Een verlegen meisje. Een stoere jongen. En een familie. (Twilight fan-fic)

Geboren

Aro p.o.v.

De maanden gaan snel voorbij en met de dag word Sulpicia iets dikker. Het eerste wat wij merken is dat ze onhandiger word waardoor ik besloten heb altijd bij haar in de beurt te zijn. Of één van mijn broers is bij haar. Marcus vertelde me dat ze ook menseneten ging eten en ik liet het er maar bij.

Het was waarschijnlijk onze zoon of dochter die dat wou. Ik weet niet precies of ik een zoon of dochter wou. Eén van de twee is zo wie zo perfecht maar een zoon kan naast ons zitten en met ons mee doen. Een dochter moet ik juist meer beschermen maar ik weet dat ik dat zal doen.

Uiteindelijk loop ik door de hallen als ik geschreeuw hoor. Gelijk ren ik naar haar toe maar Heidi wacht me op.

´Wat is er aan de hand?'

'De baby jkomt eraan.' zegt Heidi. 

'Maar het is veel te vroeg,' zeg ik verward.

'Haar buik groeide veel sneller.' zegt Heidi.

Ik hoor haar wqeer schreeuwen en kan niet anders dan heen en weer lopen. Hopend dat alles goed gaat.

Edward p.o.v,

Twee maanden gingen voorbij dat Renesmee en EJ bij ons leven. Tot mijn vreugde opende EJ open naar mij nadat ze hier een maand waren.

FLASCHBACK

'Pap, wil je met me jagen?'  vroeg EJ.

'Natuurlijk.' zeg ik en we lopen het huis uit.

Nadat we wat dieren hebben gedronken kijk ik EJ aan. HIj probeerde heel hard ergens niet aan te denken.

'Wat is het?' vroeg ik.

'Ik... ik wil gewoon sorry zeggen.' 

'Waarvoor?' vroeg ik.

'Toen ik ouder werd en mam nog steeds kwam werd ik boos omdat ik zo kinderachtig was om mam te zien. Een denkbeeldig moeder.' 

'Dat geeft niet zoon. Bella vergeeft het je wel. We houden van je.' zeg ik en ik trek hem in een knuffel.

'Het is logisch dat je zo dacht. Meiden denken nauw eenmaal anders dan jongens. We nemen je het niet kwalijk.' 

EJ knikt en we lopen naar huis.

EINDE FLASCHBACK

BAMMM! Bezorgd loop ik naar beneden om EJ en Emmet te zien vechten. Blijkbaar kon EJ net zo slecht tegen zijn verlies als Emmet.,

'Doe dat buiten jongens,' zegt Esmé. 

MEt een zucht duw ik ze beide door de deur naar buiten en laat ze stoeien. Ik ga op de bank zitten en pak de foto van Bella.

Waar ben je nu Bella.  Ik wou dat je hier was. Ik keek op naar de zon die opkwam en toen liep mijn dochter de trap af in haar pyjama.

'Het is dertien september.' zei ze en daarna voelde ik iets door me heen gaan. Er kwam maar één woord in me op. Ze is geboren. 

Aro p.o.v.

IK hoorde mijn vrouw kreunen en schreeuwen en toen eindelijk hoorde ik gehuil.

'Een meisje.' klonk een blije Jane,

Er komt een glimlach op mijn gezicht. Ik hoor Jane haar wassen en mijn voruw ademen. 

Ik klop op de deur.

'Kom maar binnen.' zegt Jane.

Ik loop de kamer binnen naar mijn bed waar Sulpicia op ligt met het kleine bundeltje van ons in haar armen in een deken. Met een glimlach ga ik naast haar zitten en geef een kus aan mijn vrouw. Dan haal ik de deken van het hoofdje van het kind en kijk ernaar. Ze slaapt. Haar kleine hoofdje lijkt verbazend stabiel en haar kleine neusje is precies goed bij haar mond. Haar mond heeft rode lipjes roder dan een normaal mens en haar haren die heel kort zijn maar er al wel zijn hebben een bruinige kleur.

Met een glimlach geef ik een kus op haar voorhoofd. Mijn dochter opent haar ogen en kijkt ons aan, Twee paar bruine ogen kijken mij aan die zo warm zijn dat ik er naar toe gezogen word.

'Wat is haar naam?' vroeg Jane.

'Isabella Maria Katherina Volturi.' zeg ik. 

Isabella maakt een babty geluidje waardoor er wat speeksel uit haar mond komt. Met een glimlach veeg ik het weg uit haar gezicht. Met haar kleine vuistje grijpt ze mijn hand vast. 

Zwijgend verlaten ze allemaal de kamer en ik hoor ze in de troonzaal tegen de andere zeggen dat ze geboren is. 

Even later hoor ik een klop op de deur.

'Aro mogen we binnenkomen?' vroeg Caius.

'Ja,' zeg ik snel. 

Ze lopen naar binnen en naar ons toe. Ze kijken naar Isabella die Sulpicia ondertussen in mijn armen heeft gelegd. 

'Dit is ze.' zeg ik en ik laat hun haar gezicht zien. 

'Wauw.' zegt Caius. 

'Ze is prachtig.' mompelt Marcus. 'MAg ik haar vasthouden?' 

Voorzichtig leg ik mijn schat in Marcus armen. Isabella's ogen schieten open en kijken Marcus aan.

'Hallo Isabella. Ik ben je oom Marcus.' zegt hij blij. 

Isabella opent haar mond wat lijkt op een glimlach. Marcus lacht en geeft haar aan Caius. Al snel gaat Isabella rond in de armen van heel de familie en word ze door hun begroet op hun eigen manier. ALs ze weer in mijn armen ligt valt ze weer in slaap.

'Weltrusten mijn prinses.' fluister ik.

------------

En? Vote en Comment