De busreis van RoDa

Hoofdstuk 24

De gordijnen gaan dicht. Ik sla m'n handen voor m'n mond en barst in tranen uit. Ellen Pieters ziet het en komt gelijk op me af. 'Hey meissie toch...' Ze slaat een arm om me heen en aait over m'n schouder, 'Wat is er...?' Ik wrijf in m'n ogen, 'Dit was zo gaaf!' Ik moet tussen m'n tranen door lachen, 'Ik ga dit nooit meer vergeten...' Ik zie dat David ook komt aanlopen, 'Hey, wat deed je het goed!' zegt hij trots. Ik kijk naar hem, ik zie dat hij ook tranen in z'n ogen heeft. 'Dankjewel!' Dan komt de producent klappend het podium oplopen, 'Gefeliciteerd met deze prachtige laatste! En wat ben je een doorzetter met je knie!' Ik glimlach, 'Dankuwel!' Ik zie dat David een traan van zijn wang weg veegt. 'David, stop het!' zeg ik dan nog half huilend maar wel lachend. David moet ook lachen, 'Sorry ik heb hier echt een zwak voor denk ik...' De andere 2 dames staan inmiddels ook naast ons. 'Oké..' Ik veeg al m'n tranen van m'n gezicht af, 'Ik wil jullie heel erg bedanken voor deze prachtige ervaring! En dan vooral jij David... Ik vind het nog steeds heel erg bijzonder dat je dit voor me gedaan hebt...' Hij lacht, 'Tuurlijk doe ik dat voor jou, ik zou mijn grootste fan toch nooit teleurstellen..' Hij stoot me aan. 'Om even tussen jullie te komen hé...' begint de producent, 'Rosanna, als verrassing... Jij staat vanaf vandaag geregistreerd bij van Dommelgraaf en Cornelissen, dus gefeliciteerd, je hebt werk!' Ik krijg een lach op m'n gezicht van hier tot Tokyo. 'Echt?! Wat gaaf!' De producen knikt, 'Als we ooit iemand zoeken van jouw leeftijd zullen we je altijd vragen voor een auditie!' Dit is toch ongelofelijk...

'Ready?' vraagt David als ik met m'n tas uit de kleedkamer loop. Ik knik, 'Ready!' We lopen met z'n tweeën naar de artiesten deur. Hij schuift automatisch open en David loopt naar buiten. Ik draai me nog 1 keer om en zucht. David komt terug naar binnen en legt zijn hand op m'n schouder, 'Kom je?' zegt hij dan zacht. Ik knik, draai me om en loop het theater uit. Het theater waar ik voor de laatste keer het zusje van David mocht spelen...

We zitten in het busje met z'n alle leuke momenten door te nemen van de afgelopen maand. 'Of, of...' begint Ellen Pieters, 'Die ene keer dat jij in slaap was gevallen op Davids schoot!' Ik moet lachen, 'Dat was zo ongemakkelijk!' David moet ook lachen en schud met z'n hoofd. 'Het zag er wel heel lief uit!' zegt Ellen dan. 'Wist je dat we toen op het idee kwamen om jou mee te laten spelen in de voorstelling?' zegt Hanneke dan. 'Echt?' zeg ik verbaasd. 'Nou dan is het maar goed dat je in slaap was gevallen hé...' zegt David dan lachend. Ik bedenk me opeens iets, 'Mensen! Ik kom 6 mei bij jullie kijken! Dat was ik helemaal vergeten te zeggen!' 'Ohja! Dat had je gezegd via instagram! Zie je het is maar goed dat je de dag ervoor altijd even een berichtje stuurt.. Anders vergeet ik het!' Ik grinnik, 'Mij... Vergeten..' zeg ik dan op een sarcastische manier. 'Nu moet je niet sterallures worden!' zegt David dan grappend. Ik moet lachen, 'Waar heb je het over!' zeg ik dan lachend. 

De reis zit er inmiddels op, tijd om afscheid te nemen van de drie dames. 'Doei lieverd!' zegt Frederique en ze geeft me een kus op m'n wang. Dan komt Ellen Pieters met een grote lach naar me toe, 'Kom je me volgend jaar weer bloemen brengen op m'n verjaardag?' Ik moet lachen, 'Wie weet!' Ellen geeft me een knuffel. Hanneke staat nu tegenover me en legt haar beide handen op m'n schouders, 'Ik ga vast nog veel van je horen!' Dan geeft ze me een kus op m'n voorhoofd. Ik lach lief naar de dames, 'Jullie zijn geweldig!' Ik draai me om en loop met David weg. Ik blijf naar ze zwaaien tot we in de tram zijn gestapt naar Davids huis.

Ik word wakker van de geur van aangebakken broodjes. Ik wrijf in m'n ogen en ga rechtop zitten. Ik zie dat David zowat z'n handen verbrand aan de broodjes die hij probeerde te bakken. Ik moet lachen. Hij hoort het en lacht mee, 'Goedemorgen talentje!' 'Goedemorgen top chef...' Ik gooi de deken van me af en loop naar hem toe, 'Ziet er goed uit!' zeg ik grappend. 'Ik ben misschien toch niet zo'n top chef...' zegt David dan sip. Ik geef David een keukenhandschoen aan, 'Deze al geprobeerd?' David lacht, pakt de handschoen aan en red de broodjes net op tijd. 'Ze zijn nog prima te eten joh! Zolang ze maar niet zwart zijn, beetje bruin is wel lekker!' David haalt oplucht adem, 'Gelukkig maar!' 

Ik pak de sporttas waar m'n moeder m'n kleding in had gebracht en rits hem open. Ik pak m'n trainingsbroek en stop hem in de tas. We zijn vanmiddag nog naar Davids personal trainer geweest, hij heeft even naar m'n knie gekeken en me wat oefeningetjes gegeven. Het is inmiddels al 3 uur in de middag. Op dat moment komt David aanlopen met z'n handen op z'n rug. Hij schraapt zijn keel, 'Rosanna?' 'Hmm?' Ik kijk op. 'Ik heb nog aandenken voor je!' hij haalt zijn handen achter zijn rug vandaan. Hij heeft een klein rechthoekig pakketje vast en geeft het aan me. 'Je mag de helft hebben!' zegt hij er nog achter aan. Ik kijk hem vragend aan, 'Oké....' Ik haal het papier er af. Het is een wit doosje. Ik maak het doosje op. Ik zie 2 kettinkjes liggen. Het is een zwart draadje met een ijzer slotje. Ik zie dat er wat aan het draadje hangt, een plat bedeltje. Ik pak een kettinkje en kijk naar het bedeltje. Ik zie "Fan" staan. Dan pak ik de andere, daar staat "Idool" op. 'Zo vergeet ik nooit meer wie m'n grootste fan is en vergeet jij nooit meer wie je grote idool is! Degene met fan is van mij en degene met idool is voor jou!' zegt hij dan en stoot me aan. 'Wat lief!! Dankjewel!' zeg ik en geef hem een knuffel. 

'Ga je nog even mee naar het park?' vraagt David. Het is 6 uur in de avond en we hebben net gegeten. 'Ja graag!' zeg ik en trek m'n schoenen gauw aan. We lopen samen het appartement uit naar het park. De zon staat al wat lager en schijnt in het meer. 'Rosanna?' Ik kijk David aan, 'Ja?' David kijkt recht vooruit, 'Ik vond het heel gezellig dat je er was!' zegt hij dan blij. 'Ik vond het ook heel gezellig! Echt bedankt voor alles! Voor Soldaat, voor de lessen, voor de prachtige rol die ik mocht spelen en natuurlijk voor alle gezelligheid!' David lacht, 'Beloof je me dat je op les gaat?' zegt hij dan. Ik knik, 'Zeker weten!' David stopt me lopen en kijkt me op een grappige manier streng aan, 'En beloof je me ook dat je, je best blijft doen op school?' Ik moet lachen, 'Nou... Dat weet ik nog niet hoor..' Grap ik dan. David moet lachen en schud met z'n hoofd.

Ik rits de tas dicht. 'Niks vergeten?' vraagt Julia dan. Ik loop nog 1 keertje een rondje om de bank om te ijken of ik nog wat heb laten liggen, 'Nope!' Julia glimlacht, 'Dan is het tijd om te gaan!' Ik zucht, 'Ja...' Julia loopt naar me toe en geeft me een knuffel, 'Ik zie je nog wel een keertje, bij een première ofzo..' Julia geeft me een knipoog. 'Kom je?' zegt David die me tas oppakt. 'Ja. Doei Julia!' zeg ik dan en zwaai naar haar. 'Doei Rosanna!' antwoord ze en zwaait terug. Dan loop ik weer samen met David de deur uit, net zoals een uur geleden toen we naar het park gingen. 

David gooit de tas achterin de auto en gooit de deur dicht. 'Kijk nog maar eventjes rond!' zegt David dan terwijl hij z'n eigen autodeur open doet. Ik kijk naar boven, het is een mooie blauwe lucht met een paar witte wolkjes. Ik Amsterdam missen... 'Ik heb alles gezien!' zeg ik dan en stap in. 

'Oké, hier links!' David rijd de brug van m'n zogenaamde eiland op. In Hoofddorp is er een wijk genaamd Floriande, daar zijn 13 verschillende "Eilanden". 'En dan hier op de hoek bij de kerstboom!' David moet lachen, 'Kerstboom?' 'Ja een kerstboom, heb je er wat tegen?' zeg ik op een grappende toon. 'Ja dat heb ik..' Ik onderbreek David, 'Hier!' David trapt op de rem, 'Dat is geen kerstboom!' zegt hij dan commanderend. 'Nou ik vind van wel!' zeg ik. Ik klik m'n gordel los en stap uit de auto. David stapt ook uit en pakt de tas die achterin stond. Dan lopen we samen de tuin in, ik bel aan. M'n moeder doet open. 'Hey!!' zegt ze blij en ze geeft me een kus op m'n wang, ik kijk ongemakkelijk naar David, hij moet lachen. 

'Zo, dan ga ik maar!' zegt David na nog een kwartier gekletst te hebben. 'Maar..' zeg ik, maar David onderbreekt me, 'Je moet vroeg naar bed, morgen ga je naar Disney!' Dat was ik helemaal vergeten, morgen ga ik naar Disneyland! 'Ik wil ook wel bij jou blijven hoor!' zeg ik dan lachend. 'Nee Rosanna, jij gaat lekker naar Disneyland!' 'Nou vooruit...' grap ik. David opent z'n armen voor een knuffel, ik loop naar hem toe en geef hem de knuffel waar hij op wacht. 'Ik ga je missen David...' 'Ik jou ook Rosanna..' Dan laat hij me los. 'En zoals ik ooit een keer geleerd heb, afscheid is maar een idee!' zegt hij een geeft me weer een knuffel. 'Tot 6 mei!' zegt David. 'Tot 6 mei!' bevestig ik. Dan draait hij zich om en loopt hij naar de auto. Hij stapt in en zwaait vanuit de auto nog een keer. Dan rijd hij weg uit de straat. 

Dit avontuur zit erop... Ik hoop hem nog veel vaker te zien...