Ytherna

Part #4

Ivy knabbelde langzaam op een gemberkoekje terwijl buiten kleine vlokjes sneeuw zich over het balkon en het wegdek verspreiden. Ze speelde met haar zilveren medaillon, een zenuwtrekje. De diepblauwe gordijnen waaiden verder naar binnen en raakten even haar schouder en arm aan. Ze schrok er van op, schoof toen nog wat verder op haar het bed en verzonk weer in haar afleidende gedachten.

'Misschien is het handiger om het raam te sluiten, als je niet wilt dat de gordijnen je aanvallen.'

Ze stond op toen ze haar moeder in de deuropening zag staan. 'Misschien.' antwoordde Ivy verveeld.

Ze sloot het grote schuifraam en checkte haar rugzak nog eens. Waar waren de papieren zakdoekjes? Ivy hield op met zoeken toen ze met haar vingers iets vond wat aanvoelde als plastic. Ze zwaaide elegant haar rugzak om haar schouders en keek haar moeder, Irina, wezenloos aan. Haar armen hingen los rond haar lichaam, niet wetend was ze ermee aan moest.

'Zijn we?' vroeg Ivy rusteloos.

'We zijn.' Er vormde zich een grimas op Irina's gezicht, die deed merken dat ze spotte met 'tienertaal', zoals zij die noemde. Ivy negeerde het en wachtte tot haar moeder door de deuropening verdween. Het geluid van hoge hakken die een trap afdaalden bereikte Ivy oren.

'Sluit jij af?' Haar stem echode luid in de groen beklede, versleten traphal.

'Ja' Ivy zuchtte en draaide de sleutel 2 keer om voordat ze hem van het slot haalde en aan haar sleutelhanger hing. Ze herinnerde zich dat Marigy een elektronische kaart had, zoals het grootste deel van de bevolking. Degenen die het wat minder hadden gebruikten voor het grootste deel nog 'ouderwetse' dingen van voor de verwoestingen, zoals sleutels, telefoons en microgolfovens. Voor die 3 bestonden er inmiddels al kaarten, Multiphones en Cookburns.

Ze draaide zich met haar rug naar de deur toe en keek verveeld naar de lelijke schilderijen die dit troosteloze oord blijkbaar moesten opfleuren. Dat was dan al niet gelukt.

Nadat ze haar polyester haarband weer goed had gestoken, waardoor haar dikke, zwarte lokken keurig achter haar oren gestoken lagen, schuifelde ze gehaast met haar voeten de trap af, proberend haar moeder, die ondertussen al beneden was, in te halen. Haar volgende stap was net iets te groot. Ze gleed met haar rechtervoet van de trap af, en in een snelle reflex greep  ze, als een leeuw die zijn prooi wilde grijpen, de trapleuning vast. Haar linkervoet gleed ook uit, meegetrokken door haar rechter en ze bonsde nog een paar treden naar beneden. Door de glad gepoetste vloer kon de kracht waarmee ze de leuning vasthield niet voorkomen dat ze, ondertussen al bijna in zit-pose, nog even naar beneden gleed. En toen stond - nee, zat - ze stil.

Ze staarde verloren naar beneden, waar Irina haar geschokt aankeek. Ivy veegde even het stof van haar broek en stapte toen met stevige tred de trap af. Eenmaal beneden liep Irina op een moederlijke manier op haar af en ze wou haar armen om Ivy heen slaan, maar die sloeg ze van zich af.

'Gaat het?'

'Behalve dat mijn achterwerk zojuist gemolesteerd is? Ja, het gaat prima.'

Irina maakte een verontwaardigd geluid en sloeg haar armen over elkaar heen, waardoor ze overkwam als een strenge schooljuf. Ze haalde haar haar naar achteren en griste de autosleutel uit een van de buitenste zakjes van haar lederen schoudertasje. Het licht van de koplampen van de auto vlamde op achter het gekleurd glas. Ivy nestelde zich neer op de passagierszetel naast haar moeder en keek toe hoe zij haar sleutel in het contact stak en de auto als gevolg een ronkend geluid gaf.

Ivy leunde met haar hoofd tegen het raam aan. Het was volgeplaatst met verdampte druppels en Ivy wist dat ze op dit moment in een film eenzaam naar buiten zou moeten staren en hartjes zou horen te tekenen op het raam. Dat deed ze niet. Ivy was niet verliefd, nooit geweest, en dat wou ze ook liever zo houden. Marigy was integendeel om de 5 maanden verliefd op iemand anders en telkens werd haar hart op het einde gebroken door een jongen die zijn 'reputatie' moest behouden. Ivy had nooit begrepen waarom; Marigy was best wel knap - niet dat truttig, opgemaakt 'knap', eerder een natuurlijke schoonheid. Jongens hielden toch van knappe meisjes? Of waren het alleen blondines?