31 KATLİAM

KALP HEP YANLIŞ OLANI İSTER...

HERA

Gözlerimi açtığımda,aynı kaosun ortasındaydık.ve ben daemon'in kucağındaydım.bir dakika daemon'in KUCAĞINDA MIYDIM?.kafamı güçlükle kaldırıp o zümrütleri kıskandıran gözlerine baktım.gözlerimiz birbirine kilitlendi. gözlerinde gördüğüm saf endişe ve mutluluktu.sonra clara koşarak yanıma geldi ve nefes nefese konuşmaya başladı.-AMAN TANRIM!! HERA AİDEN'I GÖRDÜM VE...ÖLMÜŞTÜ.TANRIM ÇOK ÜZGÜNÜM.bende üzgündüm.ama bu ne kaybettiğimiz ilk kişiydi nede son kişi olucaktı.güçlü gözükmeye çalışıp daemon'e baktım.beni daha sıkı sardı.bileğimi burkmuştum.ve tüm bu olanlar fazla gelmişti.bir yandan zombiler kapıyı zoluyorlardı ve açmalarına çok az kalmıştı.benimde midemdekileri boşaltmaya.10 yaşımdan beri böyle olmamıştım.annemi kaybettiğimden beri.o öldükten sonra daha ölümünün üzerinden 20 gün geçmeden babam başka bir sürtükle evlenmişti.laf olsun diye söylemiyorum o gerçek bir sürtüktü. onu başka bir adamla görmüştüm.ve babama söylediğimde aldığım cevap okkalı bir tokat olmuştu.o günden beri onu bir daha görmedim.evi terk etmiştim.teyzemin yanına gitmiştim.durumları baya iyiydi kocasının büyük bir inşaat şirketi vardı.bana sahip çıkıp annelik yapmıştı.ve 2 sene öncede bana ayrı bir ev almıştı.onu çok seviyordum.neyse şimdi sırası değil.daemon'e baktım.anlamıştı.zaten birlikteykende sözlere ihtiyaç duymazdık.bakışlarla anlaşırdık.8 kere ayrılmıştık çünkü ne zaman ayrılıpta ertesi gün birbirimizi görsek dayanamayıp birbirimize koşuyorduk.ama şimdi o sürtükle beraberdi.hemen gözlerimi kaçırdım.oda beni bıraktı.doğrudan duvarın köşesine koştum.ve içimde ne varsa çıkardım.gerçekten iğrençti.kendimi en az o zombiler kadar iğrenç hissetmiştim.arkama baktığımda daemon saçlarımı tutuyordu.hemen ondan uzaklaştım çünkü ona bakarsam tekrar ona teslim olabilirdim.clara'ya doğru koştum.

-clara az kaldı kapıyı kıracaklar.ve bide şu aptal ne boka benzedikeri belli olmayan yaratıklar var...

-biliyorum birşeyler düşünmeye çalışıyorum...

-düşün o zaman!!!

biraz set çıkıştığımı biliyorum ama iyi değilim.ve korkunca paniklerim ve sinirimi başkalarından çıkarmaya başlarım.oda bu huyumu bildiği için üstüme gelmedi. gözlerinden benim için endişelendiği belli oluyordu. bende endişeleniyordum.kendim için,onun için,daemon iç... ne diyorum ben o umrumda olmamalı...

stephan'a seslendim:

-stephan bir bıçak ver!! topuklu ayakkabıyla ne yapabiliceğimi sanıyorsunuz?

daemon karşıma geçti:

-sen hiçbirşey yapmıyorsun.daha yeni kendine geldin.kendini daha fazla yormana izin vermiyicem!.dedi

-sen bana ne yapıcağımı söyleyemezsin git de sürtük  sevgiline karış!!.dedim

başını öne eğdi ve köşeye geçti ama gözlerini benden bir an bile ayırmamıştı.kendisinin suçlu olduğunu biliyordu.clara konuşmaya başladı.

-tamam bu kadar yeter! herkes sakin olsun! birbirimizle tartışarak birşey elde edemeyiz.dışarıdakilere karşı savunmaya geçmeliyiz.dedi.İŞTE MANTIĞIN SESİ!.ve devam etti

-ikişer ikişer gruplara ayrılıcaz.nick ve stephan giriş kata.daniel sen benimle 2 kata geliyorsun.daemon ve hera sizde koridorun sonunu tutun.nick ve stephan okula daha fazla zombi girmesine izin vermeyin.bizde 2 kattakilerin hepsini öldürürüz.hera sizde karşınıza çıkan olursa öldürün!! iş başına!!.

kapıyı açtık.karşımıza çıkan zombileri bıçaklayarak ve vurarak öldürüyorduk.ama...ahh...bir zombi ayağımdan çekmişti... yüzüstü yere çakıldım...

-ahh yardım edin!!.diye bağırdım. clara'nın çığlığını duydum.daemon bana doğru koştu  kolumdan çekti...ve zombiyi beyninden bıçakladı.

-teşekkürler...sanırım sana bir can boçlandım.

-kendine dikkat edersen borcunu ödemiş olursun.dedi.neydi bu şimdi?.herkes kendi katlarına dağılmaya başladı...bizde koridordaki yerlerimizi aldık...

10 DK SONRA...

10 dakikadır buradaydık ve 5 zombi öldürmüştük...daemon konuşmaya başladı.

-başın sağolsun...

-ne için?

-aiden...

-sağol...eminim sende kız arkadaşın için endişelenmişsindir...

-pek değil...

-nasıl?

-insan sevmediği biri için çok fazla endişelenemiyor...

-ama siz... siz....

sözümü yarıda kesti.

-onu sevmiyorum...hiç sevmedim...beni unutmanı istedim...seni üzüyordum...ve unuttunda...

sonlarına doğru sesi daha kısık çıkmıştı.

-se..sen bunu nasıl düşünebilirsin seni unuttuğumu nasıl düşünebilirsin...gökle,ay'ın yerini unuturum seni...seni unutamam...

benimde sesim sonlara doğru kısık çıkmıştı.

-sen..sen.. ama aiden...

-onu sevmiyorum.kalbim sana ait..bir başkasını nasıl severim.

-seni üzüyorum...

-kalp hep yanlış olanı ister...seni istiyorum.

bana yaklaştı ve yüzümü avuçlarının arasına aldı...

-seni seviyorum

-seni seviyorum

ve bu büyülü sözleri bir öpücükle mühürledi.bu öpücük içinde birçok duygu barındırıyordu.aşk,endişe,korku,sevgi,huzur.ama en çok sevgi...saf sevgi...

BEYZA♥

RESİM:HERA VE DAEMON♥