Hayattan vazgeçmeye karar vermiş bir kız masanın üstüne kum saati koyuyor zaman kısalırken kum taneleri git gide azalırken son bitiş noktasında dolunay tutuluyor ve kum saatini yok ediyor.Kız tüm gücüyle yinede vazgeçmeye çalışıyor hayatından fakat...
"Herkesin cehennemi farklıdır.Sadece alev ve acıdan oluşmaz asıl cehennem yolunda gitmeyen hayatındır"
Ben gece hayata sırtını çevirmiş elleri kinden hırstan siyahlaşmış bir kızım .Ama ne kinimi nede hırsımdan vazgeçmedim çünkü vazgeçtiğim zaman başkası benim hikayemi devam ettirecekti ve ben deniz baloncukları gibi kaybolup gidicektim.Ta ki dolunayım geceme aydınlık olmadan önce.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlerken evrenle göktuğnun kullübe koştuğunu gördüm bende koştum içeri girdiğimde göktuğnun merti azarladığını gördüm ee haklıydı bir an rahatladım. Ve masaya poşeti bırakırken çok fazla kızma abisi dedim göktuğ'ya senin haberin varmıydı dedi göktuğ evet dedim.Endişe kavgalarınız bitince beni uyandırın dedim ve koltukta gözlerimi kapattım biri tekme atmıştı aaaah diye inledim evren beni tekmelemişti.Ne var be dedim ona arkadaşın bu haldeyken nasılda rahatsın dedi.Gözlerimi ona çevirdim gözlerimin koyulaştığını hissedebiliyordum,benmi bulaş dedim gitte saçma işlere beni sinirlendirme evren dedim.Ortam gerginken mert beni önemseyen insanların olması güzel dedi ayağa kalkıp önümüze eğilerek göktuğ aptal dedi şakadan kafasına vuruken gülmeye başladık.Herkes sakinliğe kavuştuktan sonra eve gidiyorum dedim hepsiyle vedalaştıktan sonra merte kafasındaki yaraya bastırarak bida böyle işlere bulaşma diyip çıktım üstüm hala kurumuş değildi bu yüzden soğuktu hava bana göre.Düşünmeye başladım eski bir arkadaşım geldi aklıma miray'dı adı çok iyi bir dostuğumuz vardı ta ki beni yarı yolda bırakana kadar o günü unutmuyorum lisenin ilk zamanları yeni yeni dövüşmeyi öğreniyordum ve bir gün okuldan geç çıkmıştım ozamanlar şimdiki gibi değildim yüzüm sert değil gülümserken pembeydim siyah yeni yeni sarmalıyordu içimi.Eve giderken biraz yolu uzatıyım dedim ve ıssız sokaktan giderken 6 kız önümü kesti.Önemsemeden geçmeye çalışırken biri kolumu turarken diğerleri etrafımı sardı.Kızın kolumu kavralan parmaklarını ısırtım ve geri çekilirken yumruk attım saç kavgası değil yumruk savaşı yapalım madem saldırıcaksınız içinizdeki gösterim bakalım dedim.Biri atıldı güzel hamleydi karnımı tekmeledi ve bacağıma tekme attı yere çöktüm nefesim kesildi toplanmaya çalışıp iki kez yumrukladım kızı bildiğim tüm hamleleri kullanırken 2 kişi yerdeydi.Dudağım patlamış kafam hafiften kanıyordu.Geriye kalan dört kişi hırçın olduğumu anlayıp hepsi birden çullandı yerde tekmelenirken buldum kendimi gözüm hafif karırken birinin ceketinin içinden kaplan tekvando yazdığını gördüm. Bu merkezdeki salondu kızlar tekvandocuydu lanet olsun nasıl karşı gelebilirdimki.Gözlerim kapandı açtığımda kulübede mertin kafa yaramı pansumanladığını gördüm.Belki ondan beni çağırmıştı mertle diğerlerine göre daha yakındım bu yüzden çünki miray olayını bir tek o biliyordu.Kulübede toparlandıktan sonra merkeze gittim ve salonu buldum tekvando salonunu indiğimde bir kaçının benim gibi yaralı olduğunu beni dövenlerin onlar olduğunu anlamıştım kızı dışarı çağırdım.Derdiniz ne benimle dedim.Kız çok sakin bir şekilde en yakın arkadaşın miray seni dövmemiz için para verdi bizde işimize baktık,istersen polise gidebilirsin dedi içeri girdi Beynimden vurulmuştum resmen neden böyle birşey yapsınki gözlerim doldu ve o gün en büyük yemini ederek geri döndüm.Dövüşmeyi daha iyi öğrenecektim ki olur ya gelecekte miray gibi köpekler böyle bir işe kalkışırsa güçlü olduğumu bilecekti. Mirayın evine gittiğimde taşınmışlardı kız resmen bein dövdürüp ortadan kaybolmuştu.Olay bu şelikdeyken gözlerimin dolduğunu fark ettim.Kafamı iki yana sallayıp ilerledim ki savaşla karşılaştım alper gilden çıkmıştı heralde gözlerim ağlamaya bile gerek yok dolunca kızarırdı ve kıpkırmızı gözlerim olduğunu hissettiğim için onu görmezden gelerek yoluma devam ettim bir an gözümü çevirdim ve yanıma koşup gelmişti.İyi geceler buz kraliçeleri dedi.Sanada dedim daha yeni beni görmezden geldin farkındamısın dedi yüzüme eğildi ve gözlerimi gördü.Ne oldu! dedi endişe etmiş gibi birşey olmadı sorma dedim.Gözleri büyümüştü ıslaksında hala dedi.Gözlerine baktım okulda ıslandın dimi ne diye düğmeye basarsınki anlamıyorum dedi.Oha gördünmü dedim tabi dedi.Lanet olsun ciddi olamazdı neden bastın dedi ellerimi cebime koyarak gökyüzüne baktım canım sıkıldı ondan dedim.Arada bende sıkılırım biliyormusun dedi.Yan gülüş attım nasıl bir insansın dedim ev yolunu beraber yürürken.Beni tanımanı istemem dedi.Okuduğum kitaplar aklımda canlandı sanki oradaki bir satırı tekrarlıyordu bana aslında kitaplardan fırlamış gibi bir çekiciliği vardı.Üstelemedim peki madem öyle dedim.Sende dengesizsin dedim tekrar ona dönerek bak sen o nerden çıktı dedi.Bilmem hislerim öyle söyledi dedim o sırada ceketini üstüme attı havada çok sıcak diyerek tam ona döneceken tüm şehirde elektrik gitti arabalarda geçmiyordu ara sokaklara yaklaştığımız için durdum çünki karanlıktı etraf oda durdu ve karşıma geçti gözlerinin koyulaştığını hissediyordum dolunay gökyüzünde ışığı yere düşüyordu.Ama benim dolunayım karşımda duruyordu ve sanırım tutulma gecenin haberi olmadan gökyüzünde yıldızların arasında gerçekleşmişti.Benim haberim olmadan ona tutulduğum gibi.
