Destiny's พรหมลิขิตกั้น [END]

ตอนที่ 6

กรี๊ดดดดดด

เสียงกรี๊ดจากหอประชุมก็ดังแบบไม่ขาดสายนี่ก็ผ่านมาชั่วโมงกว่าล่ะ

13.20 น.

บ๊ะเจ้า! ข้าวยังไม่ได้กินเลยพวกนี้นี่จริงๆเลย

"คุณอลิซสวัสดีครับ^_^"

เสียงคนทักทายมาจากด้านหลังหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนเลยแหะ

"เอ่อ..คะ?"

ฉันตอบแบบงงๆ -.. -?

"จำผมได้หรือเปล่าที่เคยเจอกันที่ร้านหนังสือหนะ"

อ่อที่แท้ก็นายที่บอกเวลาฉันนี่เอง 

"อ่อ..จำได้ล่ะ"

"ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะครับ"

"รอเพื่อนนะ"

"เห็นมานั่งอยู่นี่นานละกินไรหรือยัง?"

"ยังไม่หิวนะ"

จ๊อกกก(เสียงท้องร้อง)
(*￣▽￣*) เวรของกรรมนี่แกจะมอร้องอะไรตอนนี้เนี้ยเจ้าท้องบ้าาา! 

"อุ๊บส์"

เอียนเอามือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะแล้วหันหน้าไปทางอื่นนั่นยิ่งทำให้ฉันเขินไปกันใหญ่เลยทีนี้ก็>. <

"หิวก็ได้ >3<"

"เธอนี่จริงๆเลยไปกินข้าวกันไหม? "

"ห้ะ"

เพิ่งรู้จักกันแท้ๆเลยนะนี่กะจะชวนไปกินข้าวเลยเหรอ

"ฮ่าๆ จริงด้วยเพิ่งรู้จักกันแท้ๆเลยเธอจะพาเพื่อนไปด้วยก็ได้นะ"

"ก็ได้นะกว่าเพื่อนจะออกมาก็นานแล้วจะไปกินกันที่ไหนอ่ะ"

กินกันที่ว่านี่ไม่ใช่เรื่องอย่างว่านะ!  หมายถึงกินข้าวอ่ะ (มีเธอคิดไปเองคนเดียวอ่ะ)

"ร้านประจำผมดีกว่านะไม่ไกลจากมหาลัยมากหรอกขับรถ15 นาทีก็ถึง"

"ก็ได้ตามนั้น"

ที่ที่เขาพาฉันมาเป็นร้านอาหารพื้นเมืองธรรมดาๆแต่ดูเรียบหรูมากแต่ละอย่างน่าทานทั้นนั้นเลยอ่ะ

"ทานเลยนะครับไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า^_^" 

เอียนพูดพร้อมตักอาหารมาใส่จานฉันโดยที่เขาตักมาให้เรื่อยๆจนมันจะล้นจานอยู่แล้ว

"ล้นจานฉันแล้วนะคุณ ว่าแต่นี่เลี้ยงฉันใช่ป่ะ"

ฉันถามเพื่อความมั่นใจ

"ฮ่าๆ ผมเป็นผู้ชายนะจะให้ผู้หญิงเลี้ยงได้ไง แล้วก็เรียกเอียนเฉยๆก็ได้เราอายุเท่ากันนะ"

"นายรู้ได้ไงว่าเราอายุเท่ากันน่ะ"

ฉันขมวดคิ้วทันทีเขารู้ได้ไงคุยกันก็ไม่มากจนถึงขนาดรู้เรื่องของกันและกัน

"เอาน่ากินเสร็จแล้วฉันจะพาไปส่ง เธอจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า"

เขาถามพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก

"ไม่อ่ะฉันว่าจะกลับไปมหาลัยก่อน แล้วฉันก็กลับบ้านเองได้ ฉันเอารถมา"

เอียนไม่ตอบแต่มองหน้าฉันแล้วยิ้มพยักหน้า
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จสรรพเอียนก็พากลับมาที่มหาวิทยาลัย
ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูลงจากรถเอียนก็จับแขนฉันไว้

"ฉันชอบเธออลิซเป็นแฟนกันนะ"

*[]* 

จะบ้าเหรอ!  นายนี่ต้องประสาทไปแล้วแน่ๆเจอกันไม่ถึงสามครั้งชอบกันซะล่ะนายนี่ต้องเป็นพวกเจ้าชู้แหงแก๋เลยอ่ะ

"ฉันพูดจริงๆนะ เอาเบอร์เธอมาหน่อยสิถึงเธอจะยังไม่ชอบฉันนะแต่ฉันจะทำให้เธอชอบฉันให้ได้^_^"

°[]° 

สิ้นประโยคสารภาพรักพร้อมให้เบอร์เขาเรียบร้อยฉันก็รีบลงจากรถทันทีด้วยหน้าแดงๆและใจเต้นเป็นจังหวะรุมบ้าไม่พักไม่หยุดไม่หย่อนแล้วนายเอียนนี่หน้าตาก็ใช่ว่าจะไม่ดีแต่โครตดีเลยล่ะ! 
แต่เวลาแค่ไม่นานแถมยังไม่รู้จักกันดีฉันจะไปชอบเขาได้ไงกันฉันรีบสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วตรงดิ่งไปที่ม้าหินอ่อนหน้าหอประชุมโดยเร็ว