15 jaar later...
Ja dus even dit⤴ dat 15 jaar later heeft een reden. Lees het vorige hoofdstuk.
Mijn kleine meisje is niet zo klein meer. Ze is nu 15 maar ze weet nog niks af van mijn wolvenleven ik wil haar als een normaal mens opvoeden. Maar ze is nu echt een puber, ik moet daar soms echt om lachen.
'Mams ! Kom je nou nog!', schreeuwt Hope terwijl ze de trap af loopt. 'Ik zit hier al een hele tijd op jou te wachten', zeg ik. 'O,nou dan kunnen we vertrekken', zegt Hope. Ik glimlach. 'Dag schat'. Ik geef William een kusje en verlaat het huis samen met Hope. We gaan lekker wandelen in het bos. Een lange tijd geleden dat ik in het bos ben geweest,maar dit bos is veilig. Hier leven geen wolven. Behalve William en ik. 'Mam?', vraagt Hope. 'Ja lieverd?'.
'Weet je... heb jij wel eens ruzie gehad met een goede vriendin?', vraagt Hope. 'Oja vaak genoeg', zeg ik. Ik denk aan die tijd met mijn zus. Ik had haar vermoord. Maar haar toen weer gered. Gek genoeg. 'Ik had dus ruzie met Fee. Alleen echt erg.',zegt Hope. 'Waar ging het over?",vraag ik. 'Ze vroeg of ik geloofde in weerwolfen. Maar die bestaan niet, dat is allemaal een sprookje. Ze werdt toen zo boos dat ik even dacht dat haar ogen rood werden', zegt Hope. Ik schrik. 'Hoe oud is ze?', vraag ik. '16.. wat is dat nou voor vraag?', zegt Hope. 'Hmmm', zeg ik. We lopen verder naar het bos. Maar plots rijd er een auto recht op mij af en ik val op de grond. 'Mam!', schreeuwd Hope. Ik voel dat ik te veel bloed verlies. "jij bent mijn Hoop, Liefde en Geloof... Maak iets van je leven , en zorg voor hen', zeg ik zacht. Ik voel mijn ogen wegzakken en ik druk mijn kettinkje in Hopes handen. Voordat ik Hopes stem hoor val ik in een zwart gat. Ik ben dood.
The end....
JE LEEST
when night falls (NL) *voltooid*
WerewolfPart 1; Maan is een doodnormaal meisje... nou ja normaal.. een weerwolven meisje. Vroeger is haar zusje verdwenen en Maan dacht dat ze die nooit meer terug zou zien. Maar wat gebeurt er als ze oog in oog staan? En ook nog blijkt dat ze vijanden zijn...
