Νύχτες Στη Μύκονο (Υπό Διόρθωση)

~Εραστές~ Κ.30

-Δ: (επιστρέφει μέσα νευριασμένος)
-Ε: Που είναι;
-Δ: Δε ξέρω. Έφυγε
-Ε: Τι της έκανες;
-Δ: Τίποτα. Προσπαθούσα να της εξηγήσω αλλά δε με άφηνε
-Ε: Και τι έγινε τελικά;
-Δ: Χωρίσαμε. Με χώρισε βασικά!
-Ε: Μάλιστα. Να φεύγω και εγώ (ανακοινώνει και σηκώνεται από τον καναπέ)
-Δ: Να με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις πως είναι
-Ε: Ναι κάνε τις μαλακίες σου πρώτα και μετά ενδιαφέρσου
-Δ: Μα δε φταίω πόσες φορές να στο πω;
-Ε: Δε με νοιάζει. Όφειλες να τρέξεις από πίσω της και όχι να την αφήσεις να φύγει βραδιάτικα ολομόναχη. Αλλά βέβαια μίλησε ο εγωισμός σου!
-Δ: (χαμηλώνει το κεφάλι του γνωρίζοντας πως η Έλενα έχει δίκιο)
-Ε: Σε ευχαριστώ
-Αν: Κάτσε να σε πετάξω μην πας μόνη σου
-Ε: Δε χρειάζεται. Θα πάω μόνη μου να βρω την κολλητή μου που έφυγε μόνη της (απαντά ρίχνοντας σπόντες)
-Αν: Μη λες μαλακίες προχώρα. Θα γυρίσω (λέει απευθυνόμενος στο Διονύση και εκείνος νεύει θετικά)
...
-Αν: Που να σε πάω;
-Ε: Στο "σπίτι" της
-Αν: Ναι να σε πάω αλλά δε ξέρω που είναι
-Ε: Ωωω έλα τώρα ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα
-Δ: Α ώστε ξέρεις
-Ε: Εννοείται (και ο Αντώνης γκαζώνει περισσότερο τη μηχανή)

Πληγωμένη και ολομόναχη περπατούσε στους δρόμους η Φαίδρα. Τα μάτια της γυάλιζαν καθώς τα δάκρυα εξακολουθούσαν να τρέχουν. Το πρόσωπο της είχε λερωθεί εξαιτίας του μακιγιάζ. Μόνο λυγμοί κατάφερναν να βγουν από το στόμα της.
Από την άλλη, ο Διονύσης βρισκόταν στο κλαμπ πίνοντας ασταμάτητα και χορεύοντας με τη Λένα.

(έξω από το Moulen Rouge)

-Ε: Επιτέλους το σήκωσες!
-Φ: Εε ναι δεν άντεχα να το ακούω άλλο
-Ε: Που είσαι;
-Φ: Δε ξέρω και δε με νοιάζει
-Ε: Προχώρα πες μου
-Φ: Ξέρω και εγώ. Όλο και κάπου θα μαι
-Ε: Ααα δε θα συνεννοηθούμε απόψε
-Φ: Έλα μωρέ Έλενα παράτα με δεν έχω την όρεξη σου πωω (και της το κλείνει)
-Ε: Μου το 'κλεισε! (κοιτά έκπληκτη την οθόνη του κινητού και ύστερα τον Αντώνη)
-Αν: Να πω λογικό;
-Ε: Τι θες να πεις; (υψώνει το φρύδι)
-Αν: Εε να η κοπέλα δεν είναι και στα καλύτερα της και εσύ την πρήζεις
-Ε: Την πρήζω; Σορρυ που ενδιαφέρομαι για την κολλητή μου κιόλας (απαντά δήθεν θιγμένη)
-Αν: Α καλά δεν το εννοούσα έτσι
-Ε: Ναι μωρέ αλλιώς
-Αν: Θα τσακωθούμε και μεις τώρα πως το βλέπεις;
-Ε: Εσύ ξεκίνησες
-Αν: Πάμε βόλτα;
-Ε: Θα με ψάχνουν οι γονείς μου
-Αν: (σχηματίζει ένα ελαφρύ χαμόγελο) Μας τα παν κι άλλες αυτά!
-Ε: Ορίστε; Να πας στις άλλες τότε (γυρίζει την πλάτη και κάνει 2 βήματα)
-Αν: Περίμενε αμέσως να θυμώσεις (την πιάνει από τη μέση)
-Ε: Άσε με (κάνει μια προσπάθεια να φύγει)
-Αν: Δε θα σε αφήσω να φύγεις (της λέει αισθησιακά στο αυτί και της φιλά το λαιμό)
-Ε: (ένας μικρός αναστεναγμός βγαίνει και ο Αντώνης χαμογελά. Γυρίζει προς τα εμπρός του και τον φιλά)