Ytherna

Part #5

Een gemene glinstering verscheen in de ogen van de hoofdOculus, die in het zonlicht een prachtige, helderblauwe kleur kregen. Ivy moest onwillekeurig huiveren en ze deinsde beverig achteruit. Haar rechterbeen begon onophoudelijk te trillen, wat normaal alleen gebeurde als ze neerzat met haar linkervoet volledig en haar rechter met de tippen op de grond. De hoofdOculus zette vriendelijk glimlachend een stap naar voren, zodat ze weer even ver van elkaar stonden als eerst, voordat Ivy achteruit was gewankeld. De uitdrukking van de hoofdOculus veranderde. Haar oude, ingevallen gezicht leek plotseling niet meer zo hard te staan en ze draaide haar ogen op zo'n manier waarop het leek alsof ze aan het nadenken was.

'Vergeet wat ik zojuist gezegd heb. Wie heeft je dit medaillon gegeven?' Haar grijze haar leek nog grauwer dan het eerder al was geweest. Door het zonlicht, dat de hele omgeving verlichtte, alles een gezondere teint leek te geven en in Ivy's ogen prikte, waardoor ze de hoofdOculus waarschijnlijk met idiote spleetoogjes aankeek, vielen grijstinten nog meer op.

'Het was van mijn vader. Hij is vermo... gestorven voor mijn geboorte. Mam heeft het aan mij gegeven.'

'Is dat zo?' Ivy schrok door de onoprechte nieuwsgierigheid in haar stem en ze probeerde haar blik van haar skilaarzen tot de hoofdOculus te richten, maar die stormde al op Ivy af, met haar hand naar haar borstkas klauwend, alsof ze Ivy's hart eruit wou rukken. Het touwtje van het medaillon sneed in haar nek en ze hoorde onder haar getier door een scheurend geluid.

Het zilver van haar medaillon weerkaatste op het gezicht van de hoofdOculus. Ivy gleed op haar knieën en greep verwoed naar haar nek, waar ze amper aankon.  Hijgend tilde ze haar hoofd op. Het plein was niet meer zo verlicht als het eerder nog was geweest. De zon was al weggetrokken onder een paar wolkjes, en tot haar verbazing merkte Ivy dat die al een donkergrijze kleur hadden gekregen. Het gangpad van mensen stond er alweer bij als eerder: een wir-war van mensen, deze keer met een geschokte uitdrukking, die willekeurig door elkaar geplaatst waren. Aan de andere kant keek de hoofdOculus triomfantelijk op haar neer, met Ivy's medaillon stevig tussen haar rimpelige vingers geklemd.

Een krankzinnige lach galmde over het plein. De hoodOculus leek wel een gestoorde, kwaadaardige genie uit een oude tekenfilm en terwijl ze nog even bleef lachen, bijna alsof ze per ongeluk een fles lachgas had ingeslikt, schoof ze met haar vingers over het vierkantig, ijzeren tafeltje, zonder daarbij naar achter te kijken. Het leek eerst alsof ze blindelings typte, maar toen haalde ze een gouden, met robijnen bezette handspiegel tevoorschijn, waarmee ze dreigend naar Ivy zwaaide. Die schoof zittend nog wat achteruit, maar het was tevergeefs, want de hoofdOculus kwam sneller op haar af, dan zij bij haar vandaan kon komen. Ivy liet zich met haar bovenlichaam vermoeid achterover vallen. De hoofdOculus boog zich over haar heen met een sadistische grijns op haar gezicht. Ivy zou haar het  liefst willen slaan, maar vanuit haar positie was dat misschien niet zo'n goed idee.

De spiegel nam steeds een grotere plaats in in Ivy's blikveld. De gouden rand glansde niet door het stof dat erop lag. De hoofdOculus zag het ook en blies nonchalant het stof in Ivy's gezicht. Het vulde haar neusgaten en mond en Ivy begon zo verstikt te kuchen dat haar keel er pijn van deed. Haar mond vulde zich met een duffe smaak waar ze misselijk van werd. Als haar zintuigen op scherp hadden gestaan, had ze het vast wel eerder gezien. Maar op dit moment, met haar mond vol stof alsof ze in een woestijn was, merkte ze het veel te laat, ondanks dat Ivy wel vaker traag van begrip was.

Maar dit ene was abnormaal duidelijk. Het was alsof je een goede vriendin had en die plotseling in een jongen veranderde. Het leek als een smet haar gezicht te ontsieren. Het was een en al absurditeit.

De ogen, waar ze in de spiegel naar keek, waren bruin.