İyi okumalarr!
“Tamam, bakalım doğru anlamış mıyım? Harry’nin sonsuzluğundan vazgeçtiğini düşünüyorsun, öyle mi?” Sarah doğrudan bana bakıyordu.
Başımı salladım. “Evet.”
Olayların farkına varmam uzun sürmemişti ve ben yapbozun parçalarını tamamlar tamamlamaz Sarah’ı aramıştım. Bunu neden yaptığıma dair en ufak bir fikrim yok. Tek bildiğim Sarah’ın bana yardımı dokunabileceğini düşünmemdi. Eskiden –aslında bir hafta kadar önce- arayacağım ilk kişi Jessie olurdu...
“Harry’nin tek başına bu planı yapmış olacağını sanmıyorum.” Sarah saçıyla oynamaya başlamıştı. Son birkaç gündür Harry’e Dylan demekten vazgeçmiş gibiydi.
“Nasıl yani?”dedim düşüncesine karşılık olarak.
“Abril ona akıl hocalığı yapmış olabilir.”dediğinde yerimden hızla kalktım.
Eğer Sarah haklıysa ve Harry, Abril’den yardım almışsa, onun nerede olduğunu da biliyor olmalıydı.
“Hayır, hayır. Abril’in yanına gitmeyeceğiz.”dedi Sarah benimle birlikte ayağa kalkarken. Ona en ters bakışlarımı gönderdim.
“Ne demek, Abril’in yanına gitmeyeceğiz?”
“Eğer tahminim doğruysa Abril çoktan gitmiştir.”dedi Sarah yutkunarak.
Bundan iki anlam çıkarmıştım. Birincisi, Harry’nin nerede olduğunu veya ne zaman döneceğini asla bilemeyecektik. İkincisi, eğer Abril’e bir daha hiç ulaşamazsam babamı tanıma imkanımı da elimden kaçırmış olacaktım.
“Lanet olsun, şimdi ne yapacağız?”dedim delirmek üzereyken.
Sarah cebinden telefonunu çıkardı. “Okula geri dönmem gerekiyor. Yokluğum fark edilebilir ve eğer yanılmıyorsam, Cora’da okula dönmüş olmalıdır. Onu orada kıstırabilirim.”dedi.
“Bende seninle geleceğim.”dediğimde penceremden dışarı baktı.
“Emin misin? Hava yağmurlu ve muhtemelen annen gecenin bir yarısı vampirlerle dolu bir okula gitmene izin vermeyecektir.”
“Benim sadece bir insan olmadığımı unutma, lütfen.”dedim gözlerimi devirirken. “Ayrıca annemden izin alacağımı kim söyledi?”
Sarah sessiz bir kahkaha attı. “Doğru seçim.”
***
Okula benim arabamla gelmiştik ve amacım annemler uyanmadan –ki yaklaşık 4 saat kadar vaktim vardı- eve dönmekti. Bunun pek mümkün olduğunu sanmıyordum çünkü bu gece uzun olacağa benziyordu.
Arabayı okulun dışına park ettiğimde Sarah telefonunu kurcalıyordu. Hava karanlıktı ve okulun dışında ki hiçbir lamba yanmıyordu. Bunun sebebinin fırtına olduğunu düşündüm. Tekrar yağmur şiddetini göstermeden okula girdik. İçerisi daha ılıktı ama ortamda gergin bir hava vardı.
“Okul geceleri hep böyle mi olur?”dedim tek kaşımı kaldırıp.
Sarah sırıttı. “Aslında okula birkaç kere gizlice girdiğine göre bunu bilmen gerekirdi.”dedi.
Yutkundum. Haklıydı, okula daha önce birkaç kere gece vaktinde gelmiştim ve hiçbiri düzgün sonuçlanmamıştı. Çoğunda da Sarah tarafından öldürülmek üzereydim.
“Geçmiş geçmiştir.”dedi şeytani sırıtmasını yüzünden eksik etmeden.
Ona cevap vermedim. İçimde bir yerlerde hala Sarah’a güvenmemem gerektiğini biliyordum ama elimde değildi. Bana çok fazla yardımda bulunmuştu –gerçi çok kez öldürme girişiminde de bulunmuştu- ve ona güvenmemek elimde değildi. Doğru yolda olduğumu umuyordum.
