Why me?

Deel 34

De deur klink draait open en mijn gedachten springen meteen naar Adam...

Ik blijf zitten waar ik zit en de persoon voor de deur klopt nog eens.

Ik kijk door het gaatje in de deur en het is met alle geluk Raven. Ik open de deur en laat haar binnen. 'Sorry dat ik zo kom binnenvallen maar ik ben mijn gsm hier vergeten.' 'Ow , ja tuurlijk ik help je wel zoeken.' Na een paar minuten vinden we haar gsm en vertrekt ze terug.

Ik krijg een melding op mijn gsm en het is de mail met vluchtinformatie & hotel.Ik zoek op mijn pc nog wat dingen over Spanje zodat ik weet wat voor kledij ik nodig heb. Ik laat mij gaan met het online shoppen totdat ik het slot van de deur hoor en de deur zie opengaan. Het is Abdul en de meisjes .

'Hey Abdul , hoe was de film?' 'Hey schat, het was.....overweldigend..' 'Hahahaha'
'Schat ik moet je iets tonen, doe je jas aan.' Nu ben ik benieuwd. Ik volg hem naar buiten we stappen in de auto. Hij brengt me naar een buurt waar ik nog nooit ben geweest. Hij staat voor een heel oud appartement. We nemen de lift en gaan tot het hoogste. Vandaar uit nemen we de brandtrappen. En we komen uit op het dak. Het heeft een prachtig uitzicht op de stad. En allemaal lichtjes. Ik draai me om en ik zie een tafeltje en een ober. 'Is dit voor ons?' 'Ja , we moeten profiteren van de laatste 15 dagen.' Ik hou zijn hoofd in mijn handen en geef hem een kus op zijn lippen. 'Bedankt , dit had ik echt nodig.' Hij leidt me naar het tafeltje en schuift mijn stoel naar achter. Ik geef hem nog 1 laatste kus en hij gaat tegenover me zitten. De ober komt af met een karretje vol gerechten. We bedanken hem en hij stapt weg.

Abdul staart naar me. 'Waarom staar je zo?', Vraag ik zachtjes. 'Oh niks hoor', zegt hij alsof het niets is. 'Jawel vertel op', zeg ik nieuwsgierig. 'Ik kan God niet genoeg bedanken voor jou in mijn leven', zegt hij liefdevol.

Je had het waarschijnlijk al verwacht. Daar lopen de tranen. 'Dat is het liefste dat ik ooit heb gehoord , ik ben dankbaar dat God mijn gebeden heeft gehoord en me heeft samen gezet met mijn wederhelft, jij'

Hij staat op en leunt over de tafel heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Hij gaat terug zitten en hij pakt mijn hand vast. We eten verder en genieten van het uitzicht.

We keren terug naar huis en gaan slapen.


Volgende ochtend:

Ik word wakker en naast me ligt een papiertje: 'Ik ben naar werk tot vanavond , love you', ik krijg een instante glimlach op mijn gezicht.

Ik sta op en maak me klaar voor de dag. Ik vertrek naar de winkelstraten om een paar spullen te halen voor op reis.

Na een korte tijd wandel ik met vele tassen uit de straten. Ik steek over het zebrapad en ik voel 2 handen op mijn rug. Ik draai me in een flits om en neem een glimp mee van de persoon. Ik voel een pijnlijke druk op mijn rug en daar lig ik op het zebrapad. Ik hoor een luide tuit en draai mijn hoofd naar rechts. Ik zie een grote vrachtwagen op me afkomen. Maar die is al veel te dichtbij om weg te geraken. Ik houd mijn buik vast, spreek nog snel de shahadah uit en sluit mijn ogen.

..............

Ik word wakker op een witte plek. Alles is wazig voor mijn ogen. Wanneer ik beter zie , zie ik dat ik in het ziekenhuis lig. Ik probeer op te staan maar ik val meteen weer terug. En ik voel een vlaag van pijn in mijn lichaam stromen. Ik schreeuw het uit en ik zie allemaal artsen binnenkomen.

'Wat is er gebeurd?', vraag ik slapjes. 'De truck heeft je geraakt en je hebt al je ribben gebroken en........we...hebben...maar...1 baby....kunnen.....redden', zegt hij droevig alsof hij heeft gefaald. Ik neem een lange adem en iets in mijn hart breekt. Ik voel een brok in mijn keel en blijf levenloos liggen. De dokter en artsen laten me alleen en Abdul komt binnen. Ik blijf voor me uit staren. Hij komt naast me zitten en legt zijn hoofd op mijn buik.

'........HET SPIJT ME , HET IS ALLEMAAL MIJN FOUT. IK MOEST ZO NODIG SPULLEN GAAN KOPEN. HET IS MIJN FOUT DAT WE 1 BABY KWIJT ZIJN. ONZE CREATIE. WAAROM KONDEN ZE MIJ GEWOON NIET LATEN STERVEN EN MIJN BABY'S IN LEVEN HOUDEN. MENSEN HATEN ME TOCH AL , DAAROM DUWEN ZE ME MET OPZET VOOR EEN TRUCK. WAAROM IK? WAAROM?' Ik kalmeer en begin rustiger te praten. '....Sorry dat ik zo doe...er gebeurt gewoon altijd iets slechts in mijn leven... en deze keer verlies ik een persoon , onze creatie...Ik kan dit mezelf nooit vergeven.....'

Hij legt zijn hoofd op mijn buik en begint te praten. 'Hey kleintje , jij hebt het overleefd weet je. Je broertje of zusje niet spijtig genoeg. Ik ben heel erg verdrietig maar ik ben op niemand van ons gezin boos. Dat denkt je mama namelijk wel. Het is niet haar fout en ik ben er zeker van. Rust goed uit kleintje want binnen een paar maanden kom je er ook bij.'

Hij kust mijn buik en hij haalt zijn hoofd weg. Nu kijkt hij naar mij. Hij komt dichterbij pakt mijn 2 handen vast in zijn handen en hij kust ze. Hij geeft me een blik die zegt vertel wat er gebeurt is. Dus daar ga ik. Ik vertel hem het hele verhaal en het blijft een tijdje stil. Het ziet er naar uit dat hij aan het nadenken is over iets.

Na een tijdje opent hij zijn mond. ' Weet je wie dit zou kunnen gedaan hebben?'

'Het enige wat ik zag was een jonge vrouw met lang haar en een gezicht dat ik herkende maar niet kan plaatsen. Ze weet wie ik ben want het was geen ongeluk , het was gepland.