Een verlegen meisje. Een stoere jongen. En een familie. (Twilight fan-fic)

Feest

Bella p.o.v.

Het feest was zo saai. Het duurde lang. Ik moest 's ochends al bezig met opmaken enzo en ik was er nu twee uur. Iedereen felicteerde me nu en praatte over koetjes en kalfjes. Ik had geen zin om te dansen. Ik wou alleen maar bij Edward zijn. Dan veranderd de muziek. Ik kijk op en zie een jongen achter de piano zitten. Hij doet me denken aan Edward. Iedereen is stil en kijkt toe. Als het liedje is afgelopen staat de jongen op en loopt naar me toe. Hij knielt voor me op één knie en pakt mijn hand vast. Als hij me aankijtk zie ik dat het Edward is. Ik kan niet anders dan glimlachen.

'Edward,'mompel ik. 'Je bent toch gekomen.'

'Natuurlijk ben ik gekomen. Ik moet je namelijk iets heel bijzonders vragen?'

Ik knik. Dan legt hij een doosje in mijn hand die hij opent. ik hoor mensen naar adem happen en ik kan alleen maar staren naar de ring. Een prachtige ring.

'Lieve Isabella. Ik hou van je zoals elke mate van je houd. Zoals ik zal of een andere gelukkige jongenman van je zou moeten houden. Toch voelt het voor mij alsof het niet genoeg is. Ik zal altijd van je houden en altijd proberen je gelukkig te maken. Alle wensen die je hebt zal ik vervullen voor jou mijn liefjste. Wil jij de grootste eer doen die je mij kan geven om met me te trouwen?'

Het is stil. Edward kijkt me aan en ik kan niets anders dan met één hand een paar tranen weg vegen.

'Natuurlijk.' fluister ik. Edward licht op als een kerstboomn met stroom en ik hoor iedereen joelen maar ik kan me alleen maar focusen op de engel die me een rondje draait en een ring om mijn vinger schuift.

'Je gaat hier geen spijt van krijgen. Daar zorg ik voor.' fluistert hij.

'Ik zal er nooit spijt van krijgen.'

Beloof ik hem

-----------------

Sorry. Super de  duper kort maar beter iets dan niets.