ROTGT Book2: Assassin's First Mission: Finding my lost twin

Epilogue part1**

Epilogue part1**

(Tracey POV)

Nagising ako habang buhat buhat ni Frai. Hindi ko alam kung panaginip ba ito dahil alam kong wala dito si Frai kaya naman para malaman ko kung panaginip nga ito ay binatukan ko siya. Agad naman siyang napaaray at tiningnan ako ng masama kaya naman nagpeace sign ako sa kanya hehehe. Nilakasan ko pa naman akala ko di siya masasaktan hehehe sorry sorry.

"Bakit ka ba nananakit Tracey. Ngayon na nga lang tayo ulit nagkita sasaktan mo pa ako." iritang sabi niya sakin sabay binaba ako sa lupa. Doon ko lang napansin na umuulan pala at naglalakad kami sa gitna ng ulan. Kaya siguro ako nagising ay dahil sa mga patak ng ulan sa mukha ko.

"Akala ko kasi nananaginip lang ako kaya sinapak kita para malaman ko kung totoo ba ito o panaginip lang ba." sabi ko kaya naman napakamot na lang siya ng ulo niya.

"Edi sana sarili mo na lang sinapak mo dinamay mo pa ako."

"Hehe baka masaktan kasi ako." sabi ko kaya naman sinamaan niya ako ng tingin.

"At sa tingin mo ako hindi nasasaktan? Kung di lang talaga kita kakambal matagal na kitang pinatapon sa Mars." sabi niya kaya naman napahagikgik ako. Pero natigil ako sa pagtawa nung may narealize ako. Umuulan ngayon at may kulog at kidlat pero bakit walang nangyayari sakin?

I mean bakit hindi ko naiisip na patayin lahat ng makita ko. Ang sabi nila sakin dati ay para akong sinapian kapag naulanan at may kulog at kidlat pero bakit ngayon. Wala na akong maramdaman na kung ano man.

"Frai. Bakit hindi kita gustong patayin?" tanong ko sa kanya pero binatukan lang niya ako.

"Taena naman sinapak mo na nga ako tapos balak mo akong patayin. Nakahigh ka ba ngayon? Ilang katol ba sininghot mo. Tapatin mo nga ako." Sabi niya sakin pero seryoso pa din akong nakatingin sa kanya.

"Tanga neto. Ang ibig kong sabihin ay bakit hindi ko nararamdaman na gusto kong pumatay kahit na umuulan." Sabi ko sa kanya. Agad naman na nanlaki ang mga mata niya na para bang ngayon niya lang narealize ang bagay na iyon.

"May naalala ka ba bago ka nawalan ng malay?" tanong niya kaya naman napaisip din ako. Wala naman ako natatandaang nagyaring kakaiba sa katawan ko.

"Well ang naaalala ko lang ay nakita kong umuulan tapos kasama ko si Shenji, tama si Shenji baka may ginawa siyang kung ano. Tapos sila Janus. Teka sila Janus nasa panganib sila puntahan natin sila ngayon Frai. Baka may gawing hindi maganda si Hyerin sa kanila. Frai tulungan natin sila." Knowing that they are in trouble, my body began to shake. Natatakot ako. Ayaw kong may mangyaring hindi maganda sa kanila. I want to secure their safety at any cost.

"We are going to sort things out. First let me tell you something. Whatever happens don't you ever look at Hyerin's eyes. She can control you and hypnotize you when you had an eye contact with her. So please be careful while she is around. I'm coming with you. Iligtas mo sila at ako na ang bahala kay Hyerin. I know that I can handle her. Matagal ko na siyang pinag aaralan. Ako ang nagbigay ng info kay Hyung and lastly it's my mission to finish her." Frai's eyes suddenly change and became serious yet determined. I just smiled at him. Alam kong kaya niyang tapusin ang mission niya na ito. Kahit na gusto kong balatan ng buhay ang hipon na yun ayaw kong makialam sa laban ng kapatid ko.

"I guess I left with no other choice than to secure their safety in my hand. But how about the other BHC assassins? Alam mo naman siguro na hindi nila tayo ganun kadaling papadaanin para mapatumba ang boss nila." Tanong ko kay Frai but he just smirked.