Een verlegen meisje. Een stoere jongen. En een familie. (Twilight fan-fic)

kruipen

Renesmee. p.o.v.

Ik kijk naar mijn vader die naar de zon staart. Na een uur heb ik er eindelijk genoeg van.

'Pap!' kreun ik.

Hij reageert niet. Boos schud ik aan hem totdat hij uit de trans komt en mij aankijkt met een verwarde uitdrukking.

'Renesmee. Wat is er?' vroeg hij verward.

'Waarom kijk je nou een uur uit het raam?' vroeg ik terwijl de anderen binnen komen. EJ's kleren zijn helemaal gescheurt net zoals die van Emmet.

'Ik... Ik denk dat Bella weer geboren is.'

Dat zorgt ervoor dat iedereen zijn gezicht oplicht en ik kan niet anders dan blij grijnzen.

'Je denkt dat?' vroeg ik. 'Je voelde het hé.'

Edward knikt.

'Ik ga naar Lucie.' zegt EJ en hij rent weg.

Pap grinnikt blij en kijkt EJ na totdat hij verdwenen is.

Ik was zo blij dat EJ eindelijk zijn mate Lucie had gevonden. Ik hoop dat ik ook snel mijn mate vind.

'Ik hoop het niet.' zegt pap.

'Wat?' zeg ik verward.

'Ik hoop niet dat je je mate te snel vind want dan ben je mijn kleine meid niet meer.' zegt hij met tranen in zijn ogen die nooit zullen vallen.

'Geen zorgen papa.' probeer ik hem gerust te stellen. 'Ik blijf altijd je kleine meid.'

Pap geeft me een kus op mijn voorhoofd.

Verbaasd kijk ik op naar Alice die mijn kamer binnen loopt.

'Wat?' vroeg ik.

'Lucie heeft gevraagd aan EJ of ze veranderd kan worden.'

'Wat zei hij?' vroeg ik gelijk.

'Hij vond het goed maar hij wou wachten totdat hun trouwdag was geweest. Net zoals bij je vader. HIj wou ook kinderen proberen te krijgen en Lucie vond het goed. Ik knik.

EJ was meer vampier dan mij. Als hij kinderen zou krijgen denken we dat het dezelfde aantal vampiergenen hebben als ons. Alice danst de kamer uit en ik ga verder met lezen van het boek dat mam verliefd op was. Althans dat zei pap. Ik pakte Wutherings Heights weer op en las verder.

Aro p.o.v.

Ik liep door de bibliotheek heen en weer terwijl Marcus aan het lezen was en Caius een potje schaken speelde met Athendora.

'Aro doe rustig.' zegt Marcus.

Ik zucht en ga weer zitten. Sulpicia ging met Isabella naar buiten om haar het bos te laten zien. Ik kwam er alleen pas achter toen ze al een uur weg waren.

'Hoe kan ik rustig zijn? Straks is er wat gebeurd?'

Marcus zucht en begint verder te lezen.

Ik ijsbeer nog even rond en dan hoor ik een hartslag dichter bij komen. De hartslag herken ik gelijk. Het is die van Isabella. De deur gaat open en Sulpicia loopt samen met Isabella naar binnen. Gelijk neem ik hun in mijn armen en kus Sulpicia op haar voorhoofd en dan Isabella.

'Doe zoiets nooit meer,' zeg ik.

Sulpicia kijkt me met een rare blik aan.

'Je was bezig. Ik wou je niet storen.'

'Waarom nam je niemand mee. Weet je wat er allemaal kon gebeuren?'

Sulpicia zucht. 'We zijn oké Aro. Er is niks aan de hand.'

Ik zucht ook. Opgelucht. Met een glimlach legt Sulpicia Isabella in haar grote box die een paar meter van de kamer in beslag neemt. We hadden de box gebouwd zodat ze genoeg ruimte had voor haar speeltjes. In de hoek stond een hoog matras met een kussen en dekentje dat een soort bedje was. Eromheen was een stuk schuin schuim dat als ze ervanaf rolde onmogelijk pijn kon doen aan alle kanten. Dan ging het over in allemaal soorten kussens zodat ze zichzelf nooit pijn kon doen aan de vloer. Meestal rolde ze zichzelf van het bedje af en begon te spelen met de spullen die dicht bij haar lagen. Ze kon nog niet kruipen jammer genoeg anders kon ze overal heen kruipen. We hadden zelfs een lang pad gemaakt van buizen die door de kamer gingen zodat ze naar de andere kant met allemaal knuffels kon kruipen. We hadden er nu alleen een hek neer gezet. Bang dat ze anders kon vallen maar als ze twee of drie was mog ze erdoorheen naar de andere kant van de kamer gaan.

Sulpicia liep mijn kant op en ging bij mij op schoot zitten en pakte het boek dat ze aan het lezen was. Ik begon ook te lezen en zo was ik weer gekalmeerd. Wetend dat de twee mooiste parels dicht bij mij waren.

Ik keek geschokt op toen ik geklop hoorde. Ik zag dat we allemaal naar de deur keken maar er was niemand. Toen hoorde we het weer en ik volgde het geluid.

Bella lag bij de andere kant van haar bed het dicht bij ons. Ze klopte met de hamer die daar lag op de rekken van de kooi en met haar andere hand had ze een  spaak vast. Toen ze zag dat we naar haar keken stak ze haar hand uit die de spaak vast hield. Gelijk liep Sulpicia naar haar toe en pakte haar op. Isabella grinnikte en sloeg met de hamer tegen Sulpicia's hals. Met een glimlacht legde ze Isabella naast de box neer en ging een paar meter verder op zitten. Isabella rolde van haar rug om naar haar buik en keek naar haar moeder die een paar meter verder op zat. Toen begon ze langzaam naar voren te gaan terwijl we allemaal keken in een aw kroop ze steeds beter totdat ze op handen en voeten naar Sulpicia en mij toe ging. Eenmaal bij Sulpicia trok ze aan haar rok en haalde Sulpicia haar weer in haar armen voordat ze naar mij toe liep en haar aan mij gaf.

Met een glimlach keek ik neer op mijn kleine meid.Ze kon al kruipen en was nog maar vier maanden oud. Ik zette haar op mijn schoot ondersteunend met mijn handen. Zodat ze rechtop zat. Ze kon nog niet zonder ondersteuning zitten. Sulpicia ging voor ons op de grond zitten en begon ons voor te lezen terwijl de anderen langzaam de kamer verlaatte.

Sulpicia las één van mijn verhalen voor. Het verhaal over mijn reis door Amerika. Dat ik zo veel mensen had ontmoet. Vampiers  voornamelijk maar Sulpicia zei steeds als er vampier stond mens. Het was nog voor de tijd dat ik haar had ontmoet en voordat ik een heerser werd.

'Dit heeft papa mee gemaakt.' zegt Sulpicia aan het einde tegen Isabella.

'Papa.' zegt Isabella dan opeens waardoor ik schrik. Ik kijk haar aan met grote ogen en Sulpicia doet hetzelfde.

'Wat zei je schatje?' vroeg ik verward maar Isabella gaapte en viel weer in slaap.

We stonden op en nu liep ik naar onze kamer waar haar bed stond. Binnenkort kreeg ze haar eigen kamer.

'Zei ze nou echt ''papa'' vraag ik aan Sulpicia.

'Ik... ik weet het niet.;'

Ik leg Isabella neer en kijk naar haar.

'Ze groeit snel.' zeg ik bezorgd. Het leek nog maar gisteren toen ik haar in me armen had gehouden. Waarom ging de tijd zo snel? Ik wou dat het langzamer ging.

'Het komt wel goed.' zegt Sulpicia. 'Als ze net als ons wil worden doen we dat en dan hebben we haar voor altijd.'

Dat was het enige verschil van mening die Sulpicia en ik hadden. Ik wou haar veranderen op haar zestiende verjaardag maar Sulpicia wilde het alleen als ze het zelf wou. Het breekt gewoon mijn hart om te denken dat mijn kleine meid het huis uit gaat en oud word met mensen.

'Hé...' zegt Sulpicia sussend. 'Het is nog lang niet zover.'

Ik knik.

'Kom.' zegt ze en ze trekt me de kamer uit.

We lopen naar boven en ik hoor al snel de stemmen van mensen.

'Ons eten is er.' zeg ik en ik geef Sulpicia snel een kus voordat we naar binnen lopen om de gasten te groeten.

'Welkom in Volterra.' zeg ik voordat ik een prooi kies samen met mijn broeders en daarna de anderen.