Νύχτες Στη Μύκονο (Υπό Διόρθωση)

~Δεύτερη απώλεια~ Κ.2

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ο Χρήστος μπαίνοντας στο σπίτι ήταν το ξαπλωμένο σώμα του πατέρα του. Κατευθείαν πέταξε την τσάντα από τους ώμους του και έτρεξε δίπλα του.

-Χ: Μπαμπά (τον σκουντά απαλά) ξύπνα. Μπαμπά (δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους) σε παρακαλώ μη μας αφήσεις και εσύ!
(χωρίς να χάσει άλλο χρόνο αρπάζει το σταθερό και καλεί ασθενοφόρο. Έπειτα πηγαίνει δίπλα στους γείτονες να τους ενημερώσει)
-Μαρία: Χρήστο αγόρι μου γιατί κλαις; Τι έπαθες;
-Χ: Ο μπαμπάς
-Μ: Τι έπαθε;
-Χ: Δε ξέρω. Τον βρήκα κάτω...άρχισα να τον σπρώχνω αλλά (λέει μέσα από τα αναφιλητά του)
-Μ: (τον αρπάζει κλείνοντας τον στην αγκαλιά της) Σσσσ ηρέμησε! Όλα καλά θα πάνε (τον φιλά στο κεφάλι) Κάλεσες ασθενοφόρο;
-Χ: Ναι ναι περιμένω να έρθει
-Μ: Τέλεια θα έρθω και εγώ μαζί σου
-Χ: Ευχαριστώ πολύ. Μήπως γίνεται ο κύριος Παναγιώτης να μείνει σπίτι μας; Γιατί σε λίγη ώρα θα επιστρέψει ο Μάριος
-Μ: Ναι βέβαια. Περίμενε. Παναγιώτη (φωνάζει)
-Π: Έλα Μαρία (αποκρίνεται από μέσα)
-Μ: Έλα λίγο έξω
-Π: Τι έγινε;
-Μ: Πρέπει να πάω με το Χρήστο στο νοσοκομείο. Ο Κώστας δεν είναι καλά
-Π: Ωχ ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό. Παίρνω κλειδιά και σας πετάω
-Μ: Όχι μην μπαίνεις στον κόπο. Θα πάμε με το ασθενοφόρο. Εσύ μείνε δίπλα γιατί σε λίγο θα γυρίσει ο Μάριος
-Π: Εντάξει
-Χ: Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
-Π: Μην το ξαναπείς αυτό. Άντε εύχομαι όλα να πάνε καλά
-Χ: (νεύει θετικά)

Εκείνη τη στιγμή κατέφθασε το ασθενοφόρο. Κατέβηκαν αμέσως οι δύο επιβαίνοντες και πήραν στα χέρια τους το φοριτό κρεβάτι. Μπήκαν στο σπίτι, ξάπλωσαν τον αναίσθητο Κώστα επάνω και στη συνέχεια τον έβαλαν στο όχημα. Το ασθενοφόρο έτρεχε λυσασμένα και σε 5 λεπτά είχε ήδη φτάσει στο νοσοκομείο. Κατέβασαν γρήγορα το καρότσι και οι γιατροί έτρεξαν αμέσως στο χειρουργείο. Ο Χρήστος προσπαθούσε απεγνωσμένα να επικοινωνήσει με την αδερφή του χωρίς όμως επιτυχία.

-Μάριος: Κύριε Παναγιώτη καλησπέρα
-Π: Γεια σου παιδί μου. Πως πήγε το μάθημα σου;
-Μ: Μια χαρά. Εσείς τι κάνετε;
-Π: Καλά εδώ ήρθα να σε περιμένω
-Μ: Γιατί έγινε κάτι;
-Π: Ναι πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο
-Μ: Τι συμβαίνει;
-Π: Ο Χρήστος βρήκε τον πατέρα σας πιο πριν αναίσθητο
-Μ: Τι; Είναι καλά; (χάνει το χρώμα του)
-Π: Δεν έχω ιδέα αγόρι μου
-Μ: Πάμε να φύγουμε!
-Π: Τώρα αμέσως; Δεν θες να ξεκουραστείς λίγο; Να φας κάτι;
-Μ: Όχι όχι δε μπορώ
-Π: (γνέφει θετικά και σηκώνεται από τον καναπέ)

Η αγωνία κορυφωνόταν. Δεν πέρασε πολλή ώρα και εμφανίστηκε ο γιατρός. Με φωνή που έτρεμε και γεμάτος λύπη ανακοίνωσε στα παιδιά ότι ο πατέρας τους είναι νεκρός. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο με χαμένο βλέμμα. Τα μάτια τους άρχισαν να γυαλίζουν. Ο Μάριος δε μπορούσε να ανασάνει από τα αναφιλητά του και μετά από λίγο έπεσε κάτω. Ο Χρήστος προσπαθούσε ανεπιτυχώς να τον ξυπνήσει κουνώντας το σώμα του. Ο Παναγιώτης με τη Μαρία έτρεχαν πανικόβλητοι στους διαδρόμους φωνάζοντας κάποιο γιατρό.
Ευτυχώς ήρθε γρήγορα κάποιος. Πήρε το Μάριο στα χέρια του και τον μετέφερε στο διπλανό δωμάτιο. Όταν συνήλθε τον εξέτασε. Η λιποθυμία του οφειλόταν στην έντονη ψυχολογική πίεση που τον διακατέχει τον τελευταίο καιρό.