Een verlegen meisje. Een stoere jongen. En een familie. (Twilight fan-fic)

17 Ja, morgen.

Bella p.o.v.

Een jaar ging voorbij. Ik mis Edward elke dag. We praten bijna elke dag maar het is niet genoeg. Hij zei dat hij niet kon komen op mijn verjaardag. Het brak me hart.

Maar ik moet sterk blijven. Ik ben een sterke prinses zoals papa altijd zei. Morgen ben ik zeventien. Morgen, morgen morgen. Morgen komt niet snel genoeg.

Edward belde me elke dag in het begin toen hij weg ging nam ik niet op maar na een week brak ik. Edwards stem klonk gekweld en alsof hij pijn had. Hij smeekte me om op te nemen. Hij smeekte om mijn stem te horen. Ik kon het niet aanhoren dus belde hem op.

Hij verontschuldigde zich honderden keren totdat ik hem bijna moest smeken te stoppen.

En nu kwam hij niet op mijn verjaardag.

Jane en de anderen waren heen en weer aan het rennen. Bezig met alles voor mijn verjaardig en ik zat ik Marcus zijn troon. Pap zat in zijn eigen troon.

'Hoe voelt het.' vroeg pap.

'Ik verveel me.' gaf ik toe.

Pap lachte.

'Vader?' vroeg ik.

'Ja, prinses?'

'Wat vind jij ervan dat Edward niet op mijn verjaardag komt?'

Vaders gezicht veranderde. Het was alsof hij een geheim wist.

'Vader. Weet jij iets wat ik niet weet?'

Vader lachtte.

'Wacht Isabella. Je moet geduld krijgen.'

Boos staar ik voor me uit. Als papa in zo'n bui was vertelde hij het me nooit.

Ik stond op en liep de kamer uit. Ik ging Edward bellen.

Edward p.o.v.

Ik staarde naar de ring in mijn handen. De ring die Bella zou dragen. De ring van mijn moeder. Morgen was de dag.

Toen ging de telefoon.

'Hallo,' zei Carlisle.

'Hee Carlisle met Bella. Is Edward er?'

Gelijk ren ik naar boven en hou me hand uit naar de hoorn.

Carlisle lacht. 'Hier is hij.'

Dan geeft hij me de hoorn.

'Hoi schoonheid.' zeg ik. De ring nog steeds in mijn hand. Langzaam doet Carlisle de doos dicht en vouwt mijn hand erom heen.

'Ze gaat 'ja' zeggen.' fluistert hij.

'Hé,' zegt Bella.Dan loopt Carlisle weg.

'Hoe gaat het?' vroeg ik.

'Goed.' zegt ze. 'Alleen wou ik dat je hier was.'

'Ik ook,' geef ik toe. 'Ik wil je in mijn armen houden. Kussen.' zeg ik. 'Je haren kammen en je dan langzaam op bed neer leggen om je in slaap te zien vallen en mijn naam horen mompelen.'

Ik hoor Bella zuchten.

'Wat wil ik graag in je armen liggen.' Ik hoor Bella's verlangen en hou me nog maar net in om niet te zeggen dat dat morgen kan.

'Ik zie je snel lief.' zeg ik.

'Zie je snel, Edward. Het kan niet snel genoeg zijn.'

'Daar ben ik het mee eens.' fluister ik.

Dan hangt Bella op. Ik loop weer naar beneden.

'Oké.  We kunnen gaan'

Met een glimlach gaat iedereen op weg.

======

SOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOORRRRRRRRRRRRYYYYYYYYYYYY. Ik had geen inspiratie. Daarom is er ook zo'n grote tijdsprong.