31 KATLİAM

Acımasızlık...

Clara...

Ömrümüzün son dakikaları olsa bile bu son saniyeleri sevdiklerimzle geçirmek isteriz. Okulun bu hale geldiğinden beri yaşayan nerdeyse hiç kimse kalmadı. Sethi kaybettim. Sonsuza dek kaybettim onu.. Onu birdaha göremeyecek olmam beni her geçen saniye öldürüyor. Ona bir söz verdim ve herkes ölene kadar ben hayatta kalıcam. Şimdi bir kenarda oturup onla yıldızları izleyişimizi, beni her girdiğim bataktan kurtarmasını düşünüyorum. Aklıma yaptığı komik şeyler gelince kendi kendime sırıtıyorum işte. Onu özlemiştim...

Delirmek üzere olduğumun gayet farkındayım. Ama bu kadar acıyı yaşamak ve kaldıramamak... Herkesin gözümün önünde öldüğünü izlemek.. Onların son gözyaşı, son bakışı, son nefesi... Arkadşlarımı okadar özledimki şimdi geçmişi hatırlayıp geri dönmek istiyorum.. Sonumuzun nasıl olacağını kimse bilemez aslında ve hepimiz kendi sonumuz getiriyoruz.. Bir koşede oturmuş bunları düşünürken yanıma hiçbirşeyden habersiz Micheal geldi. 

''İyimisin? yaşadığına sevindim'' dedi. Yaşadıklarımdan habersiz buna seviniyor olması gururumu incitti. Ona ters bir bakış attım ve yeni Claranın nasıl biri olduğunu göstermek için ayağa kalktım. 

''Hayır Micheal.. İyi değilim. Ruhumu çaldılar benden.. Sevdiklerimi kaybettim.. Hatırlıyormusun sana sınıfını seviyormusun diye bir soru sormuştum geçen yıllarda. Hayır demiştin. Bende sevmiyordum... Daha doğrusu öyle sanıyordum. Ama onların gözlerimin önünde ölüşü beni acımasız birine dönüştürdü. Ben birine söz verdim.'' dedim kahkaha atarak. Micheal ürkmüş bir halde ayağa kalktı.

''Nedir o;'' diye sordu korkak ve titrek bir ses tonuyla.. Etrafında yavaşça bıçağımı bileyerek dönmeye başladım.

''Kimseye acımicam Micheal.. Bu okulda en son yaşan ben olucam.. Üzgünüm..'' dedim ve bıçağımı ona sapladım. Yavaşça bıçağımı karnında döndürdüm ve geri çekildim. 

''Yapmak zorundaydım.. Beni affet'' dedim ve bıçağımı karnından çıkartıp yavaş adımlarla yürüdüm. Bıçaktan akan kanlar tiz bir ses çıkartıyordu.

''SENİ AŞŞAĞILIK BUDALA!  ÖLMEN İÇİN DUA EDİCEM! ÖLÜMÜN KENDİ EL,İNDEN GELİCEK! İNAN BANA CLARA!'' dedi ve yavaşça arkamı döndüm. O sırada ağızından kanlar akıyordu. Mecburdum buna. İnanıyordumki Seth beni bir yerlerden izliyordu. Yaptığımı doğru bulmasada sözümü bir şekilde tutmalıydım. ''TANRIM! ONU ÇOK ÖZLÜYORUM! NEDEN ONU BENDEN ALDINKİ?! NEDEN!'' diye bağırarak yere çöktüm. Sesli bir şekilde ağlıyordum. İçimde kopan fırtınalar dışıma vuruyordu. yerdeki kanlar yeri kayganlaştırıyordu. Bir köşeye gidip yere kıvrıldım. Saçlarım, yüzüm, heryerim kan olmuştu. Kan gölünün ortasında delicesine ağlıyordum. Tam bir zavallı gibi göründüğümden emindim.  Bıçağımı yavaşça bıraktım ve kendimi rüyalara teslim ettim.En azından onu görmek umuduyla..