De busreis van RoDa

Hoofdstuk 8

'Hey schat!' zegt David met een brede lach op z'n gezicht, hij geeft me een knuffel. Ik krijg tranen in m'n ogen, 'Ahww niet huilen!' Ik moet lachen en veeg m'n tranen weg! Hij staat daar nog steeds met een grote glimlach. Hij zou een prijs moeten winnen voor zijn lach omdat hij je in een keer blij maakt. 'Je wilt niet weten hoe geweldig ik het vind dat je dit voor me doet!' 'Nou eigenlijk wil ik dat wel! Stap maar in dan kan je alles vertellen..' Ik doe de deur achter me dicht. M'n ma weet niet dat ik nu weg ga.. Ze zal vast niet blij reageren. Ik loop achter David aan de bus in. Het is een kleine tourbus met leren stoelen. Ik zie Ellen Pieters, Frederique Sluiterman van Loo en Hanneke Drenth een bank voor ons zitten. 'Heeey! Jou ken ik wel!' zegt Ellen Pieters enthousiast 'Wat was het nou...' ze knipt zenuwachtig in haar vingers, 'Rosanna' vult David aan. 'Ja dat was het! Rosanna! Jij gaf toen die bloemen voor m'n verjaardag, toch?' 'Jepp, dat was ik!' zeg ik lachend. 'Ik vond dat zo lief van je en ik...' David onderbreekt haar 'Zo is het wel goed Ellen!' zegt hij lachend 'We moeten nog een stukje rijden, ze heeft straks wel tijd voor je!' David geeft me een knipoog. 

Ik ga tegenover David zitten, met m'n rug naar de vrouwen die voorin zitten. 'Mis je Soldaat echt niet?' vraag ik aan David 'Ik bedoel, dit is zo iets anders!' David zet z'n tas opzij, 'Ik mis het verhaal niet zo erg, dat was alleen maar heftig en dat avond na avond, dat doet je wel wat.. Maar de mensen mis ik wel heel erg! Daar zal ik nog vaak mee afspreken!' Ik zie al precies voor me wie hij bedoeld 'Je bedoelt Stefan, Thomas en Theo Martijn zeker?' Ik kijk hem aan op zo'n manier van "ik heb je wel door". 'En nog veel meer mensen!' antwoord hij. 'Ik ga 31 Mei nog een keer naar Soldaat, maar dat gaat wel even wennen worden hoor zonder jou en Sven' David moet lachen 'Je had wel heel erg geluk hoor toen je de afgelopen keer kwam kijken! Het was mijn laatste keer als Anton en ook de Svens laatste keer als Fred!' 'Ik voel me vereerd!' zeg ik tegen hem. Toen bedacht ik DE vraag waar ik al maanden mee loop en DE vraag die ik David vergeten was te stellen op 1 maart 'David? Er is al een vraag waar ik echt al maanden mee loop en aangezien we nu alle tijd hebben.. Hoe word Anton aan het einde van Soldaat opgehangen?' 'Aan een touw..' zegt David op een uitdagende manier 'Nee grapje, ik zal het je uitleggen.

'Dus.. vertel is wat meer over jezelf' zegt David nadat hij mij alle Soldaat geheimen heeft vertelt. 'Ik heet dus Rosanna, ik ben 16 jaar oud, ik doe VWO, ik woon in Hoofddo...' 'Oké en nu de diepere informatie' onderbreekt David me 'Wat zijn je hobby's?' Oh god... Nu komt het. 'Ik zit op Karate, Jiu Jitsu en Tennis', 'Tennis?' vraagt David 'Daar heb ik ook op gezeten!' Ik moet lachen 'Jepp, dat wist ik!' 'Jij weet wel veel van mij hé?' 'Naja, wel een beetje...' 'Ik niet zoveel van jou, je was bij je hobby's' 

Ik moet dus toch doorgaan. 'Uhmm ik hou van musical, maar dat wist je waarschijnlijk al wel...' 'Zit je op musical?' 'Nee' antwoord ik en ik schiet in tranen. 'Hey wat is er nou? Heb ik wat fout gezegd?' Ik schud nee, David wijst een plekje aan naast hem, hij zet zijn tas even op de grond. Ik kom naast hem zitten, hij slaat zijn arm om me heen. 'Vertel is, waarom word je verdrietig als ik vraag of je op musical zit?' Ik snik en veeg een traan weg van mijn wang. 'Ik wil al een heel tijdje op musical les' begin ik 'maar...' Nu moet ik echt huilen 'maar mijn ouders vinden het niet goed... van mijn ouders moet ik sporten terwijl daar niet echt mijn hart ligt... Of tenminste, ik houd er nog wel vaan maar ik heb het idee dat ik meer van musical houd!' Ik kruip dichter tegen David aan, hij aait over m'n hoofd, ik huil verder maar ik voel me veilig bij hem, ik durf alles aan hem te vertellen. 'Weet je Rosanna... Je moet echt doen wat je leuk vind, je moet niet iets doen omdat je ouders er dan blij van worden. Ik heb jou toen met het Lentefeest op het podium zien staan en ik zag je stralen. Je moet die stap durven nemen!' Ik ga rechtop zitten. 'Ik had een briefje in de envelop gedaan waar de tickets van het Lentefeest voor m'n ouders in zaten, daarop had ik gezegd dat ik dat het liefste deed en dat ik dat echt ben..' 'En hoe reageerde ze daar op?' 'Niet..' 'Hoe bedoel je niet?' 'Ze hebben er niks over gezegd...' 'Jeetje Rosanna....'

Ik voel m'n telefoon trillen in m'n zak, ik heb een what's app bericht, van m'n moeder... Ik kijk of David mee kijkt, dat is niet het geval, hij staart naar buiten en hij heeft nog steeds zijn arm om me heen. Hij voelt als een soort grote broer. Ik open het appje 'Waar ben je?' Ik zucht, David kijkt naar me, 'Wat is er?' vraagt hij. Ik laat hem het appje lezen. 'Weet je moeder dat je hierheen ging?' Ik schud nee. 'Waarom heb je het haar niet vertelt?' 'Anders had ik niet gemogen...' antwoord ik. 'Rosanna, gaat alles wel goed thuis? Je ouders leken zo aardig toen ik ze zag in De Meerse..' 'Ze zijn ook heel aardig, ook heel lief, maar als het op musical aankomt zijn ze soms een beetje bot, ze zien me echt alleen maar sporten..'  Ik leun tegen David aan, 'Ik ben blij dat ik zolang bij je ben..'

'Rosanna... Rosanna... Word is wakker..' David haalt m'n haren uit m'n gezicht vandaan. Ik doe m'n ogen open en ik gaap. 'Hey slaapkop! Ook goedemorgen' Ik lig bij David op zijn schoot, 'We zijn er bijna...' Ik ga recht op zitten. 'Ben ik nou in slaap gevallen? Wat erg...' 'Neejoh, je was duidelijk moe en ik snap het wel' David lacht lief naar me en doet m'n haar goed. 'Hoelang moeten we nog rijden?' vraag ik slaperig. Frederique draait zich om 'Is de schone slaapster wakker geworden?' De andere twee vrouwen draaien zich ook om, 'Het zag er wel heel schattig uit!' zegt Hanneke 'Je leek wel Davids kleine zusje..' David lacht.

Het is bijna 18:00 uur, we stappen de bus uit en we lopen door de artiesten ingang het theater in. 'Rosanna, wil jij misschien me even helpen met de bank verplaatsen?' vraagt David, 'Tuurlijk!' ik til samen met David de bank op en lopen naar de juiste plek. David ploft op de bank neer en wijst me dat ik naast hem moet komen zitten. 

'Vanavond als ik hier op het podium sta en mijn eerste nummer zing, zal ik aan jou denken Rosanna. Je hebt me geraakt in de bus..' hij geeft me een kus op m'n  voorhoofd, staat op en loopt weg.