Dary anioła - 30 dni

Dzień 6

Clary nie mogła spać. Wierciła się na łóżku z boku na bok, ale sen nie chciał przyjść. Jęknęła sfrustrowana. Zaświeciła lampkę nocną i zwlekła się z łóżka. Podeszła do okna chcąc je otworzyć, jednak okazało się, że nawet się nie da, ponieważ nie posiada ono żadnej klamki, czy uchwytu, który miałby do tego służyć. 

– Super. – Mruknęła sama do siebie.

Postanowiła się przejść. Cicho uchyliła drzwi do swojego pokoju i wyjrzała na korytarz. Nikogo nie było. Wymknęła się z pokoju i ruszyła po schodach na dół. Kiedy była w połowie drogi usłyszała cichą muzykę. Zamarła.

Ta melodia... była taka znajoma. W pierwszej chwili myślała, że jej się przywidziało, że ma jakieś nocne halucynacje, ale nie. Muzyka cicho rozbrzmiewała poprzez uśpione korytarze. Rudowłosa odwróciła się na pięcie i zaczęła wychodzić z powrotem do góry. Nie wiedziała skąd dokładnie dobiegały dźwięki, jednak po kilku próbach trafiła na właściwy korytarz.

Zza lekko uchylonych drzwi wypływała wątła smuga światła. Podeszła do nich i lekko je uchyliła. Początkowo nie rozumiała tego, co widzi. Sebastian siedział przy fortepianie na środku pokoju i grał.

Nie zdawała sobie sprawy z tego, że wstrzymuje oddech do czasu aż nie zakręciło jej się w głowie. Jego palce sunęły po klawiszach i wydobywały jednostajną melodię. Tą samą, którą Jace grał w instytucie. Czy to przypadek?

 Jednak muzyka w wykonaniu Sebastiana była inna. Nadal te same nuty, ale przepełniała je jakby... melancholia?

Rudowłosa stała w drzwiach nie wiedząc jak długo, zafascynowana widokiem.

Jakoś nie pasowało jej to do Sebastiana. Nie... nie wiedziała dlaczego, ale po prostu wydawało jej się to dziwne. A może po prostu śni? Uszczypnęła się. Zabolało. Z pewnością nie śni. Widocznie nie znała go tak dobrze jak jej się wydawało.

[...]

Kiedy Clary położyła się do łóżka nie miała już kłopotów z zaśnięciem. Gdy zamknęła oczy, w jej snach towarzyszyły jej czarne oczy i melodia przepełniona smutkiem.