Destiny's พรหมลิขิตกั้น [END]

ตอนที่ 13

"เฮ้! อลิซๆ ตื่นๆ "

"แม่~ แปปนึง~"

"ฉันไม่ใช่แม่เธอ...แต่เป็นพ่อเธอต่างหาก"

"พ่อครายย~ "

"พ่อของลูกเธอมั้ง ฮ่าา"

"ห้ะ! พ่อใครนะ!"

ฉันตาสว่างทันที แล้วมองไปรอบๆ ก็เห็นโดโลธีนั่งอยู่ข้างๆ ในรถมีแค่ฉันกับเขา

"แล้วคนอื่นหล่ะ!"

"ลงไปหมดแล้ว ส่วนเธอก็เก็บของลงมาได้แล้ว"

เขาเปิดประตูรถให้ฉันลง พอลงมาฉันก็มองไปรอบๆ เป็นโบสถ์สีขาวแล้วก็มีป้ายใหญ่ๆ เขียนว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหนบอกว่าจะพาไปค่ายที่น้ำตก ไหงเป็นที่นี่หล่ะ?
โดโลธีที่เห็นฉันเอาแต่มองป้ายเลยพูดขึ้น

"ตามมา"

แถมหยิบกระเป๋าฉันไปโดยถือวิสาสะ

"ฉันไม่ได้บอกให้ถือให้นะ"

"...."

"ถือเองได้"

"จะฟังที่ฉันจะพูดไหม"

"ฟัง....เห้ย อย่าเปลี่ยนเรื่องเอามา!"

ชักจะหมดความอดทนแล้วนะพ่อคู๊นน

"ฉะ..."

ยังไม่ทันได้พูด นายนี่ก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

"ที่นี่เป็นโบสถ์ ด้านหลังเป็นบ้านเด็กกำพร้า ชมรมของเราเป็นชมรมดนตรีพวกเราจะมาเล่นดนตรี ทำความสะอาดที่นี่และบริจาคเงินให้กับที่นี่ทุกปี เลยเกิดเป็นค่าย กิจกรรมเล็กๆน้อยๆ เพื่อให้เด็กกำพร้ามีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อ"

ฉันเดินตามหลังโดโลธีในขณะที่ เขาพูดไปพร้อมเดินนำไปด้วย ฉันสัมผัสได้ถึง...ความอบอุ่น... โดโลธีหันมายิ้มให้ฉันหลังพูดจบมันทำให้ความหล่อของเขายิ่งทวีคูณขึ้นไปอีกเท่าตัว 
ตึก..ตัก..ตึก..ตัก~
เห้ย! ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้ล่ะเนี้ย อลิซ ใจเย็น ฟู่วว~

"เป็นไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอหน้าเธอดูเเดงๆนะอลิซ"

โดโลธีเอามือมาอิงหน้าผากฉันแบบไม่ทันตั้งตัวจนตอนนี้ฉันหน้าแดงกว่าเดิมแหน่ะ ๏//๏
 
"เปล่าๆ อากาศร้อนมั้ง"

ฉันส่ายหัวแรงๆ และแถไปอีกก
เขาพาฉันเอาของมาเก็บที่ห้องและเดินสำรวจจนฉันอดสงสัยไม่ได้เลยถามโดโลธีออกไป

"โดโลธีขอถามอะไรซักอย่างสิ"

"ว่า"

แอ๊ดดดด
เขาหันมาถามฉัน พร้อมเปิดประตูบ้านสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าออก

"อลิซมาแล้วเหรอ"

ซันย่ากวักมือเรียกฉัน พอหันไปก็เจอซันย่า ซันนี่ที่อยู่กับจ็อบส์และไททันพอหันกลับไปก็เห็นผู้หญิง 3-4 คน เกาะแขนทั้งสองข้างของโดโลธี แล้วโดโลธีก็เอามืออิงหน้าผากของของผู้หญิงหนึ่งในนั้นภาพนั้นมันทำให้ฉันหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้เลยกลืนคำถามลงคอไปจนหมดสิ้น...