Een verlegen meisje. Een stoere jongen. En een familie. (Twilight fan-fic)

Sorry papa. Ik was nieuwsgierig.

Bella p.o.v. (12 jaar)

Ik liep door de gangen met mijn broek en een t-shirt aan. De blik van mam en Jane zeiden genoeg. Ze vonden dar ik alleen jurken moest dragen maar daar kon ik niets in doen.

Ik liep door de gangen en zag toen Esmiralda. Ze was hun nieuwe secetarsse.

Ik ging liggen kroop voor de balie langs. Zo kon ze me niet zien.

Ik rende de lift in. Ik drukte snel op de begaande grond en de lift ging omhoog.

Ik ben nog nooit buiten het kasteel geweest.

Toen de lift open ging rende ik naar buiten. Gelijk struikelde ik. Automatisch zette ik mijn handen neer. Ik voelde harde stenen onder me die warm waren.

Ik krabbelde op en keek om me heen.

Ik keek uit op een heel groot plein.

De zon scheen erop. In het midden stond een ronde foltijn. Met een glimlach liep ik ernaar toe. Ik legde me hand op de stenen die ook warm waren. Toen deed ik me hand in het water.

Het was fijn. Met een glimlach stond ik op en liep het plein uit. Ik liep verder en ontweek de mensen.

De meeste mannen hadden korte broeken aan met tshirts of blote borst. De vrouwen liepen in hun ondergoed leek het wel. Ik had nog nooit zulke korte broeken en shirten gezien.

Ik liep verder en zag toen een school. Althans dat stond erop. Ik liep naar binnen en keek bij de klaslokalen naar binnen. Toen zag ik opeens een film op een oude tv. Romio en Julia.

'Eigenlijk ben ik wel jaloers op Romio.' fluisterde iemand in me oor.

'Julia is prachtig.' geef ik toe.

'Niet het meisje. De manier waarop hij dood gaat.' zegt hij. 'Mensen hebben het makkelijk vergeleken met mijn soort. Simpel een kogel door je hoofd, verkeerd drankje, kou.'

'Waarom denk je zo?' vroeg ik.

'Ik dacht erover na toen ik naar je toe rende om je van James te redden. Het kon te laat zijn. Ik weet zeker dat...'

Ik viel naar achter omdat de deur opeens opengaat. Een jongen ouder dan mij kijkt me aan en ik ren weg.

Ik ren ergens heen maar kijk niet. Uiteindelijk eindig ik in een donker steegje. Ik ga op de grond zitten en begin te huilen.

Wat was dat?

Wie was dat?

Ik kijk op als ik gepraat hoor. Drie mannen iets ouder ongeveer achttien lopen mijn kant op. Grijnzend.

Ik krimp meer in elkaar.

'Hallo schoonheid.' zegt één van de drie.

Ik geef geen antwoord. Dan pakt hij me arm vast en trekt me omhoog.

'Laat me los.' zeg ik bang en probeer me los te rukken.

'Oh, dus het kan praten.' zegt degene die me vast heeft. De andere twee lachen.

'Waarom doen wij geen leuk spelletje?' vraagt de eerste weer. Dan zie ik de andere twee hun broek los maken.

Dan hoor ik gegrom. Opeens is de hand van de  man weg en zijn er twee koude handen voori in de plaats gekomen.

Alles word vaag om me heen en dan zijn we opeens in de lift. Ik kan niet anders dan gaan snikken.

'Wat denk je wel niet?' gromt oom Caius in mijn oor.

Ik begin harder te snikken.

'Het spijt me.' snik ik.

Ik hoor het piepje van de lift en oom Caius tilt me op.

Ik weet niet waar we zijn en dan hoor ik papa's stem.

'Isabella?' papa klinkt bezorgd.

Ik voel dat ik word overgegeven aan papa en klamp me gelijk aan hem vast.

'Wat is er gebeurd, dochter?'

Door de herinneringen begin ik harder te snikken.

'Isabella liep buiten rond te snuffelen toen kwamen er mannen op haar af.' Ik had het gevoel dat oom Caius stopte met praten keek op. Caius raakt papa aan.

Papa zuchtte. 'Waarom ging je naar buiten, Isabella.'

'Sorry, papa.' snik ik. 'Ik was nieuwsgierig.' (zie je de titel?)

'Ik had je gewaardschuwd, vroeg dan of we meegingen.'

'Sorry, papa.' snik ik.

'Het is al goed, meisje. Beloof me dat je nooit meer in je eentje naar buiten gaat.'

'Ik beloof het papa...'