İLK GÖRÜŞTE... (Duzenleme Asamasinda)

Bölüm 11

İki hafta geçmişti son yaşananların üzerinden. Babam gerekli araştırmalarını yaparken bende Sinem'in benim için getirdiği sesli ders notlarını dinliyordum. Her ne kadar lise de başarılı olup birinciliğe oynasam da kazadan sonra hayatım eskisi gibi olmamıştı. İstediğim üniversiteye gidememiştim.

Ama evde boş oturmaktan ve ya hiç bir şey yapmamaktan daha iyiydi ders çalışmak. Dersleri dinlemeye başladığımdan beri çoğu sözel dersleri daha iyi öğrenmeye başlamıştım. Dokuz aydır Sinem'in benim için çevresinden denk geldikçe bulup getirdiği sesli ders anlatımları can sıkıntımı geçiriyor en azından oyalanmış oluyordum biraz. Ameliyat nasıl sonuçlanırsa sonuçlansın bu sene üniversiteye gitmek için kararımı vermiştim. Annemse sadece İstanbul'u tercih etmem karşılığında sesini çıkarmıyordu bu isteğime. Sınava çok az kalmıştı.

...

Kapı çalınca berjerimden kalkıp bacaklarımı esneterek salona yöneldim. Sinem'in sesini duymuştum. Mutfağa geçip önce kahve hazırladım ikimize.

"Bu kadar güzel kahve hazırlamana şaşırıyorum bazen" dedi.

"Neden ki?"

"Görmeden zor olmuyor mu?" . Bunu söylerken sesi çekingen çıkmıştı. Önce sorusuna tebessüm ettim. Bu onu biraz rahatlatmıştı. Sonra beklediği cevabı verdim.

"Hayır. Hepsinin yerini bildikten sonra sadece birleştirmesi kalıyor geriye. Annem de her şeyi belli bir yerde tutuyor istediğimde ulaşabilmem için. Tabi ilk başlarda bir sürü kazalar yaşamadım değil"

Kahveyi hazırlarken trajikomik anılarımdan bahsettik güldük.

Bahçeye çıktık birlikte. Çardağa yerleşip olanlardan söz ettik. Bir süredir birbirimizi görememiştik yaptığı staj yüzünden. Sadece telefonda görüşmüştük. Her gün eve gelip gitmektense, ailesinin onun için kiraladığı bir dairede kalıyordu, stajını yaptığı semtte. Stajının bitmesine az kalmıştı. Biraz konuştuk. Her gün şirkette yaşananları anlattı, kimi eğlenceli kimi sıkıcıydı staj hayatının. Gülüştük eğlendik.

Sonra derin bir iç çekişimi yakalayınca sordu:

"Neden sıkıntılısın? Bir şey mi oldu?"

"Bilmem bir nedeni yok aslında. Bazen seninle konuştuğumuzda, ev dışında bir yerde olmayı özlediğimi fark ediyorum. Ne güzel eğlenceli de olsa sıkıcı da olsa zamanını geçirebildiğin, yeni anılar edinebildiğin bir yerde çalışıyorsun. Ama bir de bana bak!" duraksadım birkaç saniye ve devam ettim "Bende çalışmayı isterdim, ya da okula gitmeyi buraya kapalı kalmaktan sıkıldım. Yeni insanlar tanımak istiyorum bazen ama korkuyorum"

Sanki Sinem'e günah çıkarırmış gibi içimden ne geliyorsa anlatıvermiştim bir çırpıda.

Sinem ellerini koluma dokundurarak güven hissi verip "haklısın canım" dedi.

"Kusura bakma canım birden nerden çıktı bu sözler bilemedim, daraltmak istemem seni"

"Neden çalışmıyorsun peki?" diye sordu.

Bir acı kahkaha attım.

"Çalışmalıyım tabi" dedim gülerken. Oda anlam veremeyip önce gülmeme eşlik etti sonra gülmeyi kesip elimin üstüne sertçe vurdu.

"Dalga geçmesene kızım, ciddiyim ben. Daha önce söyleseydin keşke birlikte olurduk hem stajım boyunca."

"Sen saçmalama asıl" kızdım dalga geçmesine.

"Çalışmak ister misin gerçekten?" sesi heyecanlı çıkmıştı.

Benden ses çıkmadı. Sesim derinlere dalıp kaybolmuştu.

Devam etti "ciddiyim" derken ikna etmeye çalışıyordu beni.

Emin olamadım. Sesimi bulup konuştum. "isterim tabi, evde böyle oturmak çok sıkıcı. Bazen yaşadığım için bile şükredemiyorum, hapiste gibi hissediyorum kendimi. "

"Öyleyse?"

"Ama büyük bir sorun olduğunu unutuyorsun sanırım" dedim kızarcasına ellerimle gözümü göstererek.

"Abartma. Bir sürü senin durumunda olup hayatına devam eden aile kuran insan var. Herkes senin gibi eve kapanmıyor. Sadece cesaret etmen lazım biraz"

Doğru noktaya parmak basmıştı. Cesaret yoktu bende. Korkuyordum. Çok fazla karanlıkta kalmıştım. Gerçek dünyadan korkmaya yetecek kadar çok.

"Hadi diyelim ki ben cesaret ettim..." dedim umursamazca. Beni merakla dinliyordu Sinem.

"Kim bana iş verecek ki? Kim eline ayağına dolaşan bir personeli olsun ister? Hem ne iş yapabilirim ki?"

Karamsar sorularımı bitirince cevabını bekledim.

"Orası kolay" dedi sesi cıvıldamaya başlamıştı.

Şaşkınlıktan bir şey diyemedim bir süre.

"Neresi kolay Sinem 'cim sen iyi misin?"

"İyiyim tabi, bak anlatıyorum dinle beni iyice, aklına yatarsa süper olur"

"Peki" dedim soluyarak.

"Stajım bitmek üzere, benim gibi çalışan çok insan var. Şimdilik çok para alabileceğin bir iş değil. Burada yükseldikçe bir şeyleri başardıkça maaşın artıyor."

"Zaten bu halde iyi bir para beklemek saçma olur benim için. Şuan öncelikle hayata karışmak istiyorum sadece"

"Güzel öyleyse senin için alışma dönemi olur. Nerede çalıştığımı biliyorsun değil mi?" diye sordu ve cevabımı bekledi.

"Evet, Ersin amcanın şirketinde"

"Ne üzerine olduğunu biliyor musun?"

Tabi geçen bahsetmişlerdi bize geldiklerinde, tıbbı cihazlar, klinik ve labaratuar sarf malzemeleri... gibi bir şeydi. Bunları hatırlayınca:

"Evet" dedim fark etmezdi zaten ne iş olduğu.

"Evet. Burada birçok çalışma alanı var, hem stajım bitmeden bende elimden geldiğince sana orda yardımcı olurum. Orayı tanımana, işi öğrenmene falan... kolay işler bunlar"

"Olur mu dersin?" tereddütlüydü sesim.

"Sen iste sadece... Gerisi kolay" benden daha sevinmişti bu olaya.

Sinem biraz şirketten, nelerin üretimini yapıp pazarladıklarından bahsetmişti. Hangi katta neler var söylemişti. Hepsi aklımda kalmıyordu ama heyecanını bölmek istememiştim.

Akşam evde tek başıma biraz ciddi anlamda düşünmeye başladım. Birden neden olmasın deyip cesaret edinmiştim.

Aileme söyleme kısmı kalmıştı.. Nasıl yapacaktım? Ne derlerdi? Onlar için bir ilk olacaktı. Evden uzakta, onlar yanımda olmadan saatlerimi geçirmem.

Ailemi ikna ettik uzun uğraşlar sonucunda. Sinem de yardımcı oldu bana annemi ikna etmem konusunda. Annem ikna olduktan sonra, babamı ikna etmek de anneme kalıyordu her zamanki gibi. Annemi telaşlandıran kısımlara Sinem rahatlatıcı cevapları vererek aklındaki tüm soru işaretlerinin dağılmasına yardımcı oluyordu. Servis evden alıp eve bırakıyordu. İşi yapamazsam da kolayca bırakabilecektim.

Sinem, babasıyla ve amcasıyla konuşup işe başlamama yardımcı olmuştu. Ailesi nasıl tepki vermişti çok merak ediyordum. Sinem zorla mı işe girmemem neden olmuştu. Belki işten kovacaklardı ilk hatamda. Belki de sadece beni kırmamak için böyle yapmışlardı. Bunu çözmeyi zamana bıraktım.

***