Ytherna

Part #2

De stilte die tussen hen in hing was nog erger dan een vervelende, hoge pieptoon.

Ivy en Marigy zaten naast elkaar in kleermakerszit op Marigy's bed. Het geel gestipte hoeslaken lag er slordig bij: een deel ervan lag op de grond en het zou er waarschijnlijk helemaal afglijden als de 2 meisjes er nu niet op zaten. Ze zaten zo dicht bij elkaar dat je niet kon zien waar het zwarte haar van de ene begon en dat van de andere eindigde. Het enige verschil tussen hun stijl, zwart haar was dat Marigy haar haar letterlijk altijd opstak. Met speldjes, 2 elastiekjes; Marigy zou zelfs groenten in haar haar proppen. Zolang het maar niet loshing.

De stilte splitste in twee. Ze werd doorbroken door Marigy's zachte woorden, niet bijdehand of sarcastisch, zoals anders wel het geval was.

'Hoe erg.' Ze veegde voorzichtig een lok  haar uit haar ogen, die uit haar felroze rekker ontsnapt was. 'Ze hebben haar dus gewoon weggedragen?'

'Nee, ze hebben haar eerst geëlektrocuteerd en dan haar lichaam in de goot gegooid.' Er zat een venijnig randje in Ivy's stem, iets waar ze zelf van schrok. 'Sorry, het is gewoon...'

'Ik begrijp je wel. Je hoeft me helemaal niets uit te leggen, dat weet je toch?'

De temperatuur van Ivy's hart steeg een paar graden, verdubbelde toen en daalde weer naar kamertemperatuur. Of betergezegd bloedtemperatuur. Marigy kon wel af en toe vervelend sarcastisch zijn, maar ze was de beste vriendin die Ivy zich op de hele wereld - of in heel Ytherna, op de rest van de aarde leefde er toch al lang niemand meer - kon wensen. Marigy was zo begrijpend, troostend en zacht als een kaastosti. Ivy had dat allemaal niet: zij was eerder een standaard, ordinair tienermeisje dat liever zelf getroost werd.

'Wanneer is de Slachting ook alweer? Over 4 dagen? 5?' Marigy klonk angstig, bijna alsof ze  zelf vermoord ging worden.

'Geen idee. Ik wil het denk ik ook helemaal niet weten.' Ze haalde haar schouders op, op een manier waarmee ze liet weten: Laat me met rust, ik wil het er gewoon niet meer over hebben.

Marigy knikte, alweer op haar begrijpende, rust uitstralende manier. Ze liet haar blik even op Ivy rusten, waar zij op haar beurt nerveus van werd: ze kreeg zin om haar hoofd af te wenden van haar beste vriendin die ze al sinds de kleuterklas kende. Ze voelde zich gewoon altijd zo machteloos als ze aangestaard werd, alsof haar hoofd doorboord werd door die starende blikken. Toen zag ze dat Marigy het plafond van haar kamer inspecteerde, alsof ze verwachtte dat het onder de bloedvlekken zou zitten. Ze was aan het nadenken. Dat was Marigy's vaste manier om na te denken over iets wat ze wou vertellen en net vergeten was. Een tel later trokken haar mondhoeken omhoog, een teken dat ze het zich weer herinnerde.

'O ja, Ivy, zou je morgen meewillen naar de bib? Die naast die muf ruikende taverne.  Ik moet de dag erna al een boek hebben voor mijn boekbespreking.'

'Wat had ik ook anders van je kunnen verwachten dat je daarmee begint de dag ervoor?' Ivy grijnsde zo breed dat alles er minder breed uitzag tegenover haar glimlach.

'Ga je mee of niet? Laatste kans. Eenmaal, andermaal...'

'Ja hoor, ik ga mee, niet zo ongeduldig.' Ze gaf Marigy een vriendschappelijke schouderpor, waardoor Marigy haar met iets tussen grappig bedoelde boosheid en duivelsheid aankeek.

'Wat?' Op datzelfde moment kreeg ze een por in haar buik, waardoor die volledig samentrok en ze het uitgierde en hikkerig begon te lachen. Ze sloeg beschermend haar handen voor haar buik heen, en terwijl ze dat deed, werd er nog een salvo porren op haar afgevuurd. Ze rolde hijgend over het bed en gilde: 'Stop! Alsjeblieft, voor ik hier doodga van het lachen. Straks kan ik niet meer ademen.' Terwijl ze sprak bleef ze nog steeds haar hikkende lach aanhouden, maar die begon al te minderen, tot hij uiteindelijk volledig ophield.

Ivy besefte dat ze gelukkig was.

Maar ze besefte alleen niet dat die tijd binnenkort voorbij was.