" Ağlama! "
" Sen ne konuşuyorsun ya! Babam annem öldükten 6 ay sonra evleniyor. Seni de anneni de sevmiyorum. Hemen çık odamdan, hemennn. "
" Ama ben sana ne yaptım? "
" Annenin babamla evlenmediği yetmiyor bir kardeşim oldun. Ve şimdi çık odamd...
Gözlerimi üzerinden çektim ve ona bakmamaya çalıştım. Odamdan sessizce çıkınca rahat olmaya çalıştım. Hareket ettiğimde ayağımın acıdığını hissedince minik bir inilti çıktı benden. Bu sırada telefonum çaldı ve komidinin üzerinden telefonumu alıp arayan kişiye baktım. Babamdı. Telefonu açmadım. Bir süre çaldıktan sonra kapandı ve odama Efsane girdi. Elinde buz vardı. Önüme eğildi ve ayağıma tutmaya başladı.
Ne yapıyorsun?
Ayağına buz koyuyorum görüyorsan.
Bırak..
Ayağın daha kötü olur.
O zaman ver ben tutarım.!!
Deyip elinden buzu çekip aldım. Ayağa kalkarken telefonu çaldı ve arka cebinden telwfonu çıkararak odadan ayrıldı. Birkaç saniye sonra odaya döndü ve telefonu bana uzattı;
Al.
Kim o?
Baban.
Konuşmayacağım.
Mehmet abi konuşmayacağım diyor.
............. ................ ... .........
Seni istiyor Gizem!
Tamam ver.
Efendim baba.
Neden açmıyorsun Gizem telefonunu?
Canım istemedi!
Gizem. Neyse. Evden sakın bir yere gitmiyorsun. Okuldan eve evden okula tamam mı. Okula da Efsanenein arabasıyla eve de onunl.......
Başka bir emrin Mahmet Efendi.
Deyip telefonu Efsaneye uzattım. Telefonu alıp odadan dışarı çıktı.
Elimdeki buzu bacağıma yavaş yavaş değdiriyordum. Ayağım çok fena halde şişmişti. Çok da acıyordu. Buzu biraz daha bacağımda gezdirdikten sonra komidinin üstüne koyup yorhanın altına yavaşça girdim. Faha yarım saat önce uyumama rağmen uykum gelmişti. Zaten uykucu bir insanımdır. Göz kapaklarım ağır ağır uykuya teslim oluyordu. Uyurken ayağımın ağrısını ve bütün bu olanları biraz olsun unutabilmek için bendenim uykuya hapsoldu.
***
Gözlerimi açtığımda odanın ışığı yanmıyordu. Sokak lambalarının hiçbirinin odama ışığı süzmüyordu. Korkuyordum. Telefonumu komidinin üstünden alıp hemen fenerüni yaktım. İçim az da olsa rahatlamıştı. Zor da olsa seke seke camın önüne doğru gittiğimde, hiç bir villa da, sokak lambalarında, karşı ki semtlerde hiçbir ışık bile yoktu. Odamdan çıktım ve koridorda yürüken Efsaneye de seslenmeye başladım.
Efsane. Efsane. Uyuyor musun. Merdivenlerden büyük bir uğraşla Efsaneni odasının kapısının önüne geldim ve kapıyı nazik bir şekilde tıklatarak seslendim.
Efsane içerde misin? Efsane.
Bir süre bekleyip üçerden ses alamayınca odaya girdim. Yatağında yatmış uyuyordu. Uyandırsam mı, uyandırmasam mı, diye düşünüyordum boşverip kapıdan çıkacakken;
Ne oldu Gizem. Arkamı dönüp ona baktım ayaktaydı. Tam önümde.
Ş-şey. Ben şey diyecektim.
Karanlıktan korktuğunu mu?
Ona anla sız gözlerle baktım.
Nerden biliyorsun benim karanlıktan korktuğumu?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
