Walang Forever ✔️

Day 32 -Friday-

Dear diary,

  Galing ako sa The Nook Café, pero hindi ko kasama ang tropa. Niyaya kasi ako ni Devansh doon. Kahapon ko lang nalaman na 4th year high school pa lang pala siya. Grade 11 na ako. Sa Teen High Montessori din siya nag-aaral. Tinanong ko kung anong course ang kukunin niya, Political Science daw.  Wow! He must be so smart for taking that course! Samantalang ako, Tourism. Keribels na din yun! By the way, may nangyari kaninang... competition? Basketball Competition! Basketball Competition which includes Lordrich Amadeus Pineda, and Devansh Keiddy Dela Torre... ONLY! Ganito kasi yun...

+–Flashback–+

Me: Tara labas na tayo!
Keiddy: Sige.

Lumabas na kami, dumire-diretso ako sa pagtawid. Hindi ko namalayan na nasa pinaka-gitna pala ako ng kalasa nang tawagin ako ni Keiddy.

Keiddy: CLEMAYNE!

Lumingon ako at tumigil nang mamalayan na malapit na ang kotse at... I ALMOST GOT HIT BY A CAR!...

*BEEEEEEEPPP*

May naramdaman akong humila sa kamay ko kaya wala na ako sa gitna ng kalsada... Big 'THANKS' to Keiddy. Literally, big!

Tumigil ang sasakyan at dali-daling nagbukas ang pinto at may lalaking bumaba... Si.... DE?! Nang makita niya kami, nanlaki ang mga mata niya. Saka ko lang na-realize na nakayakap pala ako kay Keiddy. Kumalas na ako sa pagkakayakap, napansin ko namang nag-smirk si Keiddy... Shocks! Nahihiya ako sa kanya... Pero... WOW LANG AH! Nagawa niya pang mag-smirk! Loko to ah! Kotongan ko to eh! -_-

De: Issi! Sorry! Muntik na kitang mabangga! *Hinatak ako at niyakap*
Me: Okay lang. I learned my lesson. Hindi dapat ako nagfo-phone habang tumatawid. *Bumawi ng yakap* Ay *Kumalas na sa pagkakayakap* Oo nga pala. Siya si Keiddy, Devansh Keiddy Dela Torre. De, si Keiddy. Siya yung nakahanap ng diary ko.
De: Anong ginagawa niyo dito?
Me: Niyaya niya akong mag-meryenda dito at tumambay saglit.
Keiddy: Devansh, pre!
De: Lordrich. Wag mo akong tatawaging 'pre', only my friends call me that. *Looked at me* Saan ka ba pupunta? Ihahatid na kita.
Me: Uhmmm... Uuwi na ako.
Keiddy & De: HATID NA KITA.
De: No, I'm going to take her home.
Keiddy: No... I will!

Tuluy ang pagbabangayan nila pero natigil nang bigla ko silang sinigawan.

Me: For Pete's sake! Stop this nonsense! I'm going home... ALONE!
De & Keiddy: NO!
De: Hindi ka uuwi mag-isa, delikado na, lalo na't pagabi na. I'm taking you home. Bakit kasi saka ka pa tatambay kung kelan pagabi na?
Me: *Inirapan si De*
Keiddy: What if we have a competition to see who should take her home?
De: Deal! Basketball Competition!
Keiddy: A big deal!

'Why did I ever go to this mess?!', Yan ang nasa isip ko ng mga oras na yan! Mas lalo lang mapapatagal ang pag-uwi ko. Disaster diba?!

Busy silang naglalaro nun nang maisipan kong mag-commute na. Pero saka lang din nila naisipang mag-pahinga saglit bago ipagpatuloy ang laro. Hanggang ilang points ba ang balak nila para matapos ito?

De: Stop! I need a break!
Me: My father's waiting for me. Kailangan ko nang umuwi.
De: Saglit na lang to, don't worry.
Keiddy: Punta lang ako sa cr saglit.

Nang makapasok na si Keiddy sa cr. dun na nagmadali si De na mag-ayos ng mga gamit niya at patakbo akong hinihila papunta sa kotse niya. Such a cheater! Pero mas okay na rin, at least makaka-uwi na ako. Ang tagal mag-cr ni Keiddy, buti na lang at umaandar na ang kotse nang makalabas siya sa cr, bigla naman siya nagsisisigaw dun na parang tigang!

Me: I bet he already lost...
De: Sure he did.

+–End of Flashback–+