Why me?

Deel 31

'Ik stap in de ziekenwagen en hij rijdt weg. De dokters gaan te werk en ik hoop gewoon dat hij niet doodgaat... '

Ik ijsbeer heen en weer voor de kamer waar hij ligt. Ik zie de meisjes naar me toe lopen met Mohamed en Souhaila volgend achter hun. Ik neem hun in een knuffel en vertel dat ze mogen zitten en dat alles goed komt. Ik loop op Souhaila en Mo af en knuffel hun. Ik zie dat Adam ook wordt binnengebracht en we gaan aan de kant. Ik kijk door het raampje van de kamer van Abdul en zie dat ze hem elektriciteitschokken geven. Bij elke schok beweegt zijn borst omhoog. Ik zie dat ze twijfelen om de laatste schok te geven op 460 volt. Dit is het moment oftewel gaat zijn hart kloppen oftewel niet. En dan doen ze het. Mijn hart gaat nu razend tekeer. Ik kijk op de monitor en het is nog steeds een streep. Ik draai me om naar de meisjes , Mohamed , Souhaila en mijn moeder die net gearriveerd is vermoed ik. Ik draai me weer om naar het raampje en de monitor duidt streepjes om hoog en omlaag aan.

Zijn hart klopt weer.

Nu pas besef ik hoeveel angst ik had om hem te verliezen. Ik zie de artsen naar de deur komen en ik ga een stapje achteruit.

'Hij heeft het overleefd maar het gaat een tijdje duren voor dat hij weer de oude is. ', zegt 1 van de artsen. 'Mogen we hem bezoeken?', vraag ik. 'Ja maar 1 voor 1, hij heeft het heel zwaar dus hem niet overvallen met vragen.' zegt de 2de arts. De artsen vertrekken en er blijft er 1 over wachtend bij de deur. Ik ga als eerste naar binnen en ik ga zitten op de stoel naast zijn bed. 'Abdul......als je me hoort........ik was zo bang dat j..je het niet zou overleven...', daar rollen mijn tranen naar beneden. 'Ik.....hou zo veel van jou , dat mijn hart het niet aankan.' Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Waar ik zijn hart hoor kloppen. De meisjes komen binnen en op dat moment besef ik dat in slaap gevallen was. 'Hoelang ben ik hier al?', vraag ik. '4 uurtjes', antwoordt Nora. 'We waren binnengekomen maar je hoorde ons niet dus zijn we iets gaan eten met Souhaila en Mo. We hebben je ook wat eten gebracht, we dachten dat je nu al wakker zou zijn. Ze geven me het zakje met een grote witte doos, fles water en flesje Fanta. Ik bedank hun en ze gaan naar buiten. Ik open de doos en ik besef hoeveel honger ik had. Er zitten 2 pastabeker , 2 durums en 2 pakken friet en 2 sausjes. Ik hoor gekreun en kijk snel naar Abdul. Ik leg de doos neer op grond en knuffel hem. Hij opent zachtjes zijn ogen. 'Ik heb je echt gemist', zegt hij met een zwak glimlachje. ' Is Adam oke? En mijn zusjes?', vraagt hij. 'Ja alles is oke , je zusjes hebben dit gebracht terwijl ik de doos oppak en ze blijven bij mijn broer en beste vriendin slapen tot dat jij uit het ziekenhuis bent. Heb je trek?' 'Best wel', zegt hij terwijl hij recht gaat zitten.

We beginnen aan ons eten en als we klaar zijn vraag ik hem voorzichtig wat er is gebeurd. ' Ik had 10 sollicitaties gekregen en ik liet ze 1 voor 1 komen. En de laatste was Adam.. Ik deed de deur open en hij gaf me meteen een vuist op mijn oog. Hij zei dat ik de liefde van zijn leven heeft afgenomen. Hij stonk naar alcohol en voordat ik bijkwam van de eerste kwam was er al een 2de vuist onderweg richting mijn longen. Ik kreeg geen lucht meer. Hij had zoiets als een koevoet bij en sloeg me er mee. Toen hij bovenop mij zat om mij te wurgen raapte ik mijn laatste krachten bij elkaar en trapte hem van me af. We kwamen in zo een gevecht terecht ik liet de zwaren koevoet vallen op zijn been net voor dat hij me stak met een mes in mijn buik. Waardoor ik een inwendige bloeding had en bijna stierf.'

Ik heb altijd op alles een zegje behalve vandaag de woorden zijn uit mijn mond gestolen en ik weet niet wat te zeggen. Hij opent zijn mond laat de woorden uit zijn mond rollen: 'Ik hoorde wat je zei toen je hier eerst binnenkwam, ik wou zo graag antwoorden maar ik kon het niet ik zat in een soort van diepe slaap. De energie was er niet. Ik wou je zo graag terugknuffelen maar ik kon het niet. Hij laat een traan vallen en ik hou zijn hoofd vast. 'Het is oke'. Ik laat ook een paar tranen vallen en ik leg zijn hoofd op mijn schoot. Zo kwetsbaar.. . Ik denk terug aan zijn woorden: ' De liefde van zijn leven afgenomen?'

Adam kent geen liefde....