Destiny's พรหมลิขิตกั้น [END]

บทส่งท้าย

โดโลธีทอร์คอ็อฟเดอะทารวน์

Eleven Madison Park

และที่นี่ก็คือร้านอาหารหรูที่สุดในอเมริกาผมรับประกันร้านนี้เด็ด! หลายคนสงสัยทำไมมาร้านหรู?

“วันนี้มีไรว้ะ เลี้ยงซะะหรูเลยนะครับ”

เหมือนไอ้จ็อบส์เพื่อนผมเลย

“นั่นดิ งงกับมัน”

ซีเวียสเสริมอีกคน พร้อมเกาหัวแก็กๆ ทำให้รังแคตกลงไปในจานอาหารมันล่ะ ผมรู้ผมเห็น!

ผมล่ะเบื่อพวกนี้เลี้ยงดีก็ว่า เลี้ยงไม่ดีก็ว่า เดี๋ยวจับไปปล่อยป่าเลยเดี๋ยวเถอะ

“อ่ะ งงเด้ งงเด้!”

เล่นมันหน่อย ฮา!

“พวกมึงนี่จริงๆเลย มันเลี้ยงก็กินๆ เถอะ เรื่องมาก!”

นี่ไททันผู้นิ่งเงียบพูดขึ้น ผมจะเว้นไม่ปล่อยมันลงป่า

ผมล่ะอยากจะบ้าพวกผู้หญิง 4 คนไม่เห็นบ่นไรเลยมีแต่พวกมันนี่หล่ะครับที่ บ่น!

ซักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ พวกเราต่างพูดคุยอย่างสนุกสนาน จนซักพักก็มีเสียงแซวจากไททัน

“พอๆ ดูท่าพวกเราคงจะสนุกกันไม่ครบว้ะ เพราะมีสองคนที่เงี๊ยบเงียบไม่พูดไม่จา พวกแกสองคนเป็นไรกันว้ะ”

ไททันหมายถึงซันย่ากับจ็อบส์ เพราะตั้งแต่เข้ามาในร้านผมก็ได้ยินแต่เสียงของจ็อบส์ที่พูดกับซันย่าแต่ซันย่าไม่ยอมพูดด้วย ผมว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่!

“ก็แค่คนที่ไม่ยอมพูดกันแค่นั้น”

จ็อบส์บอกปัดๆ

อ่อ ... แค่คนที่ไม่ยอมพูดกัน

“อย่างกับคนเป็นแฟนงอลกันแหน่ะ”

ผมบอกแซวๆ ก็มันจริงนี่น่า

ซันย่าจู่ๆก็รวบช้อนเข้าหากัน แล้วพูดประโยคที่ทำเอาพวกเราทั้งโต๊ะ อึ้ง! ทึ่ง!ช็อค! ไปตามๆกัน

“มันก็เป็นแค่อดีต”

 ซันย่ารีบหยิบเอาโทรศัพท์พร้อมเตรียมตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากร้านตามด้วยจ็อบส์ตามไปติดๆ

ทำให้พวกเราที่อยู่บนโต๊ะมองหน้ากันเลิกลัก ทำตัวไม่ถูกับสถานการณ์

ผมว่าเรื่องนี้ต้องมีซั่ม เอ๊ย! ซัมติง

To be continued

[] Return Love คืนดีกันเถอนะ...ยัยคนดี[]