicht van het meisje zag.

Het nieuws van 'de gestoorde' had Prone wakker gemaakt. De Oculi hadden nu eenmaal niet echt zacht zitten praten en alhoewel ze zich aan de andere kant van de Cellen bevonden, hadden hun stemmen door de eindeloze gangen heen tot haar geëchood. Op het moment dat Prone wakker was geworden had het gevoeld alsof de denkbeeldige drugs die ze in had genomen uitgewerkt waren. Een leeg gevoel had zich in haar hoofd - en haar maag, het laatste eten dat ze haar hadden gegeven was echt ranzig geweest - verspreid en sprong zenuwachtig in haar lichaam op en neer. Ze kon het niet bedwingen. Ongeduld en angst, ongeduld en angst.

Haar angst was als een zaadje uit de grond geschoten toen ze het meisje bij haar binnen hadden gebracht. Niet dat ze een vervroegde dood erg vond, maar gemarteld en vermoord worden door een psychopate?

Met haar ogen als sterren, zouden de lippen van het meisje een halve maan kunnen vormen. Alleen glimlachte ze niet. Met al haar bewegingen, zelfs de manier waarop ze hoestte, liet ze merken dat ze wanhopig was. Haar lichaam vertelde Prone in codetaal: 'Ik wil hier helemaal niet zijn. Het is oneerlijk!' Prone knikte bijna onzichtbaar en speelde onhandig met een twijgje waar ze juist nog op had gezeten. Maar de tijd ging te langzaam voorbij om te zwijgen, dus besloot Prone om deze keer het initiatief te nemen door iets te zeggen.

'Niet?' herhaalde ze Ivy's laatste woorden. Die knikte geërgerd en sloeg haar ogen ten hemel.

'Zie ik er dan misschien gestoord uit?' vroeg ze zachtjes, Prone nog steeds niet aankijkend.

'Nee, maar ze - ik bedoel de Oculi - gingen blijkbaar een gestoorde binnenbrengen. En ze hadden ook iets gezegd over te weinig cellen. Dus ik was bang dat jij...'

'Ik ben niet gestoord.' onderbrak Ivy haar. Haar blik was verandert in steen en daarmee kapte ze Prones woorden definitief af. Ze deed Prone denken aan vuur: vernietigend voor iedereen die er mee durfde te spelen. Dat laatste deed ze.

'Níet?' vroeg ze plagend. Het meisje leek niet geïrriteerd of boos. Ze keek Prone alleen maar spottend aan. 'Niet', herhaalde ze.

'Hoe heet je? Aangezien we nog een hele dag met elkaar opgescheept zitten, kunnen we beter even kennismaken.'

'Ivy. Ik heet Ivy.' Daarbij wierp ze een blik op de muur, alsof die kon bevestigen wat ze zei. 'En jij?'

'Prone. Zoals "Proud one" zonder "oud".' Prone grijnsde, maar tot haar verbazing reageerde Ivy er nauwelijks op. Alsof ze het verwacht had.

'Ik kende je naam eigenlijk al', verklaarde Ivy Prones gedachten. 'Herinner je je dat ze een hologram van je af hebben genomen?' Prone knikte langzaam. 

'Wel, ze hebben je als "reclame" gebruikt zodat mensen zichzelf zouden opgeven,' vervolgde Ivy, 'zodat ze een minder pijnlijke dood zouden sterven. De Oculi worden echt met de dag idioter.' Prone lachte. Ivy had zich niet kunnen voorstellen dat iemand als Prone ooit zou kunnen lachen.

'Ik denk dat ik je steeds meer mag, Ivy.'

'Wie niet', zei Ivy op droge toon.

'De Oculi', beantwoordde Prone haar met een stem die droop van het sarcasme. Er zat een speelse glinstering in haar ogen, maar toen ze opnieuw leek te beseffen waar ze was, kreeg ze weer die onmiskenbare blik van iemand die haar antidepressiva was vergeten slikken. 'Jij hebt jezelf toch niet aangegeven, hé?'

'Ik wist niet eens dat ik bruine ogen had!' schreeuwde Ivy ontzet. Prone had figuurlijk een brandende lucifer op Ivy's brandhout gegooid en deinsde geschrokken achteruit, alsof ze had verwacht dat hout niet kon branden. 'En trouwens, als ik het geweten zou hebben, denk je dat ik me dan serieus aangegeven zou hebben?'

'Als je het zo zegt, dan niet,' mompelde Prone behoedzaam. 'Hoe heb jij het trouwens verborgen weten te houden zonder dat je het zelf wist? Kleurlenzen?'

'Zou je me geloven als ik nu iets heel idioots zou zeggen?'

'Zoals?' Prones ogen doorboorden Ivy's borstkas. Staar me alsjeblieft niet aan, wou Ivy zeggen.

'Ik draag al mijn hele leven een medaillon van mijn vermoorde vader. Je kunt de reden waarom hij vermoord is waarschijnlijk wel raden.' Prone staarde Ivy met een semi-geschokte uitdrukking aan. Ivy zuchtte langzaam, om de tijd dat ze Prone niets moest uitleggen te rekken. 'De hoofdOculus heeft me betrapt, het kreng. Dat medaillon gaf me blijkbaar blauwe ogen.' Ivy stopte abrupt met praten. Prone zei niets, keek haar alleen aan met een blik waar niets dan leegte in te zien was.

'En? Vind je me nu rijp voor het gesticht?' In de plaats van antwoord te geven, zei Prone: 'Hmm, ik had geen idee dat de technologie er al zo op vooruit was gegaan.' Ze kauwde nadenkend op haar lip en trapte met haar voeten op de stenen vloer, waardoor ze een vervelend, niet erg ritmisch deuntje maakte.

'Maak je niet druk, Ivy, als we hier uitkomen, kunnen we al allebei naar het gesticht.'