Νύχτες Στη Μύκονο (Υπό Διόρθωση)

~Παιχνίδι της Μοίρας~ Κ.14

-Χ: Δήμητρα; Αγάπη μου; (αρχίζει να κουνάει το σώμα της) όχι όχι δε μπορεί να συμβαίνει αυτό. Έλα αγάπη μου ξύπνα σε παρακαλώ! Δεν θα αντέξω μακρυά σου! Δήμητρααααα (φωνάζει καθώς αρχίζει να κλαίει)
-Εύα: (ανοίγει την πόρτα) Τι συμβαίνει Χρήστο και φωνάζεις; Και κλαις; (βλέπει το Χρήστο γονατισμένο μπροστά στο κρεβάτι να κρατά τα μαλλιά του και να κλαίει) Πες μου ότι δεν είναι αυτό που φαντάζομαι...
-Χ: (γυρίζει και την κοιτά με βλέμμα του αυτονόητου)
-Ε: (βγάζει ένα λυγμό, δακρύζει ασταμάτητα) Όχι θεέ μου δεν συμβαίνει αυτό. Γιατί σε μας; Γιατί; Γιατί μου πήρες τη μονάκριβη κόρη μου; (πέφτει στο πάτωμα και αρχίζει να κοπανιέται ενώ ξαφνικά χάνει τις αισθήσεις της)
-Μάνος: Τι συμβαίνει εδώ μέσα; Χρήστο; Εύα; (την βλέπει πεσμένη κάτω και τρέχει κατευθείαν δίπλα της) Αγάπη μου; (κουνά ελαφρά το κεφάλι της για να συνέλθει. Αμέσως την παίρνει στην αγκαλιά του. Βγαίνει από το δωμάτιο και αρχίζει να τρέχει στο διάδρομο) Ένας γιατρός (φωνάζει)
-Τ: Τι συμβαίνει επιτέλους; (πλησιάζει την πόρτα του δωματίου) Αααα
-Χ: Φωνάξτε αμέσως ένα γιατρό
-Τ: (γνέφει καταφατικά)
-Φ: Κυρία Τασία τι συμβαίνει;
-Τ: Μπάμπη πάρε τα παιδιά και φύγε
-Μπ: Γιατί τι έγινε;
-Τ: Δεν είναι ώρα να κάνουμε διάλογο! Κάνε αυτό που σου πα
-Μ: Καλά καλά
-Τ: (τρέχει στο διάδρομο ψάχνοντας για κάποιον γιατρό)
-Φ: (τρέχει μέσα στο δωμάτιο)
-Μπ: Φαίδρα έλα εδώ
-Φ: Μπαμπά; Μαμά; (αντικρίζει τους γονείς της)
-Χ: Φαίδρα μου φύγε σε παρακαλώ
-Φ: Γιατί; Θέλω να μάθω την αλήθεια
-Χ: Δεν είναι η κατάλληλη ώρα τώρα
-Φ: Και πότε θα ναι δηλαδή; (φωνάζει αγανακτησμένη)
-Χ: Μπορείς για μια φορά να με ακούσεις; (φωνάζει)
-Φ: Πολύ καλά φεύγω (βγαίνει από το δωμάτιο) Ελευθερία, Αλέξανδρε φεύγουμε
-Ελ: Γιατί;
-Φ: Έχω νεύρα δεν θέλεις να ξεσπάσω πάνω σου!
-Ελ: Να σου πω κάτι; Κάνε ό,τι θες δεν είμαστε κτήμα σου!
-Φ: Μωρέ δε με παρατάτε ένας ένας λέω εγώ (και αποχωρεί)
-Ελ: Στο καλό!
-Αλ: Έλα μην αρχίζετε πάλι! Αρκετά φορτωμένοι είμαστε όλοι
-Ελ: Μα δε βλέπεις πως συμπεριφέρεται;
-Αλ: Είναι πικραμένη Ελευθερία
-Ελ: Γιατί εμείς δεν είμαστε;
-Αλ: Εμείς τουλάχιστον δεν κατηγορούμε τους εαυτούς μας 
-Ελ: (δείχνει να το επεξεργάζεται) Έχεις δίκιο
-Αλ: Το ξέρω
-Ε: Άϊ ρε
-Αλ: Πάμε να την προλάβουμε πριν φύγει (και βγαίνουν από το νοσοκομείο μαζί με το Μπάμπη)

Έρχεται η Τασία με το γιατρό.

-Χ: Γιατρέ γρήγορα
-Γ: Θα κάνουμε ότι μπορούμε
-Χ: (γνέφει καταφατικά)
......
-Μάνος: Καλά είναι η Εύα. Δεν ήταν κάτι σημαντικό. Απλώς μια αδιαθεσία μετά από μια φορτωμένη συναισθηματική σκηνή. Τι έγινε στο δωμάτιο; Πως είναι η κόρη μου;
-Χ: Τώρα βρίσκεται στο χειρουργείο. Πριν ήμασταν στο δωμάτιο. Μιλούσαμε κανονικά. Κάποια στιγμή αγκαλιαστήκαμε και ξαφνικά ήχησε το μηχάνημα
-Μ: (γουρλώνει τα μάτια του και κρατιέται από τον τοίχο)
-Τ: Ελάτε καθίστε μην στέκεστε όρθιος (τον πλησιάζει και κάθονται μαζί στην καρέκλα)
-Χ: Που πήγαν τα παιδιά;
-Μπ: (εμφανίζεται μπροστά τους) Τα άφησα έξω να μιλήσουν. Δεν είναι καθόλου καλά
-Χ: Λογικό με αυτά που γίνονται (σκύβει το κεφάλι)
-Μά: Έλα Χρήστο μου δε φταις εσύ και το ξέρεις
-Χ: Ναι αλλά αν δεν είχα πάει να βρω την αδερφή μου, θα φεύγαμε μαζί από το φούρνο και θα πήγαιναμε σπίτι μας
-Τ: Ήταν να γίνει Χρήστο μου μην το ψάχνεις. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται! (συμφωνούν όλοι κουνόντας το κεφάλι τους)