De busreis van RoDa

Hoofdstuk 20

Ik hoor de wekker van David en Julia in hun kamer afgaan. Ik leg gauw een kussen op m'n hoofd, hopend dat het kussen het geluid zal dimmen. Maar helaas, dat ding blijft door piepen totdat David hem uit zet. Ik draai me om richting de leuning van de bank, met het kussen nog steeds op m'n hoofd. Een paar minuten later hoor ik voetstappen vanuit de gang komen, die langzaam richting de woonkamer komen. David pakt het kussen van m'n hoofd, 'Goedemorgen!' zegt hij enthousiast. Ik brom wat, pak het kussen terug en knal hem weer op m'n hoofd. Ik ben nog veel te lui om op te staan. Ik hoor dat David moet lachen en weg loopt. 'Vandaag is de dag, Ro!' hoor ik hem zeggen vanuit de keuken. 'Hmmm' is het enige wat uit mijn mond kan komen. Ik hoor David zuchten en hoor hem naar mij toe komen. 'En als je het waagt het kuss...' begin ik maar dan trekt David de volledige deken van me af. 'Hup! Van de bank af!' zegt hij dan lachend. 'DAVID!' zeg ik lachend. 'Ja?' 'Mag ik m'n deken terug?' 'Nee..' zegt hij op een plagerige toon. 'Nah, dan niet!' antwoord ik, ik pak het kussen en plof hem weer op m'n hoofd. 'We gaan over een kwartiertje naar het park!' Ik brom wat terug, maar dan besef ik me wat hij zei, 'WAT?! OVER EEN KWARTIERTJE?!' Ik zit direct rechtop.

'Al klaar Rosanna?' Ik ben in de badkamer nog even m'n haar en make-up aan het doen. 'Bijna!' zeg ik en borstel nog even snel m'n haar door. Dan ga ik de badkamer uit en loop naar m'n schoenen toe. 'Hoe laat is het eigenlijk?' vraag ik dan aan David die ongeduldig staat te wachten. 'Het is bijna 8 uur!' Ik zucht '8 uur...?' David knikt, 'We gaan even genieten van het ochtend zonnetje!' Ik trek m'n schoenen aan en loop samen met David naar buiten toe.

Bij het park aangekomen zie ik de zon in het meer schijnen, het weerkaatst in m'n ogen dus ik pak m'n zonnebril uit m'n tas. 'Mooie zonnebril.' zegt David dan, hij zag direct dat het een Soldaat zonnebril is. Ik moet lachen, 'Deze heb ik 2 december gekocht, toen ik Sven had ontmoet...' David krijgt een glimlach op z'n gezicht en gaat op een bankje zitten. 'Waarom ben je nou eigenlijk zo'n grote fan van me..' Ik kijk hem aan, 'Heb ik je dat niet al een keer vertelt?' 'Vast wel, maar vertel het nog maar een keertje..' Ik kijk naar het meer. 'Ik vind het heel bijzonder hoe je, je carrière hebt gemaakt. Dat je echt ergens voor gegaan bent en het je gelukt is. Dat is iets wat ik ook wil, alleen ik ben er dus niet zo succesvol mee...' 'Geloof me, als je iets echt wilt dan lukt je dat. Als je alles geeft voor het gene waar je hart ligt, kom je daar.. En jou gaat dat vat ook lukken, dat weet ik!' 'Dat vind ik lief van je!'David zucht, 'Heb je al een beetje zin in vanavond? Al zenuwachtig?' Ik moet lachen, 'Ik heb er heel erg zin, maar ik ben nu gelukkig nog niet zenuwachtig... Dat gaat waarschijnlijk nog komen..' 'Het komt wel goed, je weet zelf dat je amper de zaal ziet, dus je kijkt ze echt niet opeens aan..' zegt hij dan geruststellend. 'Komt Julia vanavond ook kijken?' David zucht en draait zich naar mij toe, 'Dat moest een verassing zijn!' Ik moet lachen, 'Oeps...' David schiet ook in de lach, 'Ze rijd ook mee met de grote 3 bus en blijft achter tot de show begint!' zegt hij dan. Oh god... Een echte musicalkenner in de zaal. Julia heeft me nog nooit horen of zien spelen, ik ben benieuwd naar haar reactie. 'Weet je al wat je na de grote 3 gaat doen?' vraag ik dan. 'Ja, maar dat vertel ik je lekker niet!' zegt hij de lacherig. Ik zucht en ga geknield tegenover hem zitten, 'Pleaseeee?' David moet lachen en duwt me omver 'Nee!'

M'n telefoon gaat af, we zijn net terug bij David thuis. 'Is dat jouw telefoon?' vraagt David. Ik knik en neem op, 'Met Rosanna.' 'Hoi Rosan!' Het is m'n moeder. 'Hey! Leuk dat je even belt!' M'n moeder moet lachen, 'Heb je al zin in vanavond?' Vanavond komt iedereen die ik ken kijken bij de Grote 3. 'Jazeker! Hebben jullie er zin in?' 'Thomas loopt al de hele ochtend te zeggen dat hij er erg zin in heeft!' Ik glimlach, David ziet het, dan draait hij zich om en loopt de keuken in. 'Ben je al zenuwachtig?' vraagt m'n moeder dan. 'Nog niet! Moet nog komen, denk ik...' 'Nah, misschien ook niet. Voor het Lentefeest was je toch ook niet zenuwachtig?' Ik moet lachen, 'Nee, dat klopt!' 'Hoe gaat het met je?' vraagt ze dan. 'Goed hoor!' 'Al veel geleerd?' 'Ja, al heel veel! Kan al wat beter zingen!' zeg ik dan lachend. 'Ik ben benieuwd, hoor het vanavond wel! Ik ga nu weer even verder! Tot vanavond!' 'Tot vanavond!' Dan hang ik de telefoon op. Ik loop de keuken in, 'Dat was een vrolijk gesprek!' zegt David dan. Ik lach, 'Het was m'n moeder. Ze vroeg of ik al zin had in vanavond..' 'En je hebt er zin in! Toch?' 'Zeker, het lijkt alsof ik aan het dromen ben als ik op het podium sta...' David glimlacht, 'Dat herken ik!'