Een verlegen meisje. Een stoere jongen. En een familie. (Twilight fan-fic)

.

Carlisle p.o.v.

Isabella was echt werkelijk wonderbaarlijk. Elk vrije uur dat ze had rende ze naar de troonzaal waar ik aan het praten was met Aro. Dan trok ze me naar haar kamer en trok me in de stoel. Ze sprong bij me op schoot en vroeg me de oren van het hoofd over alle verhalen en mijn familie. Ik kon niet anders dan verliefd worden op haar. Ze was echt een geweldige meid.

Met een zucht begin ik mijn spullen in te pakken.

Dan hoor ik twee zachte voeten snel naar me toe komen. Ik hoor mijn deur open gaan en hoor dan gesnik. Ik kijk om en zie Isabella met tranen over haar wangen naar me kijken.

'Isabella?' zeg ik zachtjes.

'Je gaat weg,' snikt ze.

Ik zucht en zak door me knieën. Snikkend rent ze in mijn armen. 'Ja,' zeg ik zachtjes.

Ze begint harder te snikken en ik kus haar op haar haren terwijl ik ze ook weg strijk uit haar gezicht.

'Sorry. Ik moet ook weer terug naar mijn familie.'

'Maar.... kan je hier nog niet even blijven...' vroeg ze snikkend. 'Of ik ga met je mee?' stelt ze voor.

Ik lach. 'Ik zou je graag meenemen maar ik denk niet dat je vader dat goed vind.'

Ze kijkt me verdrietig aan. 'We zullen elkaar snel weer zien. Dat beloof ik. Voordat je een vampier bent.'

Isabella knikt. 'Neem je dan ook je familie mee?'

Ik knik. Ze glimlacht.

'Wil je me helpen met inpakken.'

Isabella knikt.

We beginnen samen in te pakken. Dan springt Isabella op en trekt ze mij mee.

We rennen door het kasteel en dan rent Isabella haar kamer in. Ze laat me los en rent haar grote klerenkast in.

Ik hoor haar heen en weer rennen en dingen dicht doen. Dan loopt ze met een stapel spullen weer de kamer in. Het zijn allemaal dozen.

'Wil je deze aan de meiden geven?' vroeg ze. Nu had ik pas door dat het vijf dozen waren. Ik knik en pak de dozen aan.  We lopen terug en ik doe de dozen in mijn koffer.

Ik rits hem dicht en we lopen samen naar de poort van Volterra. Daar geef ik de ketting die ik voor Isabella had gekocht aan haar. Het was een ketting met een hartje eraan. Ze glimlacht.

Ik geef haar een kus en dan stap ik in de auto.

Ik zie dat Aro Isabella op tilt en ze zwaaien beide voordat ik weg rijd.

Aro p.o.v.

Ik loop met Isabella in me armen terug naar ons huis. Ze snikte af en toe.

'Rustig maar Isabella. Je ziet Carlisle nog een keer. Wees niet verdrietig.

'Papa?' vroeg ze.

'Ja, meisje?' vroeg ik.

'Ik mag Carlisle meer dan Alec.' zegt ze. Ik grinnik.'Natuurlijk meid.' zeg ik. 'En dat mag ook.'

Isabella knikt en valt in slaap.

Ik loop naar binnen en leg Isabella in bed.

Ze begint zoals normaal weer te mompelen. Met een glimlach pak ik het boek dat ik over haar aan het schrijven ben. Dan mompelt ze opeens Edwards naam. Dan glimlacht ze en mompelt ze de andere namen van de Cullens. Ik glimlach en schrijf dat ook weer op.

Mijn kleine Isabella word zo groot.

Carlisle p.o.v.Ik loop mijn huis in en gelijk ben ik weer in Esmé's armen.

Met een glimlach begraaf ik mijn neus in haar haar.

'Eindelijk ben je weer thuis,' zucht ze opgelucht.

Ik knik.

'Hoi Esme,' mompel ik.

We lopen samen naar de woonkamer waar de hele familie zit.

'En wat wouden ze van je? Wie was die speciale persoon...' vroeg Emmet.

'Z'n dochter.' zeg ik en ik zet me tas weg.

'huh....' reageert Emmet.

'Sulpicia is zwanger geworden. Ze hebben nu een dochter.' leg ik uit.

Ze knikken.

'Hoe gaat het met jouw Rosalie?' vroeg ik.

Ze legt haar hand op haar buik.

'Ik denk dat het gelukt is.' zegt ze.

'Mooi zo.'  zeg ik. 'Wil je dat ik ernaar kijk?' vroeg ik.

Rose knikt en staat op. Gelijk staat Emmet op en ze lopen samen naar boven.

Ik volg ze.

Ik spul wat gel op Rosalies buik en doe dan een scan. Gelijk zie ik ze.

'En?' vroeg Rosalie. "Emmet.' Emmet pakt de scan van me over.

'Hier zitten ze.' Ik wijs ze aan en ze glimlachen gelijk.

'Mijn baby's.' fluistert Rosalie

00000000000000000000000000000

Kon geen naam verzinnen daarom heet het .