Fucked Up

hoofdstuk 12

Ik lig weer op bed. De fysiotherapeut is heel aardig. Hij heeft me geholpen met oefeningen en heeft me ook oefeningen mee gegeven. Over drie dagen ga ik nog een keer naar hem toe. Bart zei dat het al heel goed ging. Mijn moeder was ook fysiotherapeut. Mijn moeder. Anna. Ik pak de foto van mijn nachtkastje. Het is een foto van mijn ouders, mijn broer en ik. Mijn ouders waren 10 jaar getrouwd en We waren een weekje op vakantie aar Griekenland. We lachen allemaal in de camera. Mijn vader en ik hebben allebei kuiltjes in onze wangen. Mijn broer en mijn moeder hebben allebei op precies de zelfde plek een moedervlek. Op de rechter wang. Net op het jukbeen. Er valt een traan op de foto. Nooit meer deze familie. Geen toekomst met mijn ouders. Alleen nog Lars en ik. Ik zet de foto terug op het kastje. Ik pak de afstandsbediening en zet de tv aan. Ik zap wat, maar er is niks leuk om te kijken. Ik verveel me dood. 'Hallo Marley!', roept iemand. Ik kijk op en zie dat het Lars is. 'Hoi', zeg ik. 'Hoe gaat het?', vraagt Lars. 'Gaat.. wel', antwoord ik. 'Hier dit is voor jou', zegt Lars en geeft me een stapel met tijdschriften. 'Dan..kje..wel', zeg ik hakkelend. Lars loopt weg. 'Lars..?', probeer ik te roepen. Lars komt terug met een rolstoel. 'Ben je klaar om Jules te zien?', vraagt Lars. Ik veer omhoog. Ik knik. Lars glimlacht en kijkt dan ernstig. 'Hij ligt in coma, wist je dat?', zegt Lars. Ik knik. Lars parkeert de rolstoel aan mijn bed. Hij pakt mijn armen en ik sta op van het bed. Ik blijf even staan. Ik kijk Lars trots aan. Lars glimlacht naar me. Ik ga zitten in de rolstoel en zet mijn voeten op de steuntjes. We rijden over de afdeling. We stoppen voor een deur waar Jules op staat. 'Jules ouders zijn er ook. 'Schrik niet', zegt Lars en opent de deur. De kamer heeft een blauwige gloed. Ik zie twee mensen aan het bed zitten. Ze draaien zich om. 'Hallo Marley. Hoe gaat het?', vraagt Saskia. 'Goed', breng ik eruit. 'Hoi Marley', zegt Richard. Ik glimlach. Lars duwt me richting het bed. 'We laten jullie wel even alleen', zegt Saskia en gebaard naar Richard dat ze weg gaan. 'Tot zo', zegt Lars en loopt ook weg. Ik kijk naar Jules. Hij ligt aan een infuus en er is ook een hartslagmeter met een irritant piepje. Ik pak de hand waar een infuus in zit. Ik kijk naar zijn gezicht. Over zitten blauwe plekken en schrammen. Ik duw mezelf uit de rolstoel en ga voorzichtig op het bed zitten. Ik voel dat de controle over mijn benen weer een beetje terug komt. Ik pak weer zijn hand en druk er een kus op. 'Ik mis je, Jules', zeg ik en bekijk weer zijn gezicht. Er valt een traan op zijn gezicht. Ik schrik en veeg de traan van zijn gezicht. Niet huilen, Marley, denk ik, maar het is al te laat. De tranen stromen over mijn gezicht. Kon hij nu maar wakker worden en me geruststellen dat het allemaal goed komt. Ik ga weer in mijn rolstoel zitten. Ik geef Jules een kus op zijn wang. 'Jules wor...dt wakker. Ik he..b je no..dig', fluister ik in zijn oor,' ik kom morgen weer langs.' Ik schrik van de zin. Een vloeiende zin.Ik heb net een vloeiende zin in Jules oor gefluisted. Ik rol de rolstoel naar achter en rij naar de uitgang. Saskia, Richard en Lars staan te praten. 'Lars ku..n je me ter..ug rijd..en  n..aar mijn ka..mer?', vraag ik Hakkelend en Lars knikt. 'K...an ik Jules mor..gen nog ev...en zien', vraag ik nog steeds hakkelend. Saskia komt naar me toe en buigt naar voor om me te knuffelen. 'Natuurlijk mag dat', zegt ze en maakt zich los uit de knuffel,' tot morgen Marley.' Ik zwaai en Lars duwt de rolstoel naar voor. 'Lars?', vraag ik. 'Ja..', antwoord Lars. 'Zull...en we ev...en naar bui...ten? Het is nu n..og lek...ker w...eer!', zeg ik. Lars antwoord niet. 'Oké dan maar niet lang', zegt ie uiteindelijk. We rijden naar de lift die ons naar de begane grond brengt. We stappen de lift uit en komen de hal binnen. Overal lopen mensen. We rijden naar de uitgang. Het zonnetje schijnt als we buiten komen. Ik sluit mijn ogen en snuif de geur van de natuur op. De geur van de vrijheid. We lopen naar het parkje dat grenst aan het ziekenhuis. Samen lopen we er een tijdje rond. Ik geniet van alle geuren die mijn neus opsnuift. Eindelijk niet die gore ziekenhuis lucht. Ik denk na over van alles. Over Jules, Saskia en Richard, Olivia en natuurlijk Lars. Ook denk ik aan mijn ouders. Nu zijn ze weer samen. In de hemel. Gelukkig. Altijd heb ik het gevoel dat ze over mijn schouder meekijken. Zij zijn mijn beschermengeltjes. Door hun heb ik dit ongeluk overleeft. Hopelijk overleeft Jules dit ook. Ik denk na over de vakantie. Dat we elkaar ontmoeten. Zijn sprankellende ogen vielen me toen gelijk op.
We lopen terug naar het ziekenhuis. Althans ik zit en Lars duwt me. Als we weer in het ziekenhuis zijn voel ik de vlaag van negativiteit weer over me heen komen. De positieve tijd is weer helemaal verdwenen. Lars rijd me naar mijn kamer. 'Mar, ik moet gaan', zegt Lars. Hakkelend en struikelend over mijn woorden vraag ik waar hij heen moet. Hij kijkt me aan en staart naar de grond. 'Vertel', zeg ik. Trots ben ik. Op het woord dat ik net vloeiend heb uitgesproken.  Alsof er niks aan de hand is.  'Nou... kijk', begint Lars,' Er is een meisje, Fleur, en ze is altijd heel aardig tegen me en ze steunt me in tijden zoals deze en toen heb ik haar gevraagd of ze met me op date wil en ze zei ja!' Stralend en trots vertelt Lars zijn verhaal. 'Ik.. wi..l haa..r wel ont..moet..en', zeg ik hakkelend. 'Je mag haar wel ontmoeten, maar dan moet het eerst iets tussen haar en mij worden', zegt Lars. Ik knik en zeg: 'Maak er ... dan maar werk va..n', zeg ik en kijk hem met een grote glimlach aan. 'Zal ik doen. Ik kom morgen wel om alles te vertellen oke?', zegt Lars en ik knik. 'Doei Mar!', roept Lars en hij loopt weg. Daar zit ik dan weer. Alleen. Er is niemand met wie ik nu kan praten. Ik besluit mijn tekenboek te pakken en te gaan tekenen. Dat is ook heel lang geleden. Ik schets een beetje, maar het lukt niet. Ik heb geen inspiratie in dit ziekenhuis. Met zijn grauwe muren en witte lakens op de bedden. Niks fleurigs. Ik val achterover.

Hallo allemaal, sorry dat ik niet zo veel heb geüpdatet.
Maar ik kwam gewoon niet door dit hoofdstuk heen.
Ik was een beetje inspiratieloos, net als Marley.
Sorry sorry sorry! Ik zal proberen meer te gaan updaten!

xx