Rose [COMPLETED]

Negentien

Rose POV

Ik draai me om en val in Camerons armen met mijn handen voor mijn gezicht. Na het incident van eerder deze avond is de security voor onze deur blijven staan. We roepen ze en ze komen aangesneld.

'H-het is E-Ethan.' Zeg ik snikkend. Ik wijs naar de badkamer en ze lopen er meteen heen. Ik zie ze schrikken als ze het zien.

Ethan ligt levenloos in onze badkuip. Het raam er boven open en allemaal bloed op de badrand. Eén van de twee security mannen belt de politie, de ander belt Martijns security die er vervolgens voor zal zorgen dat hij Martijn inlicht.

Als de politie er is doet Cameron de deur open en probeert hij alles uit te leggen. Hij wordt als eerst ondervraagt, daarna de security en daarna lopen ze door naar mij. Ik zit in shock op het bed. Ik tril en kan niks meer. Het enige waar ik nog aan kan denken is Ethan. Ik zie het voor me, hoe hij daar levenloos ligt. Naar boven starend met al dat bloed om hem heen. De politie is me aan het ondervragen maar alle vragen gaan langs me heen. Ik kan niet praten. Ik heb geen idee wat ze vragen. Ik heb het koud, weet niet wat ik moet doen en het enige wat ik nog kan merken is dat er tranen over mijn wangen blijven rollen. Niet omdat ik hem mis of zo, maar puur van de schrik.

'We komen later wel naar het bureau. Ik denk dat het beter is als ze nu even rust heeft.' Zegt Cameron tegen de detective.

Hij knikt en gaat weer weg. Inmiddels is Ethans lichaam weggehaald. We worden naar een andere kamer geplaatst. Nog luxer dan deze, maar dat doet er nu even niet toe.

We gaan in bed liggen en Cameron slaat meteen zijn armen om me heen. Ik kan nu echt niet slapen. Niet na zo'n avond. Niet na wat ik net heb gezien. Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd. Hoe Ethan daar ligt. Het lukt me gewoon echt niet. Ik ben veel te moe om nog wakker te blijven en na een uur lang voor me uit staren vallen mijn ogen eindelijk dicht.

(*droom*)

Daar sta ik. In de badkamer met Ethan voor me. Ik voel me machteloos. Ik kan niks doen. Ik schreeuw om Cameron, maar hij komt niet. Ik ren naar de deur. Loop er door heen, maar kom uit aan de ander kant van de badkamer. Ethan komt naar me toe gelopen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan hier niet weg. Als hij voor me staat duw ik hem omver. Hij valt achterover in de badkuip met zijn hoofd op de rand. Hij bloed en is op slag dood.

'Rose. Rose! ROSE!' hoor ik Cameron roepen.

Ik wordt door elkaar geschud door Cameron. Hij riep me dus net echt. Dat was niet in mijn droom. Mijn haar zit vastgeplakt aan mijn voorhoofd van het zweet en de tranen rollen over mijn wangen.

Ik stort mezelf in Camerons armen en begin te huilen.

'Hey... rustig maar.' Zegt Cameron terwijl hij met zijn hand over mijn rug gaat. 'Droomde je?'

'Ja, i-ik zat o-opgesloten i-in de b-badkamer met Ethan.' Snik ik. 'Ik d-duwde hem en hij v-viel. I-Ik heb hem v-vermoord.'

'Rose, het was maar een droom. Dat is niet waar. Je was de hele avond bij mij.' Zegt Cameron om me gerust te stellen. 'Jij hebt niks gedaan, echt niet.'

Een half uur lang lig ik snikkend in zijn armen totdat mijn ogen dan toch uiteindelijk weer dichtvallen en uiteindelijk pas weer om 1 uur 's middags open gaan. Ik heb het hele bed voor mij alleen wat dus betekent dat Cameron al wakker is. Hij komt naar het bed toegelopen en gaat op de rand zitten.

'Hey, hoe gaat het? Heb je nog een beetje geslapen?'

'Ja, ik had die rust hard nodig volgens mij.'

'Dat denk ik ook. Martijn kwam vanmorgen nog langs. We hoeven de aankomende week niet te dansen tenzij we het echt willen.'

'Ik kan 1 of 2 dagen rust wel gebruiken, maar daarna wil ik echt wel weer dansen hoor.'

'Zoiets dacht ik al ja. Dat heb ik Martijn namelijk ook verteld.'

'Mooi.'

Ik geef hem een kus en stap uit bed. Ik draai de knop van de douche om en stap er onder. Het warme water stroomt over mijn lichaam en ik doe voor minstens 15 minuten niks. Als ik me besef hoe lang ik er nu eigenlijk al voor niks onder sta was ik snel mijn haar en lichaam. Ik stap onder de douche vandaan en maak me klaar voor de rest van de dag.

Cameron en ik hebben besloten om samen naar de film te gaan om even niet aan gisteren te hoeven denken en gewoon omdat het leuk is. We zijn naar de film "Moonlight" geweest. De uber heeft ons naar de bioscoop gebracht en we gaan nu weer met dezelfde uber terug naar het hotel.

Als we het hotel binnen lopen worden we bij de balie gestopt.

De vrouw achter de balie vertelt ons dat we morgen weer in ons appartement mogen als we dat willen. Ik kijk Cameron aan met een angstige blik die me meteen snapt. Hij wijst het aanbod af. Ik kan het echt niet aan om daar weer heen te gaan of heen te moeten. De beelden schieten nu al elke 5 minuten door mijn hoofd heen. Als ik in dat appartement zit zullen ze elke minuut door mijn hoofd schieten. Ik ben bang dat ik dat niet aan kan. Of nou ja, ik weet het vrijwel zeker.

We lopen verder naar ons appartement en lopen naar binnen. Ik schop mijn schoenen uit en trek weer één van Camerons truien aan. Ik plof op de bank en zet PLL aan. Na veel te veel afleveringen merk ik dat mijn ogen weer dicht vallen. Ik loop naar bed en val er bijna op. Als ik mijn hoofd op het kussen leg en met mijn knieën opgetrokken onder de dekens lig, val ik meteen in slaap.