Why me?

Deel 6

'DOEF DOEF DOEF', hoor ik midden in de nacht boenken tegen de muur. Ik schrik wakker en kijk op mijn gsm hoelaat het is. 05:10 duidt mijn gsm aan. Ik zit recht en kijk of Farah nog ligt te slapen ; ja dus. Ik sta met moeite op want Farah en ik zijn nogal laat opgebleven. Ik ga langs de wc en dan langs de badkamer. 'Ik zie er echt niet uit', zeg ik tegen mezelf in de spiegel. Ik was mijn gezicht en voel me al snel wat beter. Ik zet de kraan van het bad open wat niet lukt met mijn ochtendkracht maar na een tijdje heb ik het open. Na mijn warme bad stap ik terug naar mijn kamer ik kies mijn kleren voor de dag uit en maak me klaar. Ik ga naar de kamers van mijn broers en zie dat ze aan het inpakken zijn. Wat gebeurt hier? , vraag ik. We gaan ons eigen bedrijf opstarten en hebben ons eigen appartementje. Ooohh ik ben zo blij voor jullie, ik ga jullie echt missen. Ik keer terug naar mijn kamer. Farah is nog steeds aan het slapen die slaapkop. Ik leg haar kleren ook alvast klaar voor als ze wakker wordt. Ik begroet mijn moeder die met rode ogen staat te ijsberen. Ik vertel haar dat ik haar de vorige dag had zien huilen. Ze kijkt op en zegt:' Nala , lieverd kom eens zitten ik moet je iets vertellen.' Ik begin ongerust te worden maar toon dat niet. 'Nala je vader is vreemdgegaan. Ik belde zijn werk hij is de laatste 3 dagen nooit op reis geweest voor zijn werk. Gisteren belde ik hem en één of andere vrouw nam op ze zei dat ze de minnaar van je vader was maar ze wist niet dat ik zijn vrouw was. Ik hoorde aan de telefoon je vader praten tegen die vrouw kom eens hier schatje, ik hou zo veel van jou...

Mijn moeder en ik barsten uit van het huilen. Ik ren naar buiten zo ver mogelijk , weg van iedereen. Hoe kon hij? Waarom? Is hij niet gelukkig met mama?.... De vragen bleven doorgaan. Ik kwam aan bij het parkje waar ik hijgend ging zitten. Ik huil het helemaal. Na een 20-tal minuten zie ik dat ik al 25 gemiste oproepen heb , 10 van Farah , 13 van Souhaila en 2 van mijn moeder. Ik bel Farah en zeg dat ze naar het parkje moet komen. Ik bel mijn moeder om haar te laten weten dat ik in het parkje ben. Ik bel Souhaila. Ze neemt meteen huilend op. Bezorgd schreeuw ik: LIEVERD WAT IS ER???? Mijn ouders.....ze..ze.. heb..hebben...een.. auto-ongeluk gehad. Ze zijn allebei dood..OOH SCHAT WAAR BEN JE NU??? 'In het dichtsbij zijnde ziekenhuis', zegt ze huilend. IK KOM NAAR JE TOE! Ik bel snel Farah en vertel haar het nieuws. We rennen snel naar het ziekenhuis waar we Souhaila huilend zien zitten. Ze schreeuwt het uit. De dokters proberen haar te kalmeren we duwen hun weg en nemen Souhaila in een knuffel waar we uiteindelijk allemaal zitten te huilen.

Mijn ma komt ons ophalen. We rijden langs het huis van Souhaila zodat ze haar spullen kan pakken. Mijn ma heeft gezegd dat ze bij ons kan wonen aangezien Amine en Mohamed uit huis zijn vertrokken. Voorlopig regelt Souhaila's tante alles : het huis , de ziekenhuiskosten , de begrafenis etc... We zetten Farah af bij haar huis en rijden richting mijn huis. Mijn ma begint te koken voor ons terwijl wij de nieuwe kamer van Souhaila bekijken. We gaan zitten in mijn kamer en praten over verschillende dingen. Na een paar uurtjes roept mijn moeder dat het tijd is om te eten. We gaan naar beneden en zien dat het kip met gegrilde groenten en gebakken rijst is. Mijn moeder haalt een taart tevoorschijn en roept: 'VERRASSING!' We lachen om haar nederlands maar nemen het haar niet kwalijk. We nemen een groot stuk mee naar mijn kamer. Ik vertel haar wat er gebeurd is vandaag. Ze heeft een idee. Ze neemt mijn pc en zet grappige filmpjes op. We doen de try not to laugh challenge. We verliezen allebei. Ik kijk uit het raam. Ik zie een schim naar binnen kijken. Ik zie dat het Rayan is. Ik doe snel het gordijn dicht die vieze klojo stalkt mij nu ook al fijn. Souhaila en ik kruipen onder de dekens en vallen diep in slaap.