Destiny's พรหมลิขิตกั้น [END]

ตอนที่ 14

"ทำไมแกตื่นสายจังอ่ะอลิซ"

⁽˙³˙⁾◟(๑•́ ₃ •̀๑)◞⁽˙³˙⁾

ซันย่าถามด้วยความเป็นห่วง ทำให้ฉันรู้สึกผิดทันที

"หลับเพลินหล่ะสิ"

ซันนี่เอะใส่

"คุยอะไรกันคุยด้วยสิ"

โดโลธีที่หนีออกมาจากการเกาะกุมของบรรดาแฟนคลับได้ก็รีบตรงดิ่งมาหาฉันทันที 

"นักศึกษาได้เวลากินข้าวแล้ว..เชิญทางนี้ครับ"

อาจารย์ประจำชมรมตะโกนบอกพวกเราที่จับกลุ่มคุยกันอยู่ให้รีบไปที่ห้องโถงใหญ่ที่อยู่ใจกลางบ้านเด็กกำพร้า

"เรานั่งกันเป็นแถวต่อจากน้องๆได้เลยนะ"

อาจารย์บอกทันทีที่พวกเราเดินมาถึงเด็กๆที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่นี่สะอาดสะอ้านยิ้มแย้มแจ่มใสทันทีที่เห็นพวกเรา
หลังจากนั้นก็มีแม่ครัวของที่นี่ มาแจกอาหารให้ 
อาหารเช้าของที่นี่ก็ง่ายๆ คือขนมปัง นม แอปเปิ้ล กับน้ำผึ้งสดๆ นี่เอง พอหันไปมองรอบๆ ก็เห็นผู้หญิง 4 คน บ่นเป็นตุเป็นะตะ โวยวายขึ้น (>.. >)

"โอ๊ย! แค่นี้มันจะอิ่มอะไร"

ผู้หญิงผมสีแดงเพลิงตัดกับสีผิวขาวเนียนบ่นขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเดินหนีออกไปทางประตู
ทันที สีหน้าหล่อนบ่งบอกถึงความไม่พอใจขั้นสุด

"ใช่ หมดอายุหรือยังก็ไม่รู้"

"อี๋~ แอปเปิ้ลมีหนอนด้วยอ่ะ"

"ไหนๆ ว้ายย จริงด้วย! มาดามคะ แบบนี้พวกเรากินไม่ได้หรอกนะ"

ผู้หญิงสามคนประท้วงมาดาม แต่ละคนจะสวยคนล่ะแบบ สวยแบบอเมริกันแท้ แบบนิโก และแบบลูกครึ่ง ตามลำดับ พูดมาแต่ละคำเสียดายความสวยจริงๆ

"กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน"

ริชเป็นคนพูดขึ้นก่อนใครเพื่อนแน่นอนเจ้าตัวไม่ชอบความไม่ถูกต้องอยู่แล้วเลยออกโรงปกป้องมาดามเป็นคนแรกหลังจากหายไปไหนมาก็ไม่รู้

"ใครกินได้ก็บ้าล่ะ"

ยัยนิโกพูดขึ้น ทำหน้าทำตาขยะแขยง

"คนอื่นก็ไม่เห็นบ่นสักคำหนิ มีแต่พวกเธอสี่คนนะที่มีแต่เรื่องมากเนี้ย"

ซันนี่ที่อดทนอดกลั้นอยู่นานสุดท้ายก็ต้องออกโรงช่วยมาดามอีกคน

"แล้วทำไมก็ฉันรวย! ที่บ้านมีแต่ของดีๆ ไม่มีหนอน อี๋~ นึกภาพแล้วหยะแหยง"

ยัยลูกครึ่งพูดอวดความรวยของตัวเอง
ฉันชักจะไม่ทนล่ะของเริ่มขึ้นค่ะ!

"ที่เธอมานี่เนี้ยเพราะเรื่องผู้ชายอย่างเดียวสินะ"

นี่เจ้าตัวมาเองทิ่มแทงใจดำ ต้องยกให้ซันย่าคนนี้ 

"ใช่! อยู่ชมรมนี้ก่อนพวกฉันซะอีกได้ข่าวว่ามาทุกปีหนิ แค่นี้ทนไม่ได้หรือไง"

ใช่ สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว ก็คนมันขึ้น! 

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวมาดามหามาให้ใหม่นะ ไม่ต้องทะเลาะกันๆ"

มาดามรีบแก้สถานการณ์พร้อมรอยยิ้มอย่างใจดี เพื่อไม่ให้พวกเราทุกคนต้องไม่ถูกคอกัน

"ไม่ต้อง!"

ยัยสามสาวตะคอกใส่หน้ามาดามจนหน้าเหวอ