Νύχτες Στη Μύκονο (Υπό Διόρθωση)

~Η κηδεία~ Κ.4

Ξημέρωσε. Όλα ήταν ήρεμα στο σπίτι των Αποστόλου. Η Μαρία είχε ξυπνήσει από νωρίς. Έφτιαξε πρωινό και περίμενε τον άνδρα της να σηκωθεί. Δεν άργησε να εμφανιστεί. Κατέβηκε τις σκάλες, γέμισε μια κούπα ζεστού καφέ και κάθισε στην διπλανή καρέκλα.

-Παναγιώτης: Δύσκολη μέρα θα ναι η σημερινή (πίνει λίγο από τον καφέ του)
-Μ: Το ξέρω. Ειδικότερα για τα παιδιά
-Π: Πραγματικά αυτό. Μέσα σε 2 εβδομάδες έχουν χάσει τους γονείς τους. Πόσο ύπουλα μπορεί να παίξει η ζωή τελικά...
-Μ: Αυτό ξαναπες το. Είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή. Και αποδεικνύεται κάθε μέρα
-Π: (γνέφει καταφατικά)
-Μ: Απλώς να..ξέρεις τι σκέφτομαι;
-Π: Όχι τι;
-Μ: Το μετά. Πως θα συνεχίσουν τις ζωές τους;
-Π: Αυτό είναι μία υπόθεση που αφορά τους ίδιους. Όμως θα είμαστε δίπλα τους κάθε στιγμή για ό,τι χρειαστούν
-Μ: Ναι ναι φυσικά. Πάω να τους ξυπνήσω σιγά σιγά (σηκώνεται από τη θέση της)
-Π: Πήγαινε πήγαινε. Εγώ εδώ θα μαι

Σε λίγα λεπτά βρίσκονταν και οι 4 στο τραπέζι και απολάμβαναν τις λιχουδιές της Μαρίας. Μόλις τελείωσαν πήγαν μαζί στο σπίτι των παιδιών για να ετοιμαστούν. Από τη στιγμή που μπήκαν μέσα μέχρι τη στιγμή που αναχώρησαν δεν σταματούσαν να χτυπούν τα τηλέφωνα και τα κουδούνια. Είχαν καταφτάσει συγγενείς,φίλοι και γνωστοί. Το σπίτι είχε γεμίσει. Τραγικές φιγούρες ήταν ο Χρήστος με το Μάριο. Έβλεπαν τον κόσμο να τους πλησιάζει και να τους λέει: "Ζωή σε σας παιδιά", "υπομονή και όλα θα ξαναγίνουν όπως παλιά". Το σπίτι άδειασε. Είχε φτάσει η ώρα της τελετής. Έτσι, είχαν μείνει μονάχα τα 2 αγόρια.

-Χ: Ήξερα μέσα μου πως όλα αυτά ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Τίποτα δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό της καρδιάς μου. Έβλεπα τον αδερφό μου, ανήμπορο να αντιδράσει και εμένα να προσπαθώ να δείχνω καλά ενώ ήμουν χάλια. Κι η αδερφή μας, αυτή η παλιοβρώμα...εξαφανισμένη...ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε να δει πως είμαστε, τι κάνουμε, αν ζούμε ή πεθάναμε...

Ο Μάριος στεκόταν στο παράθυρο και κοιτούσε έξω. Είχε χαθεί στις σκέψεις του.

-Μ: Δεν μπορώ να αντέξω την πίεση αυτή. Το νιώθω μέσα μου. Είμαι κομμάτια. Προσπαθώ να δείχνω καλά για να μην στεναχωρώ τον αδερφό μου που κάνει τα πάντα για μένα, με προστατεύει κι με βοηθάει σε αντίθεση με την αδερφή μου -δεν θέλω να την αναφέρω- η οποία έφυγε μακρυά. Μας παράτησε. Μόνο ο Χρήστος με αγαπάει τελικά (σκέφτεται)
-Χ: (πλησιάζει προς το μέρος του και τον ακουμπά στον ώμο) Πως είσαι μικρέ;
-Μ: (ταράζεται στην αρχή) Να εδώ χαζεύω λίγο έξω. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω όλα αυτά. Εσύ;
-Χ: Και εγώ το ίδιο
-Μ: (γυρίζει το σώμα του προς τη μεριά του αδερφού του) Μου λείπουν πολύ Χρήστο. Και είναι η αρχή ακόμα
-Χ: Το ξέρω και μένα μου λείπουν. Δε μπορώ να συνηθίσω την καθημερινότητα μας
-Μ: Με τη Νίκη μίλησες καθόλου; Θα έρθει;
-Χ: Όχι δεν έχω ιδέα ούτε που είναι ούτε τι κάνει. Και να σου πω την καθαρή μου αλήθεια δεν με ενδιαφέρει κιόλας
-Μ: Καλά ναι αλλά αυτή τη μέρα έπρεπε να ναι μαζί μας
-Χ: Εκείνη το επέλεξε
-Μ: Πιστεύεις θα έρθει;
-Χ: (ανασηκώνει τους ώμους του) Κάνε λίγη υπομονή. Σε λίγο θα ξέρουμε
-Μαρία: Αγόρια (εμφανίζεται μπροστά τους. Γυρίζουν και την κοιτούν) Ελάτε πρέπει να φύγουμε. Μας περιμένουν (ανακοινώνει και ανοίγει την πόρτα)
-Μάριος: Έφτασε η ώρα λοιπόν
-Χ: Έφτασε (πιάνει τον αδερφό του από το σβέρκο και αναχωρούν)

Μετά από 10 λεπτά βρίσκονταν στην εκκλησία. Μπήκαν μέσα και προχώρησαν μπροστά μπροστά. Έφτασαν δίπλα στο ανοιχτό φέρετρο. Όταν αντίκρισαν το σκηνικό αυτό ξέσπασαν σε ασταμάτητους λυγμούς. Όλοι οι παρευρισκόμενοι λύγισαν και δάκρυσαν ενώ ο Παναγιώτης με τη Μαρία ήταν δίπλα στα παιδιά και τα κρατούσαν σφτιχτά ενώ παράλληλα έκλαιγαν. Όταν τελείωσε το μυστήριο όλοι οι συγγενείς κι φίλοι πλησίασαν τα παιδιά, τα φίλησαν, τους έδωσαν τις ευχές τους και σιγά σιγά αναχωρούσαν. Τελευταίοι έμειναν η Δήμητρα με τους γονείς της.

-Μ: Τελικά ήρθε η αδερφή μας
-Χ: Το ξέρω. Την είδα. Αυτό της έλειπε κιόλας να μην ερχόταν
-Μ: Έχεις δίκιο. Μιλήσατε;
-Χ: Με κοροϊδεύεις φαντάζομαι
-Μ: (γνέφει θετικά δείχνοντας να καταλαβαίνει)
-Χ: Γιατί εσύ μίλησες;
-Μ: Λίγο ναι. Ήρθε και μου είπε να είμαστε δυνατοί και να προσέχουμε
-Χ: Έχε χάρη που είμαστε έξω από την εκκλησία αλλιώς θα σου απαντούσα καταλλήλως. Που είναι τώρα;
-Μ: Έφυγε
-Χ: Κλασσικά. Με τι μούτρα θα αντίκριζε τους συγγενείς μας;
-Μ: Ναι αυτό να μου πεις
-Χ: Σε χαιρέτησαν όλοι;
-Μ: Ναι ναι. Τα πεθερικά έμειναν που έρχονται τώρα
-Χ: Τα ποια;
-Μάνος: Και πάλι συλλυπητήρια και ζωή σε σας (δίνει το χέρι του πρώτα στο Χρήστο και μετά στο Μάριο)
-Ευχαριστούμε πολύ
-Εύα: Να ζήσετε να τον θυμόσαστε αγάπες μου (φιλά τον καθένα ξεχωριστά) και όπως είπαμε ό,τι χρειαστείτε σε μας
-Χ: Ναι ναι μην ανησυχείτε
-Μ: Ευχαριστούμε πολύ
-Δ: (αμέσως αγκάλιασε σφιχτά το Χρήστο)
-Μάνος: Εμείς θα είμαστε εδώ με τη Μαρία και τον Παναγιώτη. Πάμε να τους βρούμε (λέει στην Εύα και το Μάριο που αποχωρούν μαζί του)
-Δ: Κλαίω που μας άφησαν μόνους
-Χ: Εε λες και δεν τους ξέρεις
-Δ: Πάμε λίγο να περπατήσουμε;
-Χ: Ναι φυσικά

Κάθονται σε ένα πεζούλι.

-Δ: Πως είσαι αγάπη μου;
-Χ: Να σου πω ειλικρινά; Δεν περιγράφεται αυτό που αισθάνομαι
-Δ: Το ξέρω. Και σε καταλαβαίνω (του πιάνει σφιχτά το χέρι) Είναι απόλυτα λογικό. Είναι αρχή ακόμα. Με τον καιρό θα απαλλύνει ο πόνος
-Χ: Το ξέρω. Αλλά νιώθω ότι πνίγομαι. Μέσα σε 2 εβδομάδες έχω χάσει και τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Τι αμαρτία έκανα και το πληρώνω έτσι; (ξεσπά)
-Δ: Ηρέμησε (χαϊδέυει το μάγουλο του) Θέλω να ξέρεις ότι θα 'μαι εδώ για ό,τι χρειαστείς
-Χ: Το ξέρω. Μου το έχεις πει πολλάκις
-Δ: Και θα συνεχίζω να στο λέω. Σ'αγαπάω!
-Χ: Ψυχή μου και εγώ σ'αγαπάω και σε ευχαριστώ για όλα (τη φιλάει στοργικά)
-Δ: Το ξέρω πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα να το συζητήσουμε αλλά έχουμε να φροντίσουμε και ένα άλλο θέμα
-Χ: Νομίζεις πως έχω ξεχάσει το παιδί μας;
-Δ: Με όλα αυτά που σου συμβαίνουν...
-Χ: Όχι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πέρα από το Μάριο δεν έχω κανέναν άλλο αυτή τη στιγμή. Και εννοώ από τους συγγενείς μας. Γιατί οι γείτονες μας φέρονται σαν αληθινή οικογένεια
-Δ: Ναι καταλαβαίνω
-Χ: Δήμητρα είστε η ζωή μου πλέον! (της πιάνει τα χέρια)
-Δ: (χαμογελά εμφανώς συγκινημένη) Και εσύ η δική μας! (φιλιούνται και αγκαλιάζονται)
-Χ: Άντε πάμε
-Δ: Να ξέρεις σήμερα θα γίνει ο χαμός στο σπίτι
-Χ: Γιατί το λες αυτό;
-Δ: Με το μωρό εννοώ. Χθες δεν είπαμε τίποτα οπότε θα τα πούμε όλα μετά
-Χ: Κατάλαβα. Ό,τι είναι να με πάρεις αμέσως τηλέφωνο
-Δ: Ναι ναι μην ανησυχείς