De busreis van RoDa

Hoofdstuk 4

'I've been waiting, such a long time.. Looking out for you, but you're not here... What's another year' klinkt er in mijn oren. Zo'n mooie heldere stem, 'kon ik maar zo zingen' denk ik en zucht diep. Ik ben moe, ik slaap slecht de laatste tijd omdat het me steeds meer dwars zit dat ik datgene niet kan doen wat ik wil doen. Het is maandag ochtend vroeg, ik gok een uur of 2. Deze week is de repetitie week voor het Lentefeest, een schoolproductie. Dit is bedoelt voor leerlingen op school die van acteren, zang of dans houden. Iedereen kan meedoen. 'Dit was mijn kans', dacht ik toen ik mezelf inschreef 'ik zal aan mijn ouders laten zien dat ik dit kan.' Met het Lentefeest voeren we de voorstelling 3x op voor publiek, in De Meerse. De Meerse! Het theater waar ik David 1 maart heb gezien. Ik moet om mezelf lachen, ik bedacht me dat ik dan letterlijk in de voetstappen treed van David. 

Het is best bizar dat ik zo aan iemand kan denken, eigenlijk best raar. Een persoon die je eigenlijk niet eens heel goed kent, maar aan de andere kant ook juist weer wel heel goed... Naam, 2e naam, achternaam, oude school, geboorteplaats, verjaardag, huidige adres, opleiding, familie, vriendin, etc. Ik denk dat David dit misschien wel eng vind, maar hey, ik weet waar ik heen moet als ik nergens anders meer heen kan.

Ik heb zin in het Lentefeest. 13 en 14 maart is het zover, maar voordat dat kan beginnen hebben we dus nog een hele repetitie week. Maandag 16:05 - 17:30, Dinsdag 12:00 - 16:05, Woensdag 12:00 - 16:05, Donderdag 12:00 - 16:05 en Vrijdag als goed is niet. Dit gaat een leuke week worden. Volgende week Maandag middag hebben we onze generale in het theater en 's avonds de première. 

'I've been waiting, such a long time.. Looking out for you, but you're not here... What's another year' klinkt er door mijn kamer. Ik probeer het lied te zingen, het is lastig maar ik wil het kunnen. Ik ben net naar boven gelopen omdat m'n broertje mij weer de grond in stampte, 'JIJ ALTIJD MET JE ROT MUSICALS' en 'PAPA EN MAMA BETALEN ALLEEN MAAR VOOR JOUW MUSICALS EN NIKS VOOR MIJ!'. 'Ach houd toch op man' zeg ik tegen hem.

Ik probeer 'what's another  year' nog een maal te zingen, ik word boos, schiet in tranen en gooi m'n kussen op de grond. 'Ik ga nooit musical actrice worden' denk ik. Waarom heb ik dit ooit kunnen denken...

De dag is daar! 13 maart! Ik word wakker en vol zenuwen, mijn eerste echte productie. Ik ga m'n best doen, want ik wil m'n ouders laten zien dat ik dit kan. Ik pak mijn telefoon en check m'n magister. Er staat dat ik een email heb van de regisseur van het stuk, 'vanmiddag bij de generale en vanavond ter voorbereiding is er een "special guest" aanwezig! Zijn jullie al benieuwd?  Tot vanmiddag!'. 'Naja het zal wel' denk ik en ik leg m'n telefoon weg, ik voel me druk en energiek, terwijl ik hartstikke moe ben...

Ik kom op school aan en vertel Yvette over de "special guest". 'Ik ga lachen als het Sven of David is' zegt ze, 'Dat kan niet, David heeft Grote 3 en Sven ligt nog steeds onder een steen' antwoord ik, Yvette moet lachen. Yvette en ik hebben het eerste uur samen les, Biologie. Dat is altijd een feest omdat ik dan Anne en Marcia irriteren kan, vooral Marcia. Ik bedacht me opeens dat ik Marcia het nieuws nog niet verteld had! 'MAAAARS,' ik huppel vrolijk op Marcia af, 'Rosanna, kon je, je pillen weer is niet vinden?' zegt Marcia geïrriteerd, 'IK RIJ MET DAVID MEE NAAR TILBURG!'. 'Ho wacht wat?' Marcia kijkt me raar aan, Yvette moet lachen en zegt 'ze heeft het geflikt om met David mee te rijden naar de Grote 3 in Tilburg..'. Ik sta met een big smile tegen over Marcia, Marcia schuddend lachend haar hoofd.

Het is inmiddels middag, de generale repetitie! Iedereen van toneel staat in een groep op het podium en onze regisseur komt aanlopen, 'Hebben we der al zin in?'. De groep zegt nog net niet in koor 'ja'. 'Zoals jullie misschien gelezen hebben, is er vanmiddag een special guest aanwezig! Ik zal jullie niet langer in spanning houden, hier is hij dan, de enige echte David van den Tempel. Ik schrik, ik sta verstijft op mijn plek, ik heb geen woorden, ik... ik ben in shock. Is dit echt? Ik knijp mezelf in m'n arm, 'word wakker' denk ik. Maar er gebeurt niks, dit is werkelijkheid! 'David...' zeg ik zachtjes. Ik sta achterin de groep en aangezien ik niet zo lang ben ziet hij me niet staan. 'Ik hoor dat iemand hier mij kent..' zegt David, hij wist duidelijk niet dat ik hier aan mee deed. Ik doe een stap naar voren, ik zie David nu nog geen twee meter van mij vandaan en hij kijkt verbaasd. 'ROSANNA?!' zegt David, hij loopt op me af en geeft me een knuffel. Ik voel me weer veilig, veilig in zijn armen en ik moet huilen. 'Ik wist niet dat... ik wist niet dat je hier aan mee deed!' David is ook verrast en staat ook met tranen voor me. Hij heeft me vast aan m'n schouders en houd me met gestrekte armen voor zich. Hij kijkt me recht in m'n ogen aan en trekt me weer naar hem toe, ik krijg nog een knuffel. 'Hallo? Kan iemand dit misschien even uitleggen?' zegt de regisseur.

David laat me los, 'Rosanna is mijn grootste fan,' zegt hij 'ik wist niet dat ze hier aan mee deed dus ik ben een beetje in de war..' David moet lachen. Ik veeg m'n tranen weg en David duwt me weer richting de groep. Ik ga weer op m'n plek staan en David geeft een knipoog aan me. 'Goed! Dit was een beetje een rare start maar ik ben dus David van den Tempel. Ik ben 28 jaar en ben twee jaar geleden afgestudeerd aan de Frank Sanders academie in Amsterdam. Maar oké genoeg over mezelf, ik neem aan dat we gelijk van start gaan met scène 1!'.

Inmiddels zijn we aangekomen bij scène 4, de scène waarin ik voor het eerst op moet. Ik loop achter de andere 'advocaten' aan en we spelen onze scène. Het gaat goed, ik voel me fijn op het podium in De Meerse en toch ben ik bang dat ik het slecht doe. Ik zie David op de 3e rij zitten, hij kijkt trots. We lopen af en ik zie dat hij op staat, ik besluit om sneller af te lopen en duik een kleedkamer in. Er is niemand binnen dus ik ga voor een spiegel zitten, ik huil.

Dan word er op m'n deur geklopt, 'Rosanna?' ik hoor David, 'Laat me maar even' antwoord ik. David komt binnen lopen, 'Rosanna, je dee...' 'Laat me nou even!!' snauw ik, 'Nee' antwoord David en hij komt naast me zitten 'Wat is er aan de hand?' gaat hij verder. 'Ik kan dit niet denk ik, ik heb nul ervaring en probeer dit een beetje te doen.' zeg ik, 'Denk je dat ik het vroeger in één keer kon? Ik bedoel, je moet ergens beginnen!' Ik krijg een lach op m'n gezicht, waarop David antwoord: 'Kijk die wil ik vaker zien, ook op het podium!' Ik moet lachen om hem. 'Rosanna jij gaat vanavond gewoon dat podium op oké? Anders zal je, je grootste fan teleurstellen', hij geeft me een knipoog. Ik lach naar hem. 'Vanavond wordt een feestje.' Hij staat op en probeert mij ook m'n stoel uit te krijgen. 'Knuffel?' zegt hij, ik knik.

En op dat moment voelde dat ik het kon vanavond, dat het me gaat lukken. David is erbij en dan komt alles goed.