Why me?

Deel 37

8u 's ochtends:

Ik sta helemaal klaar. Ik heb mijn hele routine gedaan het enige wat mist is een goed ontbijtje. Ik kijk voor de laatste keer in de spiegel en mijn outfit is netjes gestreken. Ik draag een zwart broekpak met een grijs vest erover dat vanbinnen baby roze is. Ik heb een witte hoofddoek aan in een turban stijl. Dat is het enige dat ze toelaten in het laboratorium , voor veiligheidsredenen.

Ik vertrek naar de kantine en bijna iedereen is hetzelfde gekleed waardoor ik me iets oncomfortabel voel. Ik ga aan dezelfde tafel als gisteren zitten en en het zijn terug de vrouwen van de avond ervoor. Ik vraag hun waar ze werken en ze antwoorden allemaal te samen I.L.S. 'Voor wat staat die afkorting', vraag ik verward. 'Het staat voor Internationale Laboratoria in Spanje', zegt de vrouw tegenover me. ' Ik werk daar ook vanaf vandaag', zeg ik opgewekt. Een vrouw die nog geen woord had gezegd opent haar mond. 'Iedereen in dit gebouw , schat', zegt ze spottend. Ik eet verder en negeer de toon. Er valt een ijzige stilte.

'We waren allemaal in de war toen we hier kwamen maak je maar geen zorgen', zegt de vrouw rechts van me. Ze beginnen een nieuw onderwerp en mijn gedachten gaan meteen naar mijn ongeboren gestorven kind. Mijn eetlust verdwijnt helemaal en ik stap van tafel naar de damestoiletten.

Ik kijk in de spiegel en wanneer de laatste vrouw vertrekt rollen de tranen van mijn wang.

Ik weet niet hoelang ik er al in zit maar ik droog mijn tranen en laat niets meer merken. Ik ga terug naar de tafel waar ze aan het opruimen zijn.

We vertrekken allemaal samen naar het lab en het is echt nog dichtbij. Ik krijg een lab jas , veiligheidsbril en hoofdkapje. Iedereen heeft zijn eigen eilandje waar iedereen zelfstandig kan werken. Ik zoek mijn naamplakaatje en alles staat al klaar. En voor ik het weet is de dag voorbij.

We keren terug naar het hotel en ik loop meteen naar mijn suite. Ik kleed me om en ga bidden. Tijdens het bidden komen er een paar verloren tranen vrij en een brok komt in mijn keel vast te zitten. Al mijn verdriet zit opgekropt diep vanbinnen. Ik ga in mijn bed liggen en met mijn laatste tranen val ik in slaap.

Ik gil luid en schrik wakker. 'Was dit echt?' 'Kan de baby dit voelen?' 'Het voelde zo echt.' Ik lig bezweet in bed en alles voelt zo klam. Ik kijk op de klok en het is 4u 's morgens. Ik besluit op te staan en te gaan douchen. Ik sta onder de douche en de warme stralen doen me goed. Na een dik uur doe ik mijn badjas aan en zet een grote kop thee in de keuken. Ik stap naar het balkon en ga daar zitten met mijn thee. Ik bewonder de zonsopkomst terwijl ik zachtjes aan mijn thee sip. In een oog blink is er alweer een dag voorbij.