Death Bell

Chapter 20-No Secrets

Killer's POV

"All too young with too many dreams to die.We can no longer hear your musical laughter or hold your warm hands, again. But we remember you, dear friends and hope your rest in peace.FOr all days of our lives we'll remember you. We'll hold you in our hearts and won't cry anymore.  ",mahabang speech ng dalagang babae habang garalgal ang boses sa pagsasabi nito.

Nag iiyakan sila ngayong lahat kasama ang mga magulang ng mga batang namatay. Nakakaawa. HAHAHAHAHAHA! Pero nang dahil sa kanila nawala ang kaisa isang anak ko na si Sheen. 

Ginawa ko ang lahat para makapag aral at makapagtapos siya ngunit naudlot yun lahat nang dhail sa kagagawan niya.... Dahil mukha siyang pera! Nagdusa ang anak ko! 

Nakita ko si Zarah na lalabas nang auditorium kaya agad ko siyang sinundan sa rooftop. Nakita ko siya na hawak nya ang planner ko at naabutan kong hawak na niya ang family picture namin. Kaya naman hindi na ako nagdalawang isip na kunin siya at dalhin sa isang stock room upang gawing bihag.

"Become the.......*toooot*", biglang napahinto ang nagsspeech nang umalingawngaw ang mic na gamit ko. Pauloy pa rin ang mga magulang sa pag iyak nila.

"How does it feel? It hurts to lose your kid, doesn't it?",panimula ko.

"I live 2 years with the same pain",nagkagulo na silang lahat sa auditorium.

"I'm Sheen Romdez's father",nagsimula nang umalingasaw ang gas na pinasingaw ko at naglock na din ang mga gate sa loob ng buong school kaya naman lalo silang nagkagulo.

"QUIET! QUIEEEEEEEEEEEEEEET!", saway ko sa kanila dahil sobrang iingay nila!

"That's good. Keep quiet during exams",umalingasaw na ang nakakahilong amoy ng gas.

"Now, for the final question",bago ko ibigay ang tanong may ipanood akong video sa kanila.

''2 years ago, one fine spring day.......My daughter was murdered by the someone with bear key chain. Who is it? Only the culprit knows the answer",nararamdaman ko na ang apoy sa dibdib ko dahil sa sobrang galit.

"YOU! Ste forward and confess your sin",sigaw ko dahil pinapatamaan ko siya, Kitang kita ko ang pag iiba ng ekspresyon ng mukha niya." If you don't, everyone here will die", banta ko pa.

Oshy's POV

Hindi ako papayag!Ayokong mamatay! Bumalik lahat sa alaala ko ang mga nagyari noon.

Flasback

"Sir, this is for Venice. Here's the money!",sabay abot ng pera sa akin ng mama ni Venice upang bayaran ang pagkakaluklok ng anak niya sa ranking. Ang ibang magulang ay ganun din ang ginawa. Paglabas ko nakita ko si Sheen.

"Sheen anong ginagawa mo dito?", takang tanong ko sa kanya. Sana hindi niya nakita..

"Sir,if my grades can go up. I won't tell anyone. Others may want good grades for pride. But you know, I need them", naluluha niyang pakiusap sa akin. Sa totoo lang matalinog bata si Sheen ngunit kapit ako sa patalim para rin sa akin to.

"But I can't do it",sabi ko sa kanya. "Sheen, nakikiusap ako, wag mo nang ikalat ang mga nakita mo",pakiusap ko din sa kanya dahil maaring mapatalsik ako sa eskwelahang ito.

"Huh! Then I'll tell the principal",panghahamon niya sa akin.

"Think of what that'll do to me", paninindak ko din sa kanya! Akala niya ba kaya niya ako.

"I can't believe what you did. I'll fight for my grades. If the school doesn't solve this, I'm going to the Board of Ed" sa narinig ko, biglang nandilim ang paningin ko at sinakal ko siya hanggang sa mahiga siya.

"S-s-sir! A-a-ahhhhhh. T-t-t-tama n-n-a",nararamdaman kong nahihirapan siyang huminga ngunit wala akong pakialam. Tuloy tuloy lang ako sa pagsakal sa kanya dahil gigil na gigil ako. Hanggang sa unti unti nagiging kulay violet ang mukha niya at tila may nakikita siya at nais niyang humingi ng tulong, nang silipin ko ay si Modrick pala. Ngunit isinawalang bahala ko yun. Hanggang sa naramdaman kong di na siya gumagalaw. Kinapa kong pulso niya ngunit wala na itong tibok. Patay na siya. At ako ang nakapatay sa kanya.

Dahil dito, dali dali akong tumakbo at  itinago muna ang bangjay niya dun lang din mismo.

End Of flashback

Agad kong binasag ang salamin na naglalaman ng palakol. Narinig ko pa ang pagkadisappoint ni Miss Choi sa akin.

"Akala ko iba ka, pero mukhang pera ka din pala'',kaya lalong nakaramdam ako ng inis.

"Beg for forgiveness!", pakiusap ng nanay ni Edward.

"Why should I? I didn't do it alone! You bitches brought this own!",turo ko sa mga kasabwat kong PTA OFFICERS.

"Honestly, you put me to it. I'm in this over  a few lousy bucks! Think, am I going down alone? Of couse not!",sigaw ko muli sa kanila. Balisang balisa na ako, dahil sa guilty at kahihiyan. Tinitingala pa namana ko ng lahat, pero sa pagkakamali kong ito, bumaba ang aking respeto sa sarili ko.

"Sir Aquino! Umamin na kayo", utos sa akin nang nagkumpulang mga estudyante kaya naman susugurin ko sana sila upang ihampas ang hawak kong palakol ngunit hindi iyon natuloy dahil tinawag ako ni Officer Jam.

"Sir Aquino! Sir!", sabay yakap niya sa akin. ANg hindi ko inaasahan ay ang pagtarak niya ng kutsilyo mula sa aking likuran kaya naman napatitig ako sa kanya kaya naman lalo niya pang diniin yun sa likod ko.

Nagsilabasan ang mga estudyante dahil sa naganap. 

Sa huli, tinarak lang ng tinarak sa akin ni Officer Jam ang palakol na hawak ko kanina lang. Nanghihina na ang katawan ko dahil sa sakit nang ginagawa niya sa akin. Akala mo nagsisibak lang siya ng isang kahoy dahil sa ginagawa niya. Halos di na kayanin nang katawan ko ngunit wala akong magawa dahil hindi ko na yun kayang labanan. Tanggap ko na. Tanggap ko na na ito na ang katapusan ko.

Bago ang lahat, namataan kong magkasama nagyon si Zarah at si Miss Choi. Sa sandaling magkakasama kami, itinring ko na silang pamilya kaya napaiyak ako.

Bago niya itarak muli palakol ay hinawakan ko ang braso niya upang pigilan ang ginagawa niya.

"Sorry. I-I'm so sorry",pinilit kong sabihin yun kahit hinang hina na ako. Tumulo ang luha ko dahil sa pagsisi at nasilayan ko din ang mga luhang galing sa mga mata niya na tiyak ay dahi sa pangungulila niya sa namatay niyang anak dahil sa akin.

Sa huli paalam. At itinarak niya ang palakol sa gitna nang aking ulo................

                                                      *The End*