Wicked Witch (NL)

Hoofstuk 15: COMA?!

Ik schrik me dood ( slechte woordgrap), COMA! HOORDE IK DAT GOED?! Ik hoor Lisa zeggen: "ja,  coma. Je hebt je teveel ingespannen. We zullen moeten trainen. En o ja; Alle uitverkorenen, als ze in coma zijn, kunnen in een soort van tweede bewustzijn rondlopen. Alleen onthoud: niemand kan jou zien." Ik ben bang en ren het ziekenhuis uit. Ik ren het bos uit en ik ga, voor zo ver dat kan, tegen een boom aan zitten.

Ik word wakker, blijkbaar ben ik in slaap gevallen. Ik loop terug naar het ziekenhuis, om te kijken hoe het met 'mij' gaat. Op het moment dat ik het ziekenhuis binnenloop lijkt mijn geestelijke 'lichaam' te verlammen. Ik lig op de grond. Met veel moeite sta ik op en ren naar mijn kamer toe. Ik zie dat ze me aan het reanimeren zijn met een schokapparaat. Ze doen het nog een keer en weer val ik op de grond. Ze stoppen en de coma neemt het weet over. Ze dachten blijkbaar dat mijn hart zelf klopte, en probeerde me het laatste zetje te geven in de hoop dat ik wakker zou worden. Ze hebben de kamer verlaten en ik ga op de stoel langs mijn bed zitten, waar normaal Jack zit.

Ik zit hier nu al uren te wachten in de hoop dat... tja... waar hoop ik eigenlijk op?

Het is onderhand al avond en ik val met mijn handen onder mijn hoofd, op het bed, in slaap.

Ik word wakker. "Hoe lang heb ik geslapen?" Net als ik op de klok wil kijken, gaat er een enorme pijn door mijn lichaam. Ik val happend naar adem op de grond. Het voelt net alsof iemand mij van binnenuit aan het verminken is terwijl mijn keel stevig word dichtgeknepen.

Na een, voor mij, veel te lange tijd trekt de pijn langzaam weg, en ik hap naar adem. Wacht eens even, Ik lig in bed! Een aantal zusters komen gehaast binnen.

"Je bent wakker!" Roept dezelfde vrouw die mij eerst had toegeroepen om hard te vechten. Ze doen wat testjes en dan gaan ze weer weg.

Ik kan het niet beseffen. Ik ben wakker.

Even later komt Jack gehaast binnen. 'Wow...'. Misschien heeft Jack nog meer gelijd aan míjn coma. Hij ziet er niet uit. Hij heeft diep-paarse wallen onder zijn ogen en zijn gezicht is bleek. Zijn baardje ongeschoren. 'Wacht even.. wat? Hoe lang ben ik dan wel niet weg geweest? Een baardje groeit toch niet zo snel?

"Bella!" Ik zie de tranen in zijn ogen schieten. "Je bent terug! Ik maakte me zó veel zorgen! Doe dat nóóit meer!" Ik glimlach. Het is best grappig om te beseffen dat mijn wiskunde leraar zich zoveel zorgen om mij maakte.

"Jack? Mag ik je iets vragen?" "Tuurlijk, wat je ook maar wil." Antwoord Jack. "Uhmm.. Hoeveel dagen ben ik weg geweest? En is die man nog terug gekomen?" Vraag ik voorzichtig. "Je bent 3 weken weg geweest Bella..." ik schrik. 3 weken?!
"En nee, ik heb die man is niet meer gezien. Er zijn wel meldingen op het nieuws dat er, vooral rond het ziekenhuis, een wolf-achtig figuur is gezien. Maar dan een grote wolf." Antwoord Jack op mijn tweede vraag.

Vervolgens horen we een harde grom.

"Op welke etage lig ik Jack?" "De vierde" antwoord hij een beetje bang. "Owh joh, dan komt hij hier nooit" mompel ik. Precies op dat moment knalt er iets hard tegen de ruit. Ik kijk geschrokken om, en ja hoor, de weerwolf hangt aan de randen van de ruit. Hij ontbloot zijn tanden en ramt met zijn kop de ruit kapot. "Wow... die heeft een harde kop..."

Zo hard als ik kan roep ik: Jack! Ga weg! Zorg dat iedereen veilig is!"
"Maar Bella..." stribbelt hij tegen. "Ga! Nu!" Roep ik. Hij rent schreeuwend weg. "Iedereen weg!" Hoor ik hem roepen.

Vervolgens hoor ik Lisa. "Bella! Stop! Je bent er nog niet klaar voor! Je bent nog te zwak!" "Wat moet ik doen dan? Aan de weerwolf vragen of hij later terug kan komen?!" Denk ik sarcastisch. "Oké dan, maar ben voorzichtig!" Hoor ik Lisa zeggen. En met die woorden begint de zware strijd.

—🔵—🔵—🔵—🔵—🔵—

Alweer een erg kort hoofdstukje, maar ik wou het gevecht in een apart hoofdstuk doen. Ik zal echt proberen om ze weer langer te gaan maken 😬.

Gr.
Up04