EFRA

küçük bir alıntıcık..

Öğrendiğimizden beri ne Afran da ses vardı ne de ben konuşabiliyordum . Bekliyorduk bunun içindi herşey , bunun için değil miyi bunca acı , elim yavaşça karnıma gitti. İstemsizce Afrana baktım . Ben Afran'a o da karnımdaki elime...

Telefonunun sesi böldü bu senkorize durumu, bana bakıp telefonunu açtı kısa kısa cevaplarla geçiştirdi. Telefonu kapatıp cebine koymasını izledim sessizce ne o konuşuyordu ne de ben başıyla çıkış kapısını işaret etti el mecbur yöneldim . Araba hemen hastanenin önündeydi ben yerime binerken o çoktan yerini almış beni bekliyordu. Her zaman kinin aksine yavaşça çalıştırdı arabayı bir zamanlar bir zamanlar dediğim bir iki hafta önce köpek gibi yerlerde sürükleyerek araba bindirilen ben bugün hanımefendiler gibi bindirilmiş ve ilk defa insan gibi eve götürülüyordum .

Ne çok şey yaşamıştım oysa abim bildiğim adamla evlenmiş ama ikinci kadın olarak , babasının evinde bir fiske yemeyen ben yapılmadık muamele görmüştüm . Şimdi ise daha büyümeden büyütmem gereken bir can daha vardı. Nasıl yapacağım, ben nasıl anne olacağım. Durunca anlıyorum konağa geldiğimizi, önce Afran iniyor kapının eşiğinde durup inmemi bekliyor yavaşça iniyorum arabadan biraz önce daha bir iki saat önce bağırarak ama sessizce ağlayarak çıkan ben bu eve geliş amacımı yerine getirmiş şekilde giriyorum.