Part 1; Maan is een doodnormaal meisje... nou ja normaal.. een weerwolven meisje. Vroeger is haar zusje verdwenen en Maan dacht dat ze die nooit meer terug zou zien. Maar wat gebeurt er als ze oog in oog staan? En ook nog blijkt dat ze vijanden zijn...
Na 15 weken getrouwd te zijn waren we nog altijd even gelukkig. Ik was in verwachting van een kind. Onze droom. Morgen zal mijn eerste echo zijn.. William en ik willen graag weten of het een jongen of meisje zal worden. Ik hoop stiekem op een meisje. Ik had al een hele mooie naam in gedachten. Maar dat zouden William en ik samen beslissen. Veel mensen waren trots op ons. Neem een voorbeeld aan mijn moeder. Ze logeert nu in een hotel hier vlakbij. 'Ik wil die kleine van jullie niet missen'. Had ze gezegd. Ik glimlach. Toen ik het de dag na de bruiloft aan haar verteld had dat ik een kind wou glimlachde mamma. Ze was trots dat ik zo'n grote beslissing nam. En nu is het zover, ik ben al 15 weken zwanger.
William en ik rijden naar het ziekenhuis, waar de echo gemaakt wordt. Ik heb nare herinneringen van ziekenhuizen overgelaten. Maar deze wordt mooi, dat weet ik zeker.
1uur later. William en ik discuseren over de naam van het meisje. Het zou een meisje worden. Ik had al een mooie naam in gedachten. 'Ik heb een nooie naam in gedachten..', zeg ik. William glimlacht 'vertel'. 'Hope', zeg ik. Ik zie de twinkeling in zijn ogen 'Hope... Klinkt goed', zegt hij. Hij werpt een blik op mij en richt zijn ogen weer op de weg. 'Zullen we dan vanmiddag bezog gaan met de kamer?', vraagt hij. 'Ja'. Ik staar dromerig voor me uit. Ik bedenk alvast hoe de kinderkamer eruit gaat zien. Niet te veel roze.. of gewoon niet. Ik dacht aan gouden sterren op 1 muur. *zie foto*
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het lijkt me zo schattig! En dan met een gouden/roze bedje en speelgoed enz. 'Waar denk je aan?', vraagt William. 'Hoe de kamer eeuit gaat zien', zeg ik. Ik friemel aan mijn kettinkje met een kleine gouden ster eraan. Als Hope zestien wordt, geef ik die aan haar. Het is een Joker. Daar ben ik nou echt fan van. Ik haal opgelucht adem als we bij ons kleine boerderijtje zijn. Ons eigen kleine boerderijtje. 'Alles okè?', vraagt William. Ik knik. Maar in werkelijkheid ben ik doodop. Deze dag heeft me veelate veel spanning gekost. William kent mij langer als vandaag en blijft me aankijken. Daar wordt ik echt zo nerveus van. Ik werp een zenuwachtig lachje en stap de auto uit. 'Er is wel iets', zegt William. 'Ik ben doodop', zeg ik dan eerlijk. 'Dan ga je toch lekker op de bank liggen of in bed?', zegt William. 'Ja..', zeg ik. 'Kijk Ster, jij wilt altijd alles kunnen wat de rest kan maar in dit geval is dit niet zo handig', zegt William. Ik werp een blik op mijn buik, waar een klein mensje zich ontwikkeld tot een grote baby. Ik glimlach ' je hebt gelijk', zeg ik met een zucht. Ik loop naar de bank en plof daar neer. Ik sluit mijn ogen en val al snel in slaap.
