Why me?

Deel 35

Ik loop over straat en hoor een huilende baby. Ik draai me om maar ik zie niemand. Ik houd mijn buik vast en ik voel iets vloeien. Ik kijk naar mijn hand en die hangt vol met bloed. 'Zijn of haar bloed hangt aan jouw handen', luidt een vrouwenstem. Ik kijk rond mij maar er is niemand , geen enkele ziel is aanwezig. En zo bloedt ik dood.

Ik open mijn ogen en ik zie alleen maar wit. 'Waar ben ik?', zeg ik luidop waarvan ik dacht dat het mijn gedachten waren. Mijn zicht wordt scherper. 'Je ligt nog steeds in het ziekenhuis', zegt een verpleegster die mijn water ververst. 'Ik ben heel erg in de war. Hoelang ben ik hier al?' 'Dit is je 10de dag. Als alle tests in orde zijn zou je vandaag ontslagen kunnen worden. '

'Ik herinner me niets van afgelopen dagen , hoe komt dat?'

'Door alle dingen die je hebt meegemaakt, heb je posttraumatische depressie. Je lichaam reageerde op dag 5 heel hevig, je speelde een gebeurtenis of gedachte af in je droom en het gevoel dat je in je hoofd had reageerde het af op je lichaam.'

'Dus heb ik 5 dagen geslapen of in coma gelegen?'

'Niet helemaal , je lichaam was aan het herstellen , met de foetus erin dus moest je lichaam zich daar aan aanpassen en dat nam een paar dagen. Ik kom zo terug , ik breng je wat eten en haal dan de arts voor de tests', zegt ze terwijl ze bloed afneemt.

Ik voel mijn buik rammelen en probeer voorzichtig op te staan. Ik voel heel bewuste mijn brose botten die daar 10 dagen hebben gelegen. Ik loop voorzichtig naar de badkamer en kijk in de spiegel. Ik zie er niet uit en daar ga ik iets aan doen. Ik zet de kraan van de douche open en ondertussen poets ik mijn tanden. Wanneer ik klaar ben met mijn tandenpoetsen is het water ook al warm. Ik stap in de douche en mijn lichaam reageert geweldig op het warme water. Ik voel mijn stramme spieren loskomen, mijn pijn verdwijnt en ik ontspan helemaal. Ik voel elk druppeltje mijn huid raken en ik wil niet dat het ophoudt. Ik was mijn haar en kom met veel tegenzin uit de douche.

Wanneer ik terug in de kamer sta besef ik me hoeveel cadeautjes en bloemen in de kamer staan. Op het tafeltje ligt een plateau met groente lasagne , brood , boter , Confituur, brie en een kan water met een glas ernaast. Ik smeer mijn broodje in met de brie en eet het in kleine hapjes op. Ik ga op zoek naar mijn gsm en hij ligt in een zakje met alle andere spullen die ik bij had toen ik aankwam in het ziekenhuis. ik kijk op mijn gsm wat er afgelopen dagen allemaal is gebeurd. Ik heb tientallen berichten , 57 gemiste oproepen en allemaal filmpjes waar ik in getagd ben. Ik besluit Abdul te bellen maar hij neemt niet op. Ik laat een bericht achter en ga verder met eten. Ik stuur iedereen dat ik wakker ben en dat ik bijna wordt ontslagen uit het ziekenhuis. Ik bekijk de filmpjes en ik stik bijna in mijn lasagne.

Het is een nieuwsbericht waar in ik voor de vrachtwagen geduwd wordt. 'De dader is Dolores...', na deze woorden ben ik gestopt met luisteren. Nu herken ik haar weer. Maar ik snap niet waarom. Waarom zou één van mijn beste vriendinnen me zo iets aandoen. Ik kijk opnieuw naar het filmpje en mijn eetlust is vertrokken.

'Ze wordt meegenomen naar het bureau om daar een pv op te stellen. Na dat wordt ze opgesloten tot verhoor.'

Ik hoor de deur openen en Abdul komt naar binnen. Hij vliegt op me af voordat ik kon opstaan. 'Ik heb je zo gemist', zegt hij terwijl hij me overal kusjes geeft. 'Ik jou ook', zeg ik zacht. Hij praat tegen me maar mijn gedachten zitten ergens anders. 'Je kent de persoon die dit heeft gedaan he', hoor ik iets luider. Ik staar hem lang aan en na een tijdje knik ik zachtjes. '...Ze was 1 van mijn beste vrienden...ik weet niet wat ik haar heb aangedaan want we hebben al ongeveer een jaar niet gepraat...en voor ze vertrok was alles nog oke tussen ons...'

De dokter komt naar binnen met een glimlach. 'Ik heb goed nieuws , je resultaten zien er goed uit en je mag naar huis. Ik laat je alleen zodat je je kunt klaarmaken. '

'Bedankt dokter', zeg ik oprecht. En ze vertrekt. Ik pak mijn spullen bij elkaar en 5 minuten later ben ik klaar.

We vertrekken uit het ziekenhuis en rijden naar huis.

De deur gaat open en de meisjes bespringen me. 'Je leeft nog!', roepen ze luid. 'Ja...', antwoordt ik kalm. Ik neem beide stevig in mijn armen. Ondertussen heeft Abdul al mijn spullen binnengebracht. 'Ik heb het hier zo gemist,' zeg ik terwijl ik een rondje loop in het huis. Ik ga naar onze kamer en ik zie mijn koffer staan en mijn reisrugzak die geladen is. Ik open mijn koffer en kijk wat er in zit. Het zijn allemaal onbekende kleren maar echt iets wat ik zou kiezen. Ik herinner me dat ik kleren had besteld voor dat ik werd opgenomen. Ik wat er in de rugzak zit en het is alles dat ik nodig heb voor mijn reis.

'Abdul!', roep ik luid genoeg zodat hij me hoort. Ik hoor een kalme 'Ja', achter me waardoor ik even schrik. 'Heb jij dit gedaan?', vraag ik opgewekt terwijl ik wijs naar mijn koffer en rugzak. 'Ja...', zegt hij onzeker. Ik hou zijn kaken vast en geef hem een kus die hij beantwoordt. 'Bedankt', zeg ik zacht terwijl ik op mijn lip bijt. 'Vind je het niet erg?', vraag ik voorzichtig. 'Je gaat je dromen naleven , en dat had ik toen nog niet door totdat ik besefte dat ik hetzelfde heb gedaan. Ik ben ook mijn dromen na gegaan. En kijk waar ik nu sta. Mijn eigen restaurant , een huis , gelukkig getrouwd, een kind opkomst en mijn zusjes die goed verzorgt worden. Mijn dromen zijn uitgekomen en nu is het jouw beurt. Je hebt al veel meegemaakt en je verdient het echt , uit het diepste van mijn hart om naar spanje te gaan voor 6 maand. Ik heb al geluk dat je elke 3 dagen terugkomt.

We belanden in een hevige zoenpartij en van het ene komt het andere.