De busreis van RoDa

Hoofdstuk 16

'Ken je je tekst al?' David komt m'n kleedkamer inlopen. Ja... Mijn kleedkamer! Ik zit aan een tafel met een spiegel voor me. Ik kijk op van m'n script 'Bijna! Denk ik..' David loopt naar een stoel toe, de stoel waar m'n grote 3 shirt ligt. Hij pakt het shirt en gooit hem naar me toe, 'Moet je hem niet aan doen?' Ik lach naar hem en knik. Ik kijk de kleedkamer even rond 'Hoe laat is het?' David kijkt op z'n horloge 'half 7.. Je hebt nog alle tijd!' 'Waarom zijn we zo vroeg?' David moet lachen, 'Omdat we wisten dat jij de tekst nog moest leren..' Hij geeft me een knipoog. 'Dat is best wel slim van jullie.' zeg ik lachend.

'Gefeliciteerd dames!' dat is mijn laatste zin in het stuk, dan kom ik samen met David oplopen met champagne. Ik sta op en loop m'n kleedkamer uit. Op de gang zie ik Ellen en Fredeique praten, ik loop naar ze toe, 'Hebben jullie David gezien?' Ze draaien zich om, 'Oh hey.. Ja die zit in de grime, jij moet daar ook nog heen toch? Loop maar mee!' Frederique loopt het gangetje uit, ik loop achter haar aan. 'Het is een beetje een doolhof hier.. Hoe ken je David eigenlijk?'' zegt Frederique. Ik moet lachen 'Van Soldaat van Oranje!' Ze stopt met lopen, 'Hier, deze deur!' 'Dankjewel!' Ik doe de deur open en zie David in een stoel zitten, hij doet zelf zijn make-up. 'Hey Rosanna, kom binnen!' Ik stap naar binnen en ga in de stoel naast hem zitten. Hij legt z'n make-up spullen even neer en hij draait zich naar mij toe. 'Ken je het liedje?' Ik moet lachen 'Al lang joh!' We nemen nog even door wanneer ik wat zing en wanneer we samen zingen.

Hij kijkt naar m'n shirt, 'Je hebt hem aan!' Ik kijk ook naar m'n shirt, 'Jupp en ik ben er trots op!' David lacht. Hij staat op en draait m'n stoel naar hem toe, dan pakt hij zijn make-up spulletjes, 'Doe nu je mond maar eventjes dicht...' Hij doet een zogenaamde "pancake" op m'n gezicht. 'Nu ben je niet zo lijkbleek met dat licht..' Dan pakt hij mascara en reikt het naar mij uit, 'Hier, dat mag je zelf doen, anders steek ik je ogen er uit...'

'Rosanna?' David roept me vanuit de gang, 'Kom je? Je moet je kleding nog hebben en we willen nog met z'n alle wat door spreken voor de show!' Ik doe de deur open, David staat met een rokje, een blouse en nette schoenen in zijn handen. Ik moet lachen 'No way dat ik dat aantrek!' David kijkt naar het setje 'En toch ga je het aan doen!' Hij duwt het nog net niet in mijn handen, 'Schiet je op? Dan wacht ik hier op je!' 'Is goed!' Ik draai me om en gooi de deur dicht. Ik doe m'n kleren uit en pak het rokje. Ik kijk in de spiegel hoe het staat, het valt nog best mee. Dan doe ik de blouse en de schoenen ook nog snel aan. Ik zucht nog een keer en staar diep de spiegel in. 'Jij kan dit Rosanna...' denk ik in mezelf. David klopt op de deur 'Klaar?' Ik loop naar de deur toe en doe hem open, 'Zeker weten!' David kijkt naar m'n schoenen, ik was in alle haast ze vergeten vast te doen. Hij gaat door z'n knieën, pakt de veters van m'n schoenen en strikt ze. Dan staat hij weer op, 'Lief van je..' Ik kijk hem aan, 'Ach, moet toch al een beetje in m'n grote broer rol komen..' Hij geeft me een knipoog. 'Loop je mee?' zegt hij dan. Ik knik en loop achter hem aan.

Ik speel in de grote 3 het zusje van Gabriël (David). Gabriël is al uit huis. Hij zingt een liedje over dat hij steeds minder vaak bij zijn ouders op bezoek kan, dus ook bij zijn kleine zusje. Zijn zusje en hij hebben een hechte band, daarom komt ze vaak langs bij Gabriël om te helpen met de drie vrouwen. Als Gabriël dan thuis langs komt vertellen zijn ouders wat hij allemaal wel niet gemist heeft. Zijn zusje vertelt hier ook over in het liedje dat Gabriël(David) zingt in de eerste akte.

Ik sta in de coulisse zenuwachtig heen en weer te lopen. 'Je laat ze echt niet in de steek, misschien 1 of 2 keer in de week...' Dat was de eerste zin van het liedje, het liedje waar ik zo op moet lopen en mijn couplet moet zingen... 'Jij lijkt echt op m'n zoon weet je dat.. Echt..' zegt Frederique. Dat is mijn teken om op te komen lopen. Ik zet mijn eerste stappen op het podium richting David en zing m'n eerste zin 'Nadat er eerst, naar het behoort, naar de gezondheid enzovoort, omstandig is geïnformeerd. Komt er meer gloed in het gesprek, aan stof natuurlijk geen gebrek, er is weer heel wat gepasseerd..' Ik loop tijdens het zingen langzaam richting David en blijf dan schuin achter hem staan. Dit stukje hebben ze dus aangepast... Voor mij.. 'We waren naar een huwelijksfeest, was jij er ook maar bij geweest.. Het was een dagje,om te stelen.. De bruid in het lang, en prachtig weer en we vertellen nog veel meer wat jou geen ene moer kan schelen...' Ik loop naar David en sla hem tegen z'n schouder aan, 'Maar je hebt tact, dat scheelt een boel, en bovendien dat schuldgevoel, omdat de strijd is uitgestreden. En wij de nederlaag... hebben geleden..' Ik voel een last van m'n schouders vallen, dit was m'n solo, nu nog een stukje samen met David. Het couplet verloopt goed en het refrein sluit David af 'Dan is er zonder zin of doel weer dat vervloekte schuld gevoel, omdat de strijd is uitgestreden en zij de nederlaag... Hebben geleden...' De laatste tonen van het liedje klinken. We kijken elkaar aan, dan geef hij mij een knuffel, echt als een grote broer.

Het eind applaus klinkt door het theater heen. Ik sta keurig naast David met precies dezelfde jurk als dat de dames aan hebben, maar dan net een tikkeltje anders en net een tikkeltje kleiner. Ik mag als eerste buigen, ik doe een stapje naar voren, knik voldaan het publiek in en buig m'n lichaam naar voren. David volgt en dan de drie dames. We vormen met z'n alle een rij en buigen nog een keer. Dan gaat het doek dicht, en vervolgens weer open... De muziek stopt met spelen en David krijgt een microfoon aangereikt. Hij doet een stapje naar voren. 'Dames en heren, jullie waren vandaag getuigen van een heel bijzondere show. We hebben namelijk een nieuw cast lid onder ons..' Ik schrik, dit gaat over mij.. 'Dat is namelijk Rosanna!' Het publiek klapt en juicht. David reikt zijn hand naar me uit. Ik pak zijn hand vast en loop naar voren toe. 'Rosanna heeft vandaag voor het eerst meegespeeld en zal dat in ieder geval de komende maand gaan doen. Het bijzonderste is dat Rosanna dit vanmiddag pas te horen heeft gehad!' Ik hoor het publiek een beetje smoezen. 'Daarom dus een extra groot applaus voor Rosanna!' Het publiek gaat uit zijn dak en de gordijnen gaan dicht. 'Je bent een held!' Ik vlieg David in de armen en laat hem niet meer los.

Een kwartiertje later is de zaal bijna leeg, de gordijnen gaan weer open. Er zitten nog een paar mensen in de zaal, ik kijk goed wie het kunnen zijn... Het is... Het is de pers! Ik sta met grote ogen te kijken, ze lopen op het podium af. 'Kunnen jullie misschien even met z'n alle bij elkaar staan?' vraagt een camera man 'Dan maken we even een groepsfoto!' We komen met z'n vijfe bij elkaar en lachen naar de camera. Dan komen er allemaal interviewers op me af. Ik doe een stapje terug, ik vind het een beetje eng. David ziet het en komt naast me staan ter bescherming, hij pakt m'n hand vast, 'Het komt goed, dit is ook het vak..' fluistert hij dan lief naar me.

Ik knipper m'n ogen, ik voel dat iemand m'n haar uit m'n gezicht haalt, het is David. Ik lig op de bank van de auto. Ik ga rechtop zitten, 'Je gaat me niet vertellen dat ik weer op je schoot in slaap ben gevallen...' Ik gaap. 'Naja, eigenlijk niet.. Je zat slapend in de stoel van je kleedkamer... Toen heb ik je opgetild naar de auto en heb ik je zo neergelegd... Je bent trouwens echt heel licht!' Ik lach naar hem en schud m'n hoofd, 'Zijn we bijna thuis?' 'Bijna... nog een uurtje..' Ik zucht. Ik leun met m'n hoofd tegen zijn schouder aan.

Het leven van een acteur is zwaarder dan verwacht... Bij deze, respect naar alle acteurs..