Αυτές οι δύο ημέρες πέρασαν φρικτά αργά. Τουλάχιστον με τον Στεφάν ήρθαμε λίγο πιο κοντά. Ο Μάρκος ερχόταν συχνά όταν ο Στεφάν δεν ήταν εδώ.
Flashback
Ο Τζόνι γύρισε και νε κοίταξε μες τα μάτια και στο ύφος του έβλεπα οτι για κάτι είχε μετανιώσει αλλα δεν ξέρω τι.
"Λίνα θα χρειαστεί να σε τραυματισουμε για να έχεις μια αφορμή να μείνεις στο σπίτι του Στεφάν. "
" Δηλαδή; Άσχημα; "
" Αρκετά"
"Και ποιος θα το κάνει;"
Τόλμησα να ρωτήσω και κοίταξα τον Μάρκο που μου εγνεψε αρνητικά και γύρισε και κοίταξε τον Τζόνι. Αυτόματα γυρισα και κοίταξα και εγώ. Τώρα κατάλαβα γιατί ο Τζόνι έδειχνε μετανιωμένος.
End Flashback
Ο Μάρκος είχε έρθει να με δει σήμερα πριν φύγω απο το νοσοκομείο και μου θύμισε οτι αν θέλω να σταματήσω μπορώ να το κάνω όποτε θέλω αρκεί να του το πω.
"Λίνα είσαι εντάξει; "
" Ναι λίγο το κεφάλι μου πονάει. Ευχαριστώ πολύ που με αφήνεις να μείνω μαζί σου αυτό το διάστημα Στεφάν. "
" Ευχαρίστηση μου"
Γύρισε και μου έκλεισε το μάτι.
Μετά από μισή ώρα τελικά είχαμε φτάσει σπίτι. Ο Στεφάν ήρθε και με βοήθησε με μια μικρή βαλίτσα με ρούχα που πήγαμε και αγοράσαμε νωρίτερα από κάτι μαγαζιά για να έχω όσο μένω εδώ. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι ο Στεφάν με πλησίασε.
" Λίνα θέλω να σε ρωτήσω κάτι; "
" Βέβαια ότι θες."
"Ξέρεις που είναι τα παιδιά μου; "
" Στεφάν...... Λυπάμαι αλλά όχι μια φορά τα είδα και αυτή πολύ λίγο. Με είχαν βάλει μέσα σε ένα δωμάτιο κλεισμένη μόνη μου. "
Με αγκάλιασε και μου ειπε
"Ο Λίνα Λυπάμαι για ότι σου συνέβη. "
Γύρισε το πρόσωπο του προς το μέρος μου καθώς πλησίασε σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και με φίλησε. Ανταποκριθηκα κι εγώ κάνοντας τον να πιστέψει πως τον ήθελα κι εγώ. Αφού απομάκρυνε το πρόσωπο του με οδήγησε στο δωμάτιο το οποίο θα εμένα μέχρι να φύγω.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
